Οκτωβρίου 20, 2007

Control (2007) (10 στα 10)


Εισαγωγή
Είναι κάποιες φορές που λες "μπα, τι να μου πει μωρέ αυτό, ενώ έχω δει Εκείνο!" και μετά να νιώθεις σα πρωτάρης στον έρωτα, που δεν ξέρεις πού να πας να κρυφτείς! Ανυπόμονα ζητώντας να συμπυκνώσω τη γνώμη μου για το Control, θα πω ότι δεν είναι απλά μια ταινία που πρέπει να δεις, είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσεις!

Υπόθεση

Αγγλία, Μάντσεστερ, δεκαετία του 70. Το περιβάλλον, οι επιρροές, οι έρωτες και όλη εκείνη η γοητευτικά αυτοκαταστροφική πορεία του Ίαν Κέρτις, του θρυλικού τραγουδιστή του post-punk rock συγκροτήματος των Joy Division φωτίζονται, από τα πρώτα βήματα της ανόδου του Κέρτις ως την πτώση και την αυτοκτονία του σε ηλικία μόλις 23 χρόνων.


Αξιολόγηση

Βασισμένο στο βιβλίο που έγραψε το 1996 η σύζυγος του Ίαν Κερτις, Deborah, Touching from a Distance, και με ένα σενάριο στη συγγραφή του οποίου συνέβαλε και η ίδια, ενώ σκηνοθέτησε ο φίλος του, Anton Corbijn, το Control ενώ μοιάζει οικογενειακή υπόθεση, δε θυμίζει σε τίποτα μνημόσυνο που προσπαθεί να αγιοποιήσει τον εκλιπόντα. Είναι αντίθετα μια ταινία που φωτίζει τις στιγμές αδυναμίας του Κέρτις, που ξεδιπλώνει όλα εκείνα που δεν άντεξε! Είναι μια ταινία που έχει τόσο νεύρο όσο και η κίνηση του Ίαν Κέρτις στη σκηνή, ενώ η δύναμή των εικόνων της σου σκίζει την καρδιά, όπως θα τραγουδούσαν οι Joy Division στο κλασσικό τους "Love will tear us apart"!

Γυρισμένο ασπρόμαυρα και με φωτογραφία που απογειώνει την καλλιτεχνική αξία του έργου, το Control δεν είναι απλά άλλη μια βιογραφία. Γίνεται μηχανή του χρόνου που σε ταξιδεύει πίσω στο χωρόχρονο. Σε κάνει συνοδοιπόρο του Ίαν ώστε να μη νιώθεις ότι παρακολουθείς κάποιους να υποδύονται, αλλά να νομίζεις ότι ζεις ιστορικές στιγμές εν τη γενέσει τους παρέα με τους δημιουργούς τους. Γίνεται ποίημα που μελοποιούν οι σιωπές του Ίαν, τα μυστηριώδη βλέμματά του, η θλιμμένη απάθειά του όταν όλα γύρω του μοιάζουν να γλιστράνε από τον έλεγχό του.

Με ένα διαολεμένα σφιχτό ρυθμό, που σε κρατά καρφωμένο στην οθόνη, με γραμμική αφήγηση που ξέρεις που θα καταλήξει και δεν αφαιρεί καθόλου αυτό από τη δύναμη της ιστορίας που διηγείται, με μια ερμηνεία του Sam Riley, που δεν μπορείς να διανοηθείς αν δεν την αντικρίσεις, το Control – δεν είναι υπερβολή να πω ότι – είναι ένα αριστούργημα!

Αυτό το βλέμμα απάθειας όταν συγκλονιστικά καταρρέουν τα πάντα γύρω
συμπυκνώνει όλα τα μυστήρια που συνοδεύον ακόμα την πτώση του Curtis



Το Control συγκινεί με την αλήθεια του, αφοπλίζει με την αυθεντικότητά του, συγκλονίζει με την κατάδυσή του στην εύθραυστη ψυχή του ήρωά του. Μακριά από ωραιοποιήσεις, μακριά από απλουστεύσεις και φθηνούς συναισθηματισμούς, φτιαγμένο με σεβασμό και πολλή αγάπη. Το Βρετανικό σινεμά στις καλύτερες στιγμές του! Απλά μην το χάσετε!

7 σχόλια:

Εν Πλω είπε...

Όταν μια ταινία σε κάνει ν' αγαπήσεις ένα συγκρότημα που γνώριζες μόνον εξ' ακοής (εξ' ακοής του ονόματός τους, όχι της μουσικής τους!), τότε, ναι, είναι καλή.
Μια ταινία με πολλή μουσική, αλλά όχι μια μουσική ταινία (κακώς την κατατάσσει στην κατηγορία αυτή το "Αθηνόραμα").
Πολύ περισσότερο από μια ακόμη βιογραφική ταινία, το "Control" αποτελεί ένα έξοχο κοινωνικό ψυχογράφημα, μια ταινία με απαράμιλλο λυρισμό, που, έτσι από το πουθενά, ήρθε για ν' αποτελέσει μια από τις καλύτρερες ταινίες της σεζόν.

Seven Film Gallery είπε...

Respect! Χρησιμοποιήσαμε μια φραση σου στο κανισκι με τις γνωμες.

Seven Films είπε...

Ευχαριστούμε για το σχόλιο

Unknown είπε...

Απλά φανταστικό. Eκπληκτική δουλειά. Εκτός από τον φοβερό τρόπο που ξεδιπλώνεται η ιστορία και τις μουσικάρες που ακούγονται καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας, έπαθα πλάκα με την ερμηνεία του Sam Riley. O τύπος δε θα μπορούσε να παίξει καλύτερα! Ειδικά οι κινήσεις του on stage ήταν απίστευτες!
Άκουσα πως η μητέρα του Ian Curtis απευθύνθηκε στον ηθοποιό λέγοντάς του "Γεια σου Ίαν.."

Ανώνυμος είπε...

Mia sygklonistiki tainia pou emena prosopika me trypise san "syrigga" kathws tin evlepa. Exeretika dosmeno skinothetika kai senariaka, me eksoxous ithopoious kai xaraktires. Gia ton Sam Riley pou ekane to debut tou stin tainia ayti ti na pw? Apisteyti ermineia. Eniosa opws kai sto "La vie en rose". (9/10)

Ανώνυμος είπε...

Είναι δυνατόν να κατανοείς και να ταυτίζεσαι απόλυτα με την πορεία της πτώσης και ταυτόχρονα και με την ίδια ένταση να ξεπηδά από μέσα σου ένα σπαρακτικό "γιατί";;
Αν μια ταινία προκαλεί αυτά τα συναισθήματα (και αυτή την ανατριχίλα στη θέα αυτού του γεμάτου απόγνωση βλέμματος), πρέπει να είναι (πολύ) καλή....
Χρόνια πολλά σε όλους τους σινε-παρμένους!

Ανώνυμος είπε...

Exairetikos o Riley, sa na evlepa ton Ian, poly petyxhmenh k h epilogh twn ypoloipwn melwn ths bandas -fysiognwmika k oi kinhseis tous. moiazoun poly stous -pleon- New Order.Kyriws o h8opoios pou ypodiotan ton Bernard Sumner einai idos re paidi mou! Exairetikh fotografia, k fysika soundtrack to opoio einai hand in glove me tis skhnes tis opoies ntynei!

H skhnh ths ypnoshs me ton Ian ka8hsmeno sthn poly8rona sto spiti tou Bernard, mou 8ymhse poly antistoixh skhnh apo to clip twn D.M. "In your room".Ton idio "patera" exoun k ta 2! ;)