Cashback (2006) (7 στα 10)

Διευκρινιστική Παρατήρηση

Είναι η πρώτη φορά σε αυτό το blog που θέλω να αποτυπώσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου γέννησε μια ταινία όχι τόσο για να τα μοιραστώ με τον καθένα που μπορεί να ενδιαφέρεται εκεί έξω, αλλά κυρίως γιατί μέσω της οργάνωσης και της δομής που σου παρέχει και απαιτεί από εσένα ο γραπτός λόγος θέλω να ξεκαθαρίσω την άποψή μου για αυτό το ίδιο το ερέθισμα. Έχω ανάμικτα λοιπόν συναισθήματα για το Cashback και αυτά θέλω να μπορέσω να επικοινωνήσω σε σας στις γραμμές που θα ακολουθήσουν.

Καλοκαίριασε και βυζάκια έξω λοιπόν, Europano;

Αν έπρεπε να κατατάξω κινηματογραφικά το Cashback θα το χαρακτήριζα ως μια χαριτωμένη βρετανική ρομαντική κομεντί. Κι αυτό γιατί είναι μια γλυκιά ταινία που αποφεύγει να γίνει γλυκανάλατη, έχει έξυπνα – ως επί το πλείστον – αστεία και ευρηματικές καταστάσεις και οι χαρακτήρες της είναι δοσμένοι με ρεαλισμό χωρίς να χάνεται η αίσθηση της απόδρασης, όμως, μέσω των εικόνων! Εν ολίγοις ό,τι πρέπει για καλοκαιράκι ή για dvd-pizza Friday night στο σπίτι με φίλους.

Άρα, τι σε μπέρδεψε, Europano, αγόρι μου;

Αυτό που με μπέρδεψε είναι οι προσδοκίες που μου δημιούργησε η ταινία η ίδια. Οι φιλόδοξοι στόχοι του δημιουργού της, που ως ένα σημείο περί τα μέσα της ταινίας σου δημιουργούσαν την αίσθηση ότι το όλο ταξίδι θα αποθεώσει τα νοήματα, ότι δεν ήρθες απλά για να γελάσεις και να φύγεις, ήρθες για να πας κάπου! Θες η φρέσκια σκηνοθετική ματιά, θες τα σχόλια του δημιουργού για την ομορφιά, για την αποτύπωση της στιγμής, για το χρόνο, για τον έρωτα, για την αγάπη, θες η απίστευτη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, θες η φατσούλα του πρωταγωνιστή, που μου θύμιζε Αμελί made in England από την ανάποδη, δεν ξέρω τι και πως, πάντως η ταινία με έκανε να μη θέλω να τελειώσει μεν αλλά να ανυπομονώ για την κλιμάκωσή της!

Και εκεί που έχεις γελάσει με όλα τα αστεία, κι εκεί που έχεις μαγευτεί με το ρομαντισμό που βγάζει η αισθητική πινάκων ζωγραφικής ανάμεσα σε διαδρόμους ενός σουπερμάρκετ, εκεί που σε έχουν μαγέψει φαμφαροφιλοσοφημένες ατάκες όπως "ο χρόνος πετάει, αλλά εσύ είσαι ο πιλότος" η κλιμάκωση δεν έρχεται, ο οδηγός ανοίγει την πόρτα του λεωφορείου και σου λέει "κατέβα τώρα". Σαν ο δημιουργός της να βιάζεται να τελειώσει την ταινία, σα να μην ξέρει τι άλλο να ζωγραφίσει στον πίνακα που ξεκίνησε, σα να μη μπορεί να διαχειριστεί πλέον την καλή κατάθεση προσωπικών σκέψεων που ξεκίνησε … και ενώ είχε καταφέρει να σε αγγίξει με την προσωπική ματιά του, με την αφήγηση έστω των αδιάφορων γκομενο-ιστοριών του, σου λέει ξαφνικά "κοίτα φιλαράκο, εγώ πέρασα καλά, οι ηθοποιοί μου πέρασαν ακόμα καλύτερα, εσύ γέλασες, τι άλλο θες;. ... άντε σπίτι σου τώρα!"

Εντάξει ωραία γελάσαμε, αλλά γιατί δε με πήγες εκεί που ήθελες να με πας;

Θέλω να ξαναδώ το γλυκούλη-φατσούλη πρωταγωνιστή του Cashback, Sean Biggerstaff, σκωτσεζάκι με ένα όνομα, ό,τι πρέπει για καριέρα ως πορνοσταρ, αλλά με μάτια όλο αθωότητα!