Little Children (2006) (8 στα 10)

Ποιος είναι το παιδί και ποιος ο ενήλικος άραγε;

Τρίτο (μετά τον Ιταλό και το Διαφορετικό Άνθρωπο) κινηματογραφικό διαμάντι, που λίγοι δυστυχώς είδαν όταν προβλήθηκε στη χώρα μας πριν από λίγους μήνες είναι το αμερικανικό Little Children. Ηλίθια μεταφρασμένη ως Κρυφές Επιθυμίες, ώστε να μοιάζει με σειρά του Μανουσάκη, η ταινία ήταν υποψήφια για τρία Όσκαρ, ερμηνείας και σεναρίου, αλλά φυσικά δεν πήρε τίποτα... βλέπετε, δεν είναι εύκολο να σπάσει κανείς τα ταμπού της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Προτείνω να μαζευτείτε σε κάποιο σπίτι με ανοιχτόμυαλη παρέα, να τη δείτε σε DVD και μετά να τη συζητήσετε. Αν σας άρεσε το -κλασσικό πλέον- American Beauty, μη χάσετε το Little Children!

---

Αν και μεγάλo σε διάρκεια, το Little Children φιλοδοξεί να πει πολλά πράγματα. Και εν πολλοίς το καταφέρνει! Πάνω από όλα αποτελεί ένα έντονα ειρωνικό σχόλιο στον πουριτανισμό της αμερικανικής (μόνο άραγε;) κοινωνίας. Το θέμα του είναι πολύ τολμηρό, μιλά για την παιδεραστία και την αντιμετώπισή της με απόλυτη κοινωνική απομόνωση και ευνουχισμό ασυζητητί της διαφορετικότητας. Ο παιδεραστής, τον υποδύεται θαυμάσια ο υποψήφιος για Όσκαρ Β' Ανδρικού, Jackie Earle Haley (φώτο δεξιά), είναι καταδικασμένος να αποτελεί το μπαμπούλα μιας κοινωνίας, πρέπει διαρκώς να φοβίζει για να έχουν οι κουτσομπόλες κάτι να ασχολούνται, πρέπει διαρκώς να ευνουχίζεται ή να τρομοκρατείται... γιατί άλλο; ... για να μη φοβίζει!

Το Little Children όμως μιλά και για άλλα πράγματα. Παίζοντας με τον ευρυματικό τίτλο του μιλά για τον τόσο ανώριμο κόσμο των ενηλίκων, που δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί εύκολα με τα θέλω του. Άνθρωποι που ονειρεύονταν να γίνουν κάτι και έγιναν το απόλυτα αντίθετο αυτού που προσπαθούσαν, άνθρωποι που παντρεύτηκαν και αυτοπαγιδεύτηκαν στην κοινωνική συμβατικότητα. Άνθρωποι που δυσκολεύονται πλέον να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Εδώ σε πρώτο πλάνο η τόσο όμορφη και ακόμα πιο ταλαντούχα Kate Winslet, να συνδέει πανέξυπνα στο πρόσωπο της ο σκηνοθέτης την ενεργό συμμετοχή της γυναίκας στο οικονομικό γίγνεσθαι με το νέο-φεμινισμό και τη μη αποδοχή της μίζερης ζωής στο σπίτι, κρατώντας σχεδόν αυτονόητα στο επίκεντρο το αρχέτυπο "ένας άνδρας ερωτεύεται μια γυναίκα" (αλλά ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;)

Ο μάλλον χλιαρός στο In the Bedroom σκηνοθέτης, Todd Field, εδώ μεγαλουργεί βασισμένος σε ένα πολύ δυνατό σενάριο, που αποτυπώνει την παράλληλη ζωή των ηρώων της ταινίας, για να συναντηθούν ακριβώς στην δραματουργική της κορύφωση! Η μοιραία συνάντηση των ηρώων στο αποκορύφωμα της αγωνίας τους (και της δικής μας) μπλέκει αριστοτεχνικά τις ιστορίες τους, δίνει τη λύση ακριβώς στο πρόβλημα τους, τους λυτρώνει και προσφέρει στους θεατές την κάθαρση.

Αναφορικά με το casting της ταινίας, πρέπει να πω ότι το βρήκα πραγματικά πολύ πετυχημένο! Το πιο δυνατό του χαρτί είναι η συγκλονιστική ερμηνεία της πιο ποθητής και ώριμης σταρ-αντισταρ Kate Winslet. Ο παρτενέρ της Patrick Wilson, αν και κάνει καλή χημεία μαζί της, εντούτοις ερμηνευτικά δε στέκεται στο ύψος της. Ο Jackie Earle Haley στο ρόλο του παιδεραστή είναι ιδιαίτερα εκφραστικός, ενώ ο Noah Emmerich ως αποστρατευμένος μπάτσος - σικέ τιμωρός του εγκλήματος κλέβει την παράσταση!

Το Little Children δεν είναι μια εύκολη ταινία... Είναι ιδιαίτερα κριτική για την κοινωνία μας και πολύ επιτυχημένη ως προς την ανάλυση των χαρακτήρων της. Για το τελευταίο και μόνο αξίζει να τη δει κανείς! Σε στιγμές είναι ηθικοπλαστική, σε άλλες δεν παίρνει θέση. Ενίοτε γίνεται δυσάρεστη γιατί μας κάνει να νιώθουμε συνένοχοι των μικρών καθημερινών μας "εγκλημάτων", αλλά είναι εντέλει μια πολύ χρήσιμη ταινία!