La Science des rêves (2006) (7 1/2 στα 10)

Τόσο ερωτευμένοι, τόσο ονειροπαρμένοι!

Το τέταρτο (μετά τον Ιταλό, το Διαφορετικό Άνθρωπο και το Little Children) κινηματογραφικό διαμάντι, που λίγοι είδαν, αλλά άξιζε πολλά και θέλω να σας προτείνω με αυτό το post είναι το "La Science des rêves" -προτιμώ το γαλλικό τίτλο γιατί ο ελληνικός μου ακούγεται λίγο φθηνός, "Σε είδα στον ύπνο μου"! Πρόκειται για την τελευταία ταινία του δημιουργού του αγαπημένου μου -σε σημείο παροξυσμού- “Eternal Sunshine of a Spotless Mind”. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και άρεσε πολύ, ενώ στην Ελλάδα προβλήθηκε το Νοέμβριο 2006.
----

Η υπόθεση συνοψίζεται σε μια γραμμή: νέος λίγο ρομαντικός, λίγο ψυχεδελικός, σαφώς με καλλιτεχνική φλέβα μετακομίζει σε διαμέρισμα στο Παρίσι, ερωτεύεται τη γειτόνισσά του και τη βάζει πρωταγωνίστρια στα όνειρά του! ... Αφήστε την υπόθεση στην άκρη όμως παρακαλώ! Η ταινία είναι μια "ονειρική" πανδαισία χρωμάτων (αν και τα όνειρα δεν έχουν χρώματα), ένα ξέσπασμα φαντασίας του εσωτερικού κόσμου του δημιουργών του, με τον οποίο ταυτίζεσαι πολύ καλά και περνάς ακόμα καλύτερα αν (και μόνο αν) αφεθείς να σε παρασύρει!

Ο σκηνοθέτης Michel Gontry, υπογράφει και το σενάριο και εκτίθεται -νομίζω- πάρα πολύ επιτρέποντάς μας να δούμε τις πιο ονειρο-φαντασιόπληκτες σκέψεις του! Ο δε Μεξικανός Bernal, ήδη υπέρλαμπρος διεθνής κινηματογραφικός αστέρας, γίνεται στην κάμερα του Gontry ο ιδανικός καρτουνίστικος ήρωας του, αποτυπώνει με πειστικότητα τον ρομαντικό εσωστρεφή νέο που ισορροπεί ως το τέλος στα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ των ονείρων και της πραγματικότητας του.

Σε πολλούς δεν άρεσε η ταινία, αλλά νομίζω είναι δύσκολο να αρέσει σε όλους... είναι πολύ προσωπική σαν ένα ποίημα: παίζει με τα όνειρα, ερωτοτροπεί με τη φαντασία, και προτιμά να μιλά περισσότερο εικαστικά παρά σεναριακά. Η κριτική πολλών εστιάζεται στο ότι τάχα το σενάριο είναι αδύνατο, ή ότι δεν είναι αρκετά τρελό για να ικανοποιήσει τη φαντασία πολλών θεατών. Αναρωτιέμαι όμως πώς μπορεί διαφορετικά ένας σκηνοθέτης να απεικονίσει ένα σενάριο που μπλέκει τα όνειρα με την πραγματικότητα; ή επίσης πως μια σκηνοθετική ματιά, που ηθελημένα θέλει να σου αφήσει περιθώρια για να φανταστείς εσύ τι είναι όνειρο και τί πραγματικότητα, μπορεί να γίνει πιο τρελή χωρίς να χαθεί το νόημα της ρομαντικής ιστορίας της;

Να τη δείτε για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Κατα προτίμηση μόνοι σας (για να είστε απερίσπαστοι στο να μεταλάβετε τα όνειρα) και μάλιστα μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά! Θα σας πάρει την κούραση, θα σας ταξιδέψει, θα την ευχαριστηθείτε σα γλυκό πρωινό όνειρο που δε θες να ξυπνήσεις από αυτό!

Χειροκρούσα πολύ δυνατά -θυμάμαι- όταν τελείωσε η ταινία!