Τα έγχορδα αγγίζουν την ψυχή σου! Η ιστορία μιας αγάπης που ταξιδεύει στο χρόνο για να βρει απαντήσεις στο είναι, στο θάνατο και στη ζωή σε προκαλεί να ταυτιστείς αμέσως μαζί της! Το σουρεαλιστικό ταξίδι αποθεώνει τις αισθήσεις σου, η φωτογραφία σα σάλα με πίνακες ζωγραφικής, το φως του ήλιου απουσιάζει και εμφανίζεται ως σκηνοθετική επιλογή μόνο σα λύτρωση! Αυτά είναι μερικά από τα χρώματα που πετά στην οθόνη ο Darren Aronofsky, ο σκηνοθέτης του "Π" και του "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο" με τη νέα του δημιουργία, ένα σκέτο χάρμα οφθαλμών, μια απαγγελία ερωτικού ποιήματος!Ενώ βλέπεις τον αγώνα ενός ερωτευμένου άνδρα και βιολόγου-ερευνητή να παλέψει αντίθετα στο χρόνο, για να σώσει την αγαπημένη του από τη φθορά της αρρώστιας και το θάνατο, ταυτόχρονα πετάγεσαι και στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον! Νομίζεις δηλαδή ότι βλέπεις ταξίδι στο παρελθόν με τους Ισπανούς στη χώρα των Μάγιας και μετά νομίζεις ότι παρακολουθείς το ταξίδι ενός άνδρα στο μέλλον (;) που ως μοναχικός αστροναύτης-γιόγκι ίπταται σε μια διαστημόφουσκα μέσα σε ένα χρυσό νεφέλωμα σε αναζήτηση της λύσης του μυστικού της ζωής (σε ένωση με το θείο, με το Άτμαν και το Μπράχμαν; ...δεν κατέχω τόσο καλά το βουδισμό, αλλά κάτι τέτοιο!)
Αν μπερδεύτηκες από την περιγραφή δες την ταινία και άσε την να σου μιλήσει. Οι πίνακες ζωγραφικής άλλωστε στον καθένα ψιθυρίζουν διαφορετικά πράγματα. Αν όμως μαγεύτηκες από αυτό το ταξίδι, αλλά μπερδεύτηκες από αυτό που είδες, ξανασκέψου το... βρες αλλού τη σύνδεση μεταξύ των ιστοριών, μία είναι η διάσταση του χρόνου, μία η αγωνία του πρωταγωνιστή, μία η απάντηση που ψάχνει, μία και η αναζήτηση: πώς να αλλάξει κανείς τη μοίρα, πώς να νικήσει τη φθορά; πώς να κατακτήσει το αιώνιο; πώς να νιώσει την πληρότητα μέσα στα στενά όρια μιας φθαρτής ζωής;
ΥΓ. Πόσο όμορφη η Rachel Weisz; Τί άγγελος όταν κάθεται ξυπόλητη στο χιόνι; Δε θα θυσίαζες εσύ τη ζωή σου αν μια βασίλισσα τέτοια στο ζητούσε; (φώτο δεξιά)
3 σχόλια:
Symfwnw mazi soy sto oti i tainia itan mageytiki, pera apo ka8e fantasia, o dimioyrgos egrapse gia alli mia fora!
8elw na sxoliasw to eksis: o ak8e 8eatis 8a katalabei kai kati diaforetiko poy prosferei ayti i tainia. Proswpika pisteyw oti i ypo8esi einai kati metaksy metafysikoy, realistikoy kai synais8imatos.
Oi 3 istories me ekanan na niwsw oti exoyn ksanazisei kapoies skines oi prwtagwnistes (deja-vous) kai psaxnoyn mesa apo tin aiwniotita na broyn to eliksirio tis niotis, prokeimenoy na meinoyn gia panta mazi me ton syntrofo toys. Trefoyn ba8ia ais8imata o enas gia ton allon, kai den 8eloyn na xasoyn tin agapi mesa ston xrono!
Aksizei kai mono gia tin fwtografia to ergo! Apaitei omws kai eswteriki anazitisi gia ton ka8e 8eati....
η φωτογραφία δε με συνάρπασε, ένιωσα οτι ήταν πράγματα που έχουμε ξαναδεί (πιθανά και καλύτερα) δεν εντυπωσιάστηκα απ' τα νεφελώματα (παρόλο που η ίδια η φυσαλίδα -περισσότερο σαν ιδέα ίσωσ- ήταν εξαιρετική όπωσ και το δέντρο με τη λίμνη βεβαια) το θέμα όμωσ δεν είναι αυτό. δεν ήταν η φωτογραφία που μ'εβαλε στο κόλπο τησ ταινίασ αλλά οι 2 πρωταγωνιστές (πάντα με συναρπάζουν οι ιστορίεσ οι άντρεσ που παθιάζονται με γυναίκεσ - λέτε να υπάρχουν μόνο στισ ταινίεσ..; )και κυρίωσ το θέμα, η συμφιλίωση με το θάνατο, η αναγνώριση τησ αλαζονίασ τησ αθανασίασ, τησ αγάπησ που κινητοποιεί τον ήρωά και τησ αναγέννησησ όταν ο άνθρωποσ ενώνεται με το σύμπαν (κι εδώ θυμίζει 2001).
δε νομιζω οτι ήταν 3 ιστορίεσ. για μένα μια ειναι η ιστορία, η σύγχρονη. η ισπανική βγαίνει απ' το βιβλίο τησ ίζι που ουσιαστικά του λέει ότι πρέπει να κάνει μια διαδρομή για να «το τελειώσει» και η τρίτη στο μέλλον ειναι κάτι σαν φαντασίωση του σύγχρονου χάκμαν. αλλά δεν έχει και πολύ σημασία.
και πρέπει να πω οτι ειναι πολυ στο μυαλό μου αυτέσ τισ μέρες αυτή η ταινία- παρά το μονόδρομο τησ κατάληξήσ τησ, θέλω να πω οτι η λύση που προσφέρει δεν ειναι έκπληξη, ειναι η προφανήσ.
πολύ καλόσ αρονόφσκι. κάνει μια ονειρική ταινία που πρέπει να τη δεισ καπωσ συνειρμικά. ταινία με φιλοσοφική ίσωσ διάθεση αλλά καθόλου διδακτική με κέντρο έναν ερωτευμένο άνθρωπο... συγκινητικό κι ελπιδοφόρο
υγ. και 2 απίστευτα καλέσ σκηνέσ το στιγμιότυπο που ο τυποσ πίνει τουσ χυμούσ του δέντρου κι εκείνο γεννάται από μέσα του και η σκηνή με το ζευγάρι στη μπανιέρα...απίθανη κινηματογράφηση
Αγαπητή Tenar,
αν εξαιρέσουμε το ότι η φωτογραφία εμένα μου άρεσε πολύ στα υπόλοιπα συμφωνούμε (περιέργως!)
Αυτό το ότι η ιστορία είναι μία κι όχι τρεις το έχω επισημάνει και εγώ στην Athens Voice, οπότε χαίρομαι που συμφωνούμε! (http://www.athensvoice.gr/104/9841/7/7/7/showdoc.html)
Στις ιστορίες των ανδρών που παθιάζονται με γυναίκες ή με ό,τι άλλο τους συγκινήσει, συγκινούμαι και εγώ! Δεν είναι μόνο στο σινεμά, σας βεβαιώ! Αλλά το αντίθετο, γυναίκες να παθιάζονται με άνδρες είναι που είναι σπάνιο πλέον (στο σινεμά τε και στη ζωή) γιατί μοιάζει pathetic για μια χειραφετημένη γυναίκα -όπως υποθέτω είσθε και εσείς- να ερωτεύεται με πάθος! Το σύγχρονο πρότυπο είναι ζήσε τη ζωή σου με πάθος, σαν τη Μαρικλέρ, αλλά άσε τον έρωτα για τις γυναικούλες... ο έρωτας έρχεται μετά την περιπέτεια και την καριέρα!
Διαπιστωτικό το παραπάνω σχόλιο και ουδόλως κριτικό!
Τέλος πάντων, σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας!
Δημοσίευση σχολίου