Das Fräulein (2006) (5 στα 10)

Ταινία με αφαιρετική -καθόλου φλύαρη ή δήθεν- ματιά για τα τραύματα του πολέμου, τραύματα που κουβαλάνε οι πολίτες της Πρώην Γιουγκοσλαβίας, μιας πρώην χώρας που (όπως λέει με ύφος απροσδιόριστο αλλά μάλλον ενοχλημένο η Βόσνια νεαρά προς τη Σέρβα πρωταγωνίστρια) δε την αποκαλεί κανείς έτσι πλέον! Για το τι συνέβη δε σε αυτό το πρώην ομονσπονδιακό κράτος δεν είναι εύκολο να συζητήσουν με ψυχραιμία και απόσταση οι πρώην πολίτες του ακόμα κι όταν βρίσκονται χιλιόμετρα μακρυά από τα συντρίμια του και διαλέγουν να επικοινωνήσουν σε μια ουδέτερη γλώσσα όπως τα γερμανικά!

Το Φροϊλάϊν είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ελβετής Αντρέα Στάκα το οποίο βραβεύτηκε στο διεθνές Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Μπορεί όμως μια ελβετή, πολίτης χώρας ευημερούσας να καταλάβει τη βαλκανική τρέλα; Ή μήπως τη σχολιάζει αφ' υψηλού δεδομένου ότι η πολεθνική Ελβετία μια χαρά συνυπάρχει ενώ οι Βόσνιοι και Κροάτες δεν μπορούν να αποδεχτούν καν το γεγονός ότι η γλώσσα τους είναι σερβικά και προσπαθούν να την αλλάξουν με τεχνητό τρόπο;!!! Δεν ξέρω... πάντως γεγονός είναι ότι η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης της ταινίας αποσπά καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές της. Επίσης γεγονός είναι ότι από την ταινία της Στάκα απουσιάζει κάθε συναισθηματική κορύφωση, είναι φτωχή σε συγκρούσεις και διλήμματα και δεν κατορθώνει να σε κάνει να ταυτιστείς με κανέναν από τους ήρωες της και το δράμα τους!

Βγαίνοντας από την αίθουσα είχα διάχυτη την αίσθηση της μη πληρότητας, του "κάτι θέλει να πει η ταινία" αλλά θα μπορούσε και καλύτερα (αλλά εντάξει μωρέ, καλά τα κατάφερε για πρώτη φορά η σκηνοθέτης). Μου έδωσε εντούτοις τροφή για σκέψη πάνω σε ένα θέμα που μοιάζει ούτως ή άλλως (από μόνο του) ανεξάντλητο (αχ, γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν ξαφνικά τη μη συνύπαρξη, διαλέγουν να σκοτώνονται, όλα θέμα ταυτότητας είναι ή μήπως δεν καταλαβαίνω κάτι;), αλλά η ταινία μην έχοντάς με "κουνήσει από το κάθισμά μου" ή έστω αμυδρά βάλει στον κόσμο της, δεν είχα μηδέ έχω καμμία διάθεση να τη συζητήσω περαιτέρω!