Μικρά Αγγλία (2013) (7 στα 10)

Υπόθεση

Στην Άνδρο της δεκαετίας του 1930 η νεαρή Όρσα ερωτεύεται ένα συγχωριανό της, το Σπύρο, ο οποίος είναι ναυτικός. Όταν αυτός φεύγει στα καράβια ζητάει από την Όρσα να τον περιμένει να γυρίσει για να την παντρευτεί. Εκείνη συμφωνεί, αλλά η μητέρα της έχει άλλη γνώμη και αποφασίζει να την παντρέψει με κάποιον άλλο λόγω οικονομικού συμφέροντος. Αφού γεννάει το πρώτο της παιδί χρειάζεται να νοσηλευτεί για λίγους μήνες στην πρωτεύουσα. Όταν γυρίζει στην Άνδρο, η μικρή της αδερφή, η Μόσχα, ετοιμάζεται κι αυτή να παντρευτεί. Και εκεί περιμένει την Όρσα μια δυσάρεστη έκπληξη.

Αξιολόγηση
Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη Μικρά Αγγλία μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο δημοφιλές μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη με το τελικό αποτέλεσμα να έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών στην Ελλάδα. Είναι μια δυνατή δραματουργικά ταινία που ταυτίζει το νόημα της ζωής με την παράφορη αγάπη και την απώλεια της αγάπης με το θάνατο, βιολογικό αλλά κυρίως ψυχολογικό.

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, ειδικά αυτές των δύο κεντρικών ηρωίδων αδερφών (τις υποδύονται η Πηνελόπη Τσιλικά και η Σοφία Κόκκαλη) ξεχωρίζουν, με την ανάπτυξη των χαρακτήρων και τις αντιθέσεις τους να σμιλεύονται υποδειγματικά από το Βούλγαρη. Ταυτόχρονα η φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, που ως επί το πλείστον αποφεύγει την τουριστική απεικόνιση του νησιωτικού τοπίου και κινείται χρωματικά στην εποχή του φθινοπώρου-χειμώνα, καθώς και η προσεγμένη σκηνογραφία συγκαταλέγονται στα δυνατά χαρτιά της ταινίας και μας χαρίζουν ένα άρτιο οπτικά αποτέλεσμα αντάξιο καλών ευρωπαϊκών παραγωγών. 

Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω ότι με κούρασε η αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια της ταινίας. Πολλές σκηνές στην αρχή της ταινίας θα έπρεπε να είχαν αφαιρεθεί στο μοντάζ (χρειάζεται να περιμένεις μισή ώρα μέχρι να αποκτήσει κάποιο ενδιαφέρον και ρυθμό η ταινία!) ενώ το τελευταίο ημίωρο θα μπορούσε να συμπυκνωθεί άνετα σε ένα πεντάλεπτο.

Επίσης ενώ η απεικόνιση της εποχής και η ηθογραφία είναι σωστή και αληθοφανής, εντούτοις βρήκα κάπως ενοχλητική τη συναισθηματική υπερβολή που είχαν κάποιες σκηνές και ένιωσα σαν η ταινία να κραυγάζει συναισθήματα που θα προτιμούσα να «ακούγονται» πιο εσωτερικά. Ήταν σαν ο Βούλγαρης να προσπαθεί να εκμαιεύσει τη συγκίνηση των θεατών, ενώ κάτι τέτοιο δεν χρειαζόταν.

Παρ’ όλες όμως αυτές τις αδυναμίες της ταινίας, σας τη συστήνω ανεπιφύλαχτα, καθώς η παραγωγή είναι εξαιρετική για τα ελληνικά δεδομένα και εν πάση περιπτώσει ο δημιουργός της είναι ο Βούλγαρης και σαν κι αυτόν δεν υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας! Επίσης ελληνικές ταινίες που να μιλάνε και να αγγίζουν την ψυχή του Έλληνα δε βγαίνουν πλέον συχνά! (εννοώ χωρίς να έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις γαλλικό κινηματογράφο ή ταινία Haneke-wannabe-λέγε-με-Λάνθιμο!)