Εισαγωγή
Κάθε φορά που πέφτουν οι τίτλοι τέλους σε ταινία του Tarantino, με "συλλαμβάνω" να βγαίνω από την κινηματογραφική αίθουσα με πανομοιότυπο χαμόγελο ικανοποίησης, αλλά πάντα μετά από λίγη ώρα αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να έχω απολαύσει τόσο τη στυλιζαρισμένη βία που μας σερβίρει σε τόσο γενναίες δόσεις ο σκηνοθέτης; Επίσης μετά από την ολοένα και πιο ακραία και αποκρουστική βία που περιέχουν οι ταινίες του, αναρωτιέμαι αν είναι στα συγκαλά του ο Ταραντίνο ή θα τον δούμε προσεχώς στις ειδήσεις να έχει διαπράξει ένα ειδεχθές έγκλημα σαν κι αυτά που σκηνοθετεί. Αλλά η ψυχική υγεία του Ταραντίνο ουδόλως απασχολεί αυτό το blog...
Υπόθεση
Ένας κυνηγός κεφαλών αγοράζει ένα μαύρο σκλάβο για να τον βοηθήσει στο να εντοπίσουν τρεις καταζητούμενους. Μόλις η αποστολή έρχεται εις πέρας αποφασίζουν να αναζητήσουν και να ελευθερώσουν τη γυναίκα του σκλάβου που έχει πωληθεί σε έναν σκληρό γαιοκτήμονα
Ένας κυνηγός κεφαλών αγοράζει ένα μαύρο σκλάβο για να τον βοηθήσει στο να εντοπίσουν τρεις καταζητούμενους. Μόλις η αποστολή έρχεται εις πέρας αποφασίζουν να αναζητήσουν και να ελευθερώσουν τη γυναίκα του σκλάβου που έχει πωληθεί σε έναν σκληρό γαιοκτήμονα
Αξιολόγηση
Μετα το tribute στα samurai movies (βλ. Kill Bill) και στα horror b movies (grindhouse, βλ. Death Proof), το άτακτο παιδί του Hollywood επιστρέφει με αφιέρωμα στα γουέστερν και διαλέγει έναν αφροαμερικανό για πρωταγωνιστή του, έναν εκκεντρικό αντιρατσιστή Γερμανό για συνοδοιπόρο του (εξαιρετικός στο ρόλο του κυνηγού κεφαλών ο Christoph Waltz) και έναν αρρωστημένο ρατσιστή κακό με το αγγελικό πρόσωπο του Leonardo DiCaprio.
Μακάβριο, πολιτικά ανορθόδοξο ως εκεί που δεν πάει άλλο και διασκεδαστικό συνάμα, το Django Unchained αναδεικνύει μέσω της υπερβολής του και της απέχθειας που σου προκαλεί η θέαση της ακραίας βίας του την απανθρωπιά του θεσμού της σκλαβιάς και την παράνοια του ρατσισμού σε όλο της το μεγαλείο!
Ο Ταραντίνο χρησιμοποιεί έξυπνα την ειρωνία που τσακίζει κόκκαλα για να περάσει τα μηνύματά του. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο βλαχο(Νότιο)χωριάτης ρατσιστής πρωταγωνιστής του, που θέλει να τον αποκαλούν "monsieur" χωρίς να έχει ιδέα από γαλλικά ή από οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα, αλλά με ευκολία κάνει επιστημονικοφανείς αναλύσεις για την ανωτερότητα της λευκής φυλής, την ίδια ώρα που συνεστιάζεται με μαύρο μόνο και μόνο επειδή πιστεύει ότι θα βγει οικονομικά κερδισμένος!
Το σεναριακό μοτίβο επίσης του θύματος που αποφασίζει να γίνει θύτης λειτουργεί πολύ καλά κι εδώ, όπως και στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, το Άδωξοι Μπάσταρδη, ενώ το μοτίβο της εκδίκησης, που το έχουμε δει σε πάμπολες ταινίες του σκηνοθέτη, εδώ ξεχειλίζει από πάθος!
Πολλοί θα κριτικάρουν τον Ταραντίνο για το ότι δεν προσεγγίζει το θέμα της δουλείας με τη δέουσα σοβαρότητα που του πρέπει. Ο Spike Lee δήλωσε για παράδειγμα ότι "Η σκλαβιά δεν ήταν σπαγγέτι γουέστερν, ήταν Ολοκαύτωμα. Οι πρόγονοί μου ήταν σκλάβοι. Τους έκλεψαν από την Αφρική. Θα τους τιμήσω". Άλλοι - μέσα σε αυτούς κι εγώ - θα πουν ότι για τον Ταραντίνο δεν έχει τόση σημασία το θέμα της ταινίας του, γιατί πολύ απλά αυτό είναι αφορμή για να φτιάξει ευφάνταστες σκηνές βίας! Όμως, για να θέτουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, αυτό που κράτησα από το Django Unchained είναι ότι είναι από τις πιο καλοφτιαγμένες, διασκεδαστικές και παθιασμένες ιστορίες με ήρωα καουμπόι που έχω δει (το σπαγγέτι γουέστερν της νέας εποχής!) και ότι κάνει το θεατή του 21ου αιώνα να παρακολουθήσει με ζωηρό ενδιαφέρον ένα αποκρουστικό κομμάτι της πρόσφατης αμερικανικής ιστορίας για το οποίο ελάχιστα στην πραγματικότητα γνωρίζει!
... Well done, Quentin!
Ο Ταραντίνο χρησιμοποιεί έξυπνα την ειρωνία που τσακίζει κόκκαλα για να περάσει τα μηνύματά του. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο βλαχο(Νότιο)χωριάτης ρατσιστής πρωταγωνιστής του, που θέλει να τον αποκαλούν "monsieur" χωρίς να έχει ιδέα από γαλλικά ή από οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα, αλλά με ευκολία κάνει επιστημονικοφανείς αναλύσεις για την ανωτερότητα της λευκής φυλής, την ίδια ώρα που συνεστιάζεται με μαύρο μόνο και μόνο επειδή πιστεύει ότι θα βγει οικονομικά κερδισμένος!
Το σεναριακό μοτίβο επίσης του θύματος που αποφασίζει να γίνει θύτης λειτουργεί πολύ καλά κι εδώ, όπως και στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, το Άδωξοι Μπάσταρδη, ενώ το μοτίβο της εκδίκησης, που το έχουμε δει σε πάμπολες ταινίες του σκηνοθέτη, εδώ ξεχειλίζει από πάθος!
Πολλοί θα κριτικάρουν τον Ταραντίνο για το ότι δεν προσεγγίζει το θέμα της δουλείας με τη δέουσα σοβαρότητα που του πρέπει. Ο Spike Lee δήλωσε για παράδειγμα ότι "Η σκλαβιά δεν ήταν σπαγγέτι γουέστερν, ήταν Ολοκαύτωμα. Οι πρόγονοί μου ήταν σκλάβοι. Τους έκλεψαν από την Αφρική. Θα τους τιμήσω". Άλλοι - μέσα σε αυτούς κι εγώ - θα πουν ότι για τον Ταραντίνο δεν έχει τόση σημασία το θέμα της ταινίας του, γιατί πολύ απλά αυτό είναι αφορμή για να φτιάξει ευφάνταστες σκηνές βίας! Όμως, για να θέτουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, αυτό που κράτησα από το Django Unchained είναι ότι είναι από τις πιο καλοφτιαγμένες, διασκεδαστικές και παθιασμένες ιστορίες με ήρωα καουμπόι που έχω δει (το σπαγγέτι γουέστερν της νέας εποχής!) και ότι κάνει το θεατή του 21ου αιώνα να παρακολουθήσει με ζωηρό ενδιαφέρον ένα αποκρουστικό κομμάτι της πρόσφατης αμερικανικής ιστορίας για το οποίο ελάχιστα στην πραγματικότητα γνωρίζει!
... Well done, Quentin!
2 σχόλια:
Οφείλω να πω ότι το είδα και μου άρεσε πολύ!Πιστεύω ότι ο Christopher Waltz είναι ιδιοφυΐα στην υποκριτική.
Τον έχω δει μόνο στις ταινίες του Tarantino, αλλά με έχει κερδίσει!
Ήταν όντως πολύ καλός στο συγκεκριμένο ρόλο, όπως επίσης κι ο DiCaprio!
Δημοσίευση σχολίου