Αυγούστου 29, 2012

The dark knight rises (2012) (7 1/2 στα 10)


 
Αξιολόγηση
Εντυπωσιακή σε δράση, εξίσου όμως εντυπωσιακή (ή εντυπωσιακά απροκάλυπτη) σε προπαγάνδα, η ταινία που κλείνει την τριλογία του «σκοτεινού» Μπάτμαν του Christopher Nolan ξεχωρίζει και κερδίζει την προσοχή των θεατών από το πρώτο δευτερόλεπτο της εξαιρετικής έναρξής της έως και το δυνατό φινάλε! Συναρπαστικές σκηνές μάχης, σύγκρουσης και καταστροφής, βία αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη, ένας πραγματικά τρομακτικός «κακός», άρματα μάχης που ξεπερνούν κάθε φαντασία, σταθερά γρήγορος ρυθμός και καταιγιστικά μηνύματα και τροφή για σκέψη, ένα all-star cast (σχεδόν ίδιο με αυτό του Inception), η επιστροφή του Μπάτμαν πραγματικά αξίζει τα λεφτά της, υπό την αίρεση όμως να είναι σε θέση κάποιος να διαχωρίζει το θέαμα από τη φθηνή προπαγάνδα! 

Συνολικά μετά από έξι ταινίες του Νόλαν που έχει τύχει να δω, διαπιστώνω ότι ελάχιστα έχει εξελιχθεί: τα πράγματα που έχει μάθει να κάνει καλά (μη γραμμική αφήγηση μιας ιστορίας, εξαιρετικό σασπένς ως το τέλος, καλοστημένη δράση) εξακολουθεί να τα κάνει καλά, ενώ οι αδυναμίες των ταινιών του (όπως η ελλιπής ανάπτυξη χαρακτήρων, η αδύναμη δραματουργία και μια μεγαλεπίβολη δηθενιά) παραμένουν! Εξακολουθώ να επιμένω ότι ο Μπάτμαν του Τιμ Μπάρτον είναι αξεπέραστος, αλλά ποιος ακούει;!

Ιδεολογία
Μετά το Dark Knight στο οποίο με άνεση δικαιολογήθηκε η καταπάτηση θεμελιωδών ελευθεριών (πχ. απόρρητο των επικοινωνιών) εξαιτίας της ανάγκης να προστατευτεί το κοινωνικό σύνολο από τον κίνδυνο τρομοκρατίας, στην επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη η προπαγάνδα συνεχίζεται και κλιμακώνεται. Εδώ το κακό στην προσπάθειά του να καταστρέψει τα πάντα πρώτα καταλαμβάνει τη Γουόλ Στριτ (ή κάτι που μοιάζει τέλος πάντων με αυτήν) και οι καλοί αστυνομικοί προσπαθούν να σταματήσουν τους καταληψίες της που είναι ταυτόχρονα και παρανοϊκοί τρομοκράτες (ανερυθρίαστη συκοφάντηση του κινήματος των αγανακτισμένων «Occupy Wall Street»). Και για να μην έχει κανείς αμφιβολία ο αρχηγός των κακών φορά κάτι που μοιάζει με αντισφυξιογόνο μάσκα!

Επίσης ενώ στη Gotham City οι πολίτες είναι καθησυχασμένοι μετά την εξόντωση του κακού, στα υπόγεια της πόλης, εκεί που ζουν οι περιθωριακοί, ετοιμάζεται το νέο κακό, ο Μπέιν (έτσι για να μην εφησυχάζουν οι πολίτες … μετά την εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν), το οποίο όταν τελικά εμφανίζεται καταλαμβάνει τους πάντες εξ απήνης!

Η βαθύτατα συντηρητική ιδεολογία της ταινίας συμπυκνώνεται στα λόγια που ψιθυρίζει η Κατγούμαν στο δισεκατομμυριούχο Μπρους Γουέιν, όταν δηλ. τον προειδοποιεί ότι η καταιγίδα (= το κακό) πλησιάζει και τότε θα αναρωτηθεί ο ίδιος και οι (πλούσιοι) φίλοι του πως είναι δυνατόν να ζούσαν τόσο καιρό εις βάρος των άλλων. Η κοινωνική οπότε αναταραχή είναι κάτι που ερμηνεύεται από το σκηνοθέτη ως επακόλουθο της άπληστης συμπεριφοράς των λίγων που γίνονται διαρκώς πλουσιότεροι, αλλά όταν αυτή παίρνει τη μορφή ολοκληρωτικής καταστροφής κάθε δικαιολόγηση της αντίδρασης χάνεται μπροστά στον όλεθρο που αυτή συνεπιφέρει! Κοινώς, σαφώς έχετε λόγους να αντιδράσετε, αλλά μην διανοηθείτε να το κάνετε γιατί τότε θα καταστρέψετε τους ίδιους τους εαυτούς σας! Πιο αποτελεσματική προπαγάνδα από τη σύνδεση της κοινωνικής αναταραχής με την τρομοκρατία δεν θα μπορούσε να προσφέρει ο Νόλαν στο σύστημα! 

5 σχόλια:

Rea είπε...

γνκ δε θα διαφωνησω με τη κριτικη, αλλα το σχολιο σχετικα με τον bane κ τον μπιν λαντεν ειναι απλα αστοχο. ο μπειν δεν εμφανιστηκε απο το πουθενα/ονομαστηκε ετσι απ τους σεναριογραφους της ταινιας. το ιδιο ονομα εχει κ ο χαραχτηρας στον οποιο βασιζεται στα comics, με πρωτη εμφανιση καποια στιγμη μεταξυ 1992-1993. στην μακρινη εποχη δλδ που τα μμε δεν ειχαν αρχισει να ασχολουνται με τον μπιν λαντεν. ειναι απλα συμπτωση το οτι μοιαζουν τα ονοματα.

europanos είπε...

Γεια σου Rea, πιθανώς να έχεις δίκιο. Αλλά τώρα που διάβασα λίγο την ιστορία του Bane διαπιστώνω ότι ενώ στο κόμικ είχε μεγαλώσει σε φυλακή κράτους της Καραϊβικής, στην ταινία τον βλέπουμε να ανατρέφεται από άραβες. Οπότε μπορεί το όνομα να είναι όντως σύμπτωση αλλά η αξιοποίηση του από τον σκηνοθέτη καθόλου.

Ψηλέας Ψογκ είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλιά σου περί της ιδεολογίας της ταινίας και γι' αυτό και απογοητεύτηκα από έναν σκηνοθέτη που προσωπικά λατρεύω.
Το «Dark Knight» παραμένει κατ' εμέ η καλύτερη και πιο σκεπτόμενη ταινία της τριλογίας, μιας και προσθέτει εύστοχα στίγματα ποιοτικού σινεμά στο καθαρά εμπορικό και προβληματίζει βαθιά. Σίγουρα όμως, υπάρχουν κι εκεί ιδεολογικές ενστάσεις, όπως, πάνω απ' όλα, ότι ο απλός κόσμος παρουσιάζεται καθαρά ως μάζα.
Δεν είμαι πάντως σίγουρος αν πρόκειται για ηθελημένη προπαγάνδα ή απλά αδυναμία του σκηνοθέτη να ολοκληρώσει το ιδεολογικό υπόβαθρο των ταινιών του, μιας και είναι σαφέστατα δύσκολο να συνυπάρξει με το μπλοκμπαστερικό θέαμα...

Καλό μήνα!!

europanos είπε...

Εύστοχο το σχόλιό σου για τους ανθρώπους ότι παρουσιάζονται καθαρά σα μάζα.
Επίσης θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα για την ακραία συντηρητική λογική της ταινίας. Δεν νομίζω να είναι τυχαίο κάτι τόσο ακραίο πάντως.
Επίσης πραγματικά σου αρέσει ο Νόλαν;
Ενώ είναι πολύ καλός στις σκηνές δράσης και στο κτίσιμο σασπένς, οι χαρακτήρες στις ταινίες του μοιάζουν χάρτινοι. Πάρε για παράδειγμα το Inception που ήταν πραγματικά πολύ κακό στη σκιαγράφηση χαρακτήρων (παρά τα τόσα μεγάλα ονόματα). Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο Τζόκερ στην προηγούμενη ταινία της τριλογίας. Αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στην εξαιρετική ερμηνεία του Λέτζερ.
Καλό μήνα από Βρυξέλλες!

Ψηλέας Ψογκ είπε...

Να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει ο Νόλαν όσο δεν πάει... Το σινεμά του με έχει γοητεύσει στ' αλήθεια.

Δεν μπορώ να διαφωνήσω σχετικά με την ελλιπή σκιαγράφηση των χαρακτήρων του, αλλά θα μπορούσα να πω ότι είναι, κατά κάποιον τρόπο, μέρος της γοητείας του -με την έννοια ότι το ενδιαφέρον του Νόλαν μοιάζει να επενδύεται εξολοκλήρου πάνω στην εντυπωσιακή σύλληψη και το καθηλωτικό ξεδίπλωμα των ευφάνταστων ιστοριών του. Στο "Prestige" πχ, δεν μπορούσες σε καμία περίπτωση να δεθείς πραγματικά με κάποιον από τους δύο πρωταγωνιστές, οι οποίοι έμοιαζαν χαμένοι μέσα στην δαιδαλώδη πλοκή του. Και ακριβώς αυτός ο τρόπος που πάντα παρουσιάζει τις ιστορίες του λες και είναι εξαιρετικά μπλεγμένες (ακόμα κι αν, στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο πολύ) και σε καθηλώνει απαιτώντας τη συνεχή συμμετοχή του μυαλού σου για την απόλυτη κατανόησή τους είναι που προσωπικά λατρεύω. Γι' αυτό και ξετρελάθηκα με τα "Inception", "Memento" και "Prestige", ταινίες πολύ ξεχωριστές και καθαρά "Νολανικές"...