Απριλίου 28, 2011

Never let me go (2010) (8 1/2 στα 10)


Υπόθεση
Σε ένα εσώκλειστο σχολείο στην Αγγλία της δεκαετίας του 70 οι μαθητές διαπαιδαγωγούνται αυστηρά από καθηγητές που δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη φύλαξη τους παρά για την εκπαίδευσή τους. Μια μέρα μια από τις δασκάλες θα τους αποκαλύψει ότι αυτά δεν είναι όπως τα άλλα παιδιά, αλλά έχουν ένα συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης...

Αξιολόγηση
Πως θα ήταν η ζωή μας αν μας στερούσαν την αγωνία της αναζήτησης του νοήματός της ζωής; Αν μας έλεγαν ότι η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη και ότι δεν έχει νόημα να αναζητούμε κανένα άλλο νόημα πέραν του προφανούς προαποφασισμένου από άλλους για εμάς;

Η ταινία του Mark Romanek βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Kazuo Ishiguro είναι μια ερωτική δραματική ιστορία που δομείται πάνω στα θεμέλια μιας αναληθούς παραδοχής, εν προκειμένω μιας εφιαλτικής μελλοντολογικής πραγματικότητας, ήτοι ότι ζουν κλωνοποιημένοι άνθρωποι ανάμεσά μας με μοναδικό σκοπό της ύπαρξής τους να γίνονται δωρητές οργάνων για εμάς. Όμως αν εξετάσεις την ουσία αυτής της παραδοχής, μπορεί να διαπιστώσεις ότι αυτό που θέλει να πει η ταινία δεν είναι δα και τελείως αναληθές. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ζωή αυτών των ηρώων της ταινίας δεν είναι εξαιρετικά διαφορετική από τη ζωή όλων μας. Ίσως εμείς απλά δεν ξέρουμε αυτό που σε αυτούς αποκαλύφτηκε νωρίς… Έτσι η ταινία αποτελεί αλληγορία που εντέλει σε καλεί να σκεφτείς πάνω σε ένα μάλλον αναπάντητο φιλοσοφικό ερώτημα που συχνά στριφογυρίζει στο μυαλό μας: πόσο ελεύθεροι στα αλήθεια είμαστε;


Το Never Let Me Go είναι ένα σύγχρονο δυστοπικό "παραμύθι", εφιαλτικό και γοητευτικό μαζί, ρομαντικό χωρίς να γίνεται γλυκερό, υποδειγματικά σκηνοθετημένο με πανέμορφα εξωτερικά πλάνα αγγλικής εξοχής και εξαιρετικές πραγματικά ερμηνείες από τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές, την Carey Mulligan με το μελαγχολικό προσωπάκι, τον ανερχόμενο Andrew Garfield (θα ενσαρκώνει το νέο Spiderman!) και την Keira Knightley (επίσης σε δεύτερους ρόλους ξεχωρίζουν η Sally Hawkins και η Charlotte Rampling).

2 σχόλια:

Taxidiotis είπε...

Οι εικόνες μπορεί να ήταν εξαιρετικές
Το ίδιο και οι ερμηνείες....
Ομως, το σενάριο το βρήκα αρρωστημένο
Μετα βίας άντεξα ως το τέλος, και οταν εφυγα ένοιωθα πραγματικά άρρωστος...
Δεν αρνούμαι τις δραματικές ταινίες (το Biutiful το είδα 2 φορές), αρνούμαι όμως το μαζοχισμό...
Κλώνοι με ανθρώπινα συναισθήματα, καταδικασμένοι να πεθάνουν, δεχονται στωικά τη μοιρα τους χωρίς να κάνουν τίποτα για να διαφύγουν... (εκτός απο σχέση)...
Εφυγα φωνάζοντας "ελεος....", αλλά και "κρίμα για τις εξαιρετικές παρουσίες των παιδιών"

europanos είπε...

Αγαπητέ φίλε,
Ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Καταλαβαίνω την ουσία του αντίλογού σου στην κριτική μου και φυσικά είναι σεβαστή η άποψή σου και πάγια η πεποίθησή μου ότι δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να του αρέσει ή όχι ένα έργο τέχνης γιατί η άποψή του καθορίζεται από αυστηρά υποκειμενικά κριτήρια.

Πέραν όμως τούτου, θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής:
Η ταινία μεταφέρει επί της οθόνης ένα μυθιστόρημα, το οποίο περιγράφει μια δυστοπία, μια εφιαλτική μελλοντολογική πραγματικότητα που όλοι ελπίζουμε να μην επιτευχθεί στην πραγματικότητα. Με το να σου περιγράφει αυτό τον αδιανόητο εφιάλτη χωρίς να σου αφήνει έξοδο διαφυγής, ο συγγραφέας αφενός ενισχύει την αποστροφή σου απέναντι στον εφιάλτη που δημιούργησε στη φαντασία του, και αφετέρου σε καλεί να δεις αυτόν τον εφιάλτη σαν αλληγορία για να αναλογιστείς κατά πόσο στη ζωή σου αντιδράς δυναμικά σε ένα σωρό πράγματα που σε καταπιέζουν ή σε καταστρέφουν ή αντίθετα τα αποδέχεσαι στωικά επειδή έτσι σε έμαθαν να κάνεις και επειδή σου είπαν ότι «έτσι είναι τα πράγματα και δεν μπορείς να τα αλλάξεις». Προσωπικά συλλαμβάνω καθημερινά τον εαυτό μου να υπακούω σιωπηρά σε ένα σωρό πράγματα που δε μου αρέσουν.
Επίσης σου θυμίζω ότι ο συγγραφέας του βιβλίου είναι Ιάπωνας και ένα βασικό στερεότυπο για τον ιαπωνικό του λαό είναι η υποταγή του στα θέλω της ηγεσίας του. Η συγκεκριμένη ιστορία στα χέρια ενός Έλληνα πιθανότατα θα είχε happy end, με τους πρωταγωνιστές να διαφεύγουν στη Γαύδο, να χάνονται τα ίχνη τους εκεί και να ζουν ευτυχισμένοι κολυμπώντας και καπνίζοντας χόρτο!

Γεια χαρά