Υπόθεση
Δύο φίλοι τα παρατάνε όλα και εγκαθίστανται στη μέση του πουθενά κάπου στη Νότια Κρήτη επενδύοντας σε ένα θερμοκήπιο. Όλα πηγαίνουν καλά μέχρι που στη ζωή τους μπαίνει μια γυναίκα...
Αξιολόγηση
Θα ήθελα τόσο πολύ να γράψω μόνο καλά λόγια για το νέο κινηματογραφικό πόνημα της Λάγιας Γιούργου και να μην το απορρίψω ως άλλη μια ελληνική ταινία που ήθελε να πει πολλά χωρίς να καταφέρνει να πει τίποτα, αλλά ... δυστυχώς πέρα από την αρκετά καλή σκηνοθεσία, την ακόμα καλύτερη φωτογραφία, τη συμπαθητική μουσική υπόκρουση και την (απροσδόκητα;) πολύ καλή ερμηνεία του Απόστολου Τότσικα (τελικά εκτός από εμφάνιση διαθέτει και ταλέντο!), ο Κόκκινος Ουρανός ήταν μια άνευρη και αδιάφορη ταινία!
Αξιοποιώντας στον έσχατο βαθμό την άγρια ομορφιά του τοπίου της νότιας Κρήτης, το κόκκινο χώμα, τη θάλασσα, το μοναδικό φως και τους νότιους ανέμους η ταινία τα πηγαίνει αρκετά καλά ως προς το εικαστικό μέρος της. Αλλά όταν η υπόθεση μηρυκάζει χιλιοειπωμένες ιστορίες ερωτικών τριγώνων (μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο φίλους, ανδρικός ανταγωνισμός και προδοσία) χωρίς να έχει να προσθέσει τίποτα καινούργιο τότε το όμορφο σκηνικό πάει στράφι, το πήρε και το σήκωσε κι αυτό ο Λίβας!
Ο Κόκκινος Ουρανός φλυαρεί, με διαλόγους όμως που είναι αδιάφοροι ή δεν πείθουν, ξεχειλίζει από συναίσθημα, που όμως δεν επικοινωνείται αποτελεσματικά στους θεατές γιατί η αποτύπωσή του είναι επιδερμική, ενώ η δραματουργική του ένταση μοιάζει ξέπνοη. Ο δε κινηματογραφικός ρυθμός της ταινίας έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα: είναι βαρετή το πρώτο σαραντάλεπτο, το ενδιαφέρον ανεβαίνει στη μέση της ταινίας και εξαντλείται γρήγορα, ενώ το φινάλε προσπαθεί να γίνει λυρικό και να σε πείσει ότι άξιζε να δεις την ταινία, αλλά ... εις μάτην!
Δύο φίλοι τα παρατάνε όλα και εγκαθίστανται στη μέση του πουθενά κάπου στη Νότια Κρήτη επενδύοντας σε ένα θερμοκήπιο. Όλα πηγαίνουν καλά μέχρι που στη ζωή τους μπαίνει μια γυναίκα...
Αξιολόγηση
Θα ήθελα τόσο πολύ να γράψω μόνο καλά λόγια για το νέο κινηματογραφικό πόνημα της Λάγιας Γιούργου και να μην το απορρίψω ως άλλη μια ελληνική ταινία που ήθελε να πει πολλά χωρίς να καταφέρνει να πει τίποτα, αλλά ... δυστυχώς πέρα από την αρκετά καλή σκηνοθεσία, την ακόμα καλύτερη φωτογραφία, τη συμπαθητική μουσική υπόκρουση και την (απροσδόκητα;) πολύ καλή ερμηνεία του Απόστολου Τότσικα (τελικά εκτός από εμφάνιση διαθέτει και ταλέντο!), ο Κόκκινος Ουρανός ήταν μια άνευρη και αδιάφορη ταινία!
Αξιοποιώντας στον έσχατο βαθμό την άγρια ομορφιά του τοπίου της νότιας Κρήτης, το κόκκινο χώμα, τη θάλασσα, το μοναδικό φως και τους νότιους ανέμους η ταινία τα πηγαίνει αρκετά καλά ως προς το εικαστικό μέρος της. Αλλά όταν η υπόθεση μηρυκάζει χιλιοειπωμένες ιστορίες ερωτικών τριγώνων (μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο φίλους, ανδρικός ανταγωνισμός και προδοσία) χωρίς να έχει να προσθέσει τίποτα καινούργιο τότε το όμορφο σκηνικό πάει στράφι, το πήρε και το σήκωσε κι αυτό ο Λίβας!
Ο Κόκκινος Ουρανός φλυαρεί, με διαλόγους όμως που είναι αδιάφοροι ή δεν πείθουν, ξεχειλίζει από συναίσθημα, που όμως δεν επικοινωνείται αποτελεσματικά στους θεατές γιατί η αποτύπωσή του είναι επιδερμική, ενώ η δραματουργική του ένταση μοιάζει ξέπνοη. Ο δε κινηματογραφικός ρυθμός της ταινίας έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα: είναι βαρετή το πρώτο σαραντάλεπτο, το ενδιαφέρον ανεβαίνει στη μέση της ταινίας και εξαντλείται γρήγορα, ενώ το φινάλε προσπαθεί να γίνει λυρικό και να σε πείσει ότι άξιζε να δεις την ταινία, αλλά ... εις μάτην!
1 σχόλιο:
Το περίμενα ότι δεν θα δω κάτι καλο...το είδα μονο και μόνο επειδη γυρίστηκε στην Κρήτη..κατα τα άλλα συμφωνώ απόλυτα!
Δημοσίευση σχολίου