Φεβρουαρίου 11, 2010

Ραντεβού στον αέρα (2009) (7 στα 10)


Υπόθεση
Ο Ryan ταξιδεύει ασταμάτητα σε κάθε μήκος και πλάτος των ΗΠΑ για τη δουλειά του, που είναι να ανακοινώνει την απόλυση σε εργαζομένους διαφόρων εταιριών. Όταν μια νέα υπάλληλος της εταιρίας του, η Ναταλί, ενθουσιάζει τη διοίκηση της εταιρίας του με μια νέα πρότασή της για δραστική μείωση του κόστους της, η ζωή του Ryan μπαίνει σε τροχιά αλλαγών.

Αξιολόγηση
Τελικά όταν διατηρείς μεγάλες προσδοκίες για μια ταινία και ανυπομονείς να τη δεις, σπανίως δικαιώνεσαι όταν βλέπεις το αποτέλεσμα επί της οθόνης! Έτσι ακριβώς και στην περίπτωση του Up in the Air: περίμενα από το σενάριο του Jason Reitman τουλάχιστον την ίδια ποιότητα στους προβληματισμούς για τη ζωή και το ίδιο βιτριολικό χιούμορ με το εξαιρετικό Thank You for Smoking! Αντί αυτών όμως είδα μια μάλλον υπερτιμημένη ταινία, που παρότι σε στιγμές αστεία και με κάποιες ιδιαίτερα εμπνευσμένες ατάκες, ήταν σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητα φλύαρη!

Η ταινία αρχίζει πολύ δυναμικά και παρά τις επιμέρους αστοχίες της πραγματεύεται το θέμα της αναπτύσσοντας τη φιλοσοφία ζωής του ήρωα της με αρκετά ικανοποιητικό τρόπο. Όμως από τη μέση και μετά η ταινία γέρνει επικίνδυνα προς το μελοδραματισμό και δυστυχώς καταλήγει σε κήρυγμα που απλοποιεί επικίνδυνα (αν δεν ακυρώνει de facto) τα συναισθηματικά διλήμματα του κεντρικού της ήρωα. Επίσης διαθέτει σοβαρά προβλήματα σεναριακής δομής, όταν η σκηνή του γάμου της μικρής αδερφής του πρωταγωνιστή μοιάζει μια τεράστια παρένθεση σε όλο το βασικό κορμό της ταινίας.


Συνολικά η ταινία βλέπεται ευχάριστα, ενώ ο ρόλος του George Clooney εκτός από απολαυστικός οφείλω να ομολογήσω ότι του ταιριάζει γάντι! Θα προτιμούσα, όμως, και ενόψει της συγκυρίας στην οποία γυρίστηκε και προβάλεται, να είναι πιο τολμηρή απέναντι στην κριτική της για την αγριότητα του καπιταλιστικού συστήματος με τις παράπλευρες ανθρώπινες απώλειές του, αν και σε αυτή την περίπτωση θα τη σνόμπαρε σαφώς ο θείος Όσκαρ!

5 σχόλια:

βροχοποιός είπε...

Τους θερμούς χαιρετισμούς μου!!
Η ταινία σίγουρα βλέπεται ευχάριστα αλλά πέρα από αυτό αντί για κριτική του καπιταλιστικού συστήματος τελικά καταλήγει να εκθειάζει έμμεσα τον ατομικισμό σαν στάση ζωής και επιβίωσης, χωρίς να θέτει στο τραπέζι ζητήματα περί συνείδησης(αυτά που αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος που αδρανοποιείται πολιτικά, κοινωνικά και κοιτάει μόνο τη δουλειά του).
Τα λέμε!!

musicbug είπε...

Na kai mia fora pou symfwnw mazi sou kai de tha fas kraksimo:-) Les na paizei rolo to oti tin eidame mazi? Den ksero! Pantws ki egw ena 7/10 tha evaza, kai symfwnw apolyta se osa les!

kioy είπε...

Λοιπόν, κατ' αρχάς βρίσκω το κείμενο σου εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Αλλά ξεκινάμε από μια διαφορετική βάση. ΑΠ' ότι καταλαβαίνω εσύ "λατρεύεις"(καλά μετρίασε το λίγο) τον Reitman ενώ εγώ τον βλέπω μικρομέτριο. Δε διαφωνώ για το ταλέντο που λες στην ειρωνεία. Επιθεώρηση θα το έλεγα εγώ. Όμως νομίζω πως λαϊκίζει ιδιαίτερα εις βάρος του θεατή, απλοποιώντας (και εν τέλει μεταφυσικοποιώντας) όσα θέλει να πει σε μια ρότα επιβεβαίωσης του totally correct, εφυσηχάζοντας τελικά και αποπροσανατολίζοντας απ' τα όσα κατακρίνει. Ή υποτίθεται τέλος πάντων.

Τώρα για τη σκηνή παρένθεση που λες "όταν η σκηνή του γάμου της μικρής αδερφής του πρωταγωνιστή μοιάζει μια τεράστια παρένθεση σε όλο το βασικό κορμό της ταινίας." Δε διαφωνώ ως το σεναριακό αταίριαστο. Αλλά είναι ίσως η μόνη που απόλαυσα σκηνοθετικά. Δεν ξέρω αν το πρόσεξες, και η σκηνοθεσάι είναι παρένθετη και ειδικά στο πλάνο της "συγχώρεσης" παρα-μοιάζει με home-made video. Και απόλαυσα αυτή την επιλογή, που παρέδωσε κάτι απ' τον καθολικό εξυπνακισμό της για ένα αβέβαιο τόλμημα!

Καληνύχτα!

Ανώνυμος είπε...

"μια μάλλον υπερτιμημένη ταινία, που παρότι σε στιγμές αστεία και με κάποιες ιδιαίτερα εμπνευσμένες ατάκες, ήταν σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητα φλύαρη!"

Αυτό τα λέει όλα και συμφωνώ απόλυτα. Δεν χρειάζεται άλλο σχόλιο για την ταινία αυτή.

europanos είπε...

γεια χαρά παιδιά, ευχαριστώ για τα σχόλια. Λόγω δουλειάς και λόγω πρόσφατης εγχείρισης laser στα μάτια δεν είμαι καλός στις απαντήσεις στα σχόλια εδώ.

@βροχοποιός: δε νομίζω ότι καταλήγει να εξυμνεί τον ατομικισμό. Ο ατομικισμός είναι συνυφασμένος με την αμερικανική κουλτούρα. Η ταινία τον κατακρίνει στηλιτεύοντας την αγριότητα των απολύσεων και το πόσο αδιάφορος είναι ο πρωταγωνιστής απέναντι στο δράμα αυτών που απολύει, αλλά η κριτική της ταινίας εκφέρεται λίγο δειλά ομολογουμένως και σε κάθε περίπτωση δεν πάει πολύ παραπέρα!

@musicbug: επειδή είδες την ταινία μαζί μου και "επικοινώνησε η ενέργειά μας", απέκτησες την ίδια άποψη μαζί μου... χμμμ... τώρα το θέτεις σωστά, νομίζω:-)

kioy: μου αρέσει πολύ αυτός ο σκηνοθέτης, θεωρώ την καλύτερη κωμωδία των 00ies το Thank you for smoking. Και το Juno ήταν σούπερ επίσης!
Δε διαφωνώ με το σχόλιο σου περί λαϊκισμού και εντέλει αποπροσανατολισμού. Κάτι παρόμοιο λέω κι εγώ.
Μια χαρά ήταν σκηνοθετημένη η ταινία σε όλες τις στιγμές, ακόμα και τις πιο βαρετές επαναλαμβανόμενες στα αεροδρόμια. Η παρένθεση του γάμου παρότι κι αυτή καλά σκηνοθετημένη, εντούτοις ήταν παράταιρη, αυτό ήταν το πρόβλημά μου με αυτήν. Γενικά το σενάριο έπασχε στην ταινία, that's my main point.

Προσωπικά η αγαπημένη μου σκηνή στην ταινία ήταν όταν
******* SPOILER *******
η Ναταλί τους αποκαλύπτει ότι την άφησε ο δικός της και ξεσπά σε λυγμούς και μετά τα πίνουν και περνάνε τη νύχτα μαζί έως και το επόμενο πρωί με το αμήχανο πρωινό ξενοδοχείο. Ένιωθα ότι κάπου το έχω ζήσει όλο αυτό.

Zamuc, τώρα με έπιασε εμένα η φλυαρία, χαχα!