Νοεμβρίου 28, 2008

W (2008) (8 στα 10)


Υπόθεση
Η πολιτική και η προσωπική διαδρομή του George W. Bush, του «καουμπόη», πρώην μέθυσου και ανίκανου για την οποιαδήποτε δουλειά που «ως αναγεννημένος Χριστιανός» έγινε Κυβερνήτης του Τέξας και μετέπειτα ο 43ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, αυτού που πόλωσε τους Αμερικανούς όσο κανένας άλλος, συνέχισε τη συντηρητική ατζέντα του Ronald Reagan και οδήγησε τη χώρα του στους αδιέξοδους πολέμους του Αφγανιστάν και του Ιράκ.

Αξιολόγηση
Άριστα δομημένο, με προσεγμένο σενάριο, με μπρος-πίσω στη ζωή του Bush απολύτως ταιριαστά με το στόχο της ανάδειξης της «αλήθειας» που θέλει να υπηρετήσει η ταινία και με μια ερμηνεία του Josh Brolin στο ρόλο του Bush πραγματικά όλα τα … δολάρια, o Oliver Stone προσεγγίζει το φαινόμενο Bush περισσότερο από την ανθρώπινή παρά την πολιτική του πλευρά!

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης σκιαγραφεί τον - για λίγες (ευτυχώς) εβδομάδες ακόμα - Πρόεδρό των ΗΠΑ ως άνθρωπο ιδιαίτερα χαμηλής νοητικής στάθμης, αφελή και άγαρμπο, αλλά σαφώς επικοινωνιακό, πολύ παρορμητικό και επηρεαζόμενο από τον κάθε τυχάρπαστο ακροδεξιό σύμβουλό του και από ένα σημείο και μετά ιδιαίτερα θρησκόληπτο. Με λίγα λόγια ως έναν άνθρωπο απολύτως ακατάλληλο να κάνει τη δουλειά που του ανέθεσε ο αμερικανικός λαός, έναν άνθρωπο που έμπλεξε την Αμερική σε πολλούς αναίτιους πολέμους και ξόδεψε με εντυπωσιακή ευκολία όλο αυτό το κεφάλαιο της θετικής δημοσιότητας για την Αμερική και για το πρόσωπό του μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Ο Stone κάνει αποτελεσματική προπαγάνδα εναντίον του Bush και είναι σαφές ότι όταν έφτιαχνε την ταινία αυτή είχε στο νου του τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές και τον τρόμαζε το ενδεχόμενο τρίτης θητείας Bush μέσω της εκλογής Mc Cain. Αλλά η προπαγάνδα του δεν είναι απροκάλυπτη και τραχιά σαν και εκείνη του Moore, ούτε χάνει σε δραματουργική δύναμη η ταινία του χάριν μιας οπτικής πολιτικής ντοκιμαντέρ. Παρόλο όμως που το W είναι μια ιδιαίτερα πετυχημένη σε όλα τα επίπεδα ταινία, εντούτοις ο Stone είναι, νομίζω, σε σημεία λίγο αφελής ως προς την κριτική του στο Bush. Για παράδειγμα δεν παρουσιάζει το Bush με ξεκάθαρη συνείδηση να κάνει τον πόλεμο του Ιράκ για να προωθήσει τα πετρελαϊκά συμφέροντα των λόμπι που καθοριστικά βοήθησαν στην εκλογή του και αυτών που ουσιαστικά εκπροσωπούσε, αλλά ως παρασυρόμενο από τα «γεράκια» που τον περιστοίχιζαν! Όπως ακριβώς κι εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι ο Καραμανλής σχεδίασε το Βατοπέδι και απλά πιστεύουμε ότι το συγκαλύπτει σήμερα προστατεύοντας τους συνεργάτες του, έτσι κι ο Stone είναι κάπως επιεικής απέναντι στον Πρόεδρό του.


Σε γενικές γραμμές ο λόγος που οδήγησε το Stone να κάνει αυτή την ταινία δεν ήταν μόνο για να διδάξει δείχνοντας στους συμπολίτες του και στον υπόλοιπο πλανήτη πως τέλος πάντων κατέστη δυνατό ένας άνθρωπος παντελώς ακατάλληλος για να κάνει την οποιαδήποτε δουλειά έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ και μάλιστα επανεκλέχτηκε με ρεκόρ ψήφων το 2004! Αυτό που κυρίως, νομίζω, οδήγησε το Stone στο να κάνει το W είναι η γοητεία που του ασκεί η προσωπική ιστορία και διαδρομή του Bush, ενός άνδρα που από μέθυσος, τρομαγμένο και κομπλεξικό «παιδάκι» στη σκιά του ισχυρού μπαμπά ανέλαβε το τιμόνι της πιο ισχυρής χώρας στον κόσμο (και δεν άφησε τίποτα όρθιο στο διάβα του).

13 σχόλια:

lafkadio είπε...

...όλα τα Ευρώ! Όχι όλα τα δολλάρια!

Μην ξεχνάμε ότι ένα από τα κατορθώματα του Μπους είναι ότι επί της οκταετίας του το Ευρώ υπερκέρασε το δολλάριο και καθιερώθηκε ευρύτερα στις διεθνείς συναλλαγές, συχνά αντικαθιστώντας το. (Βέβαια, δεν ξέρω αν αυτό ήταν τελικά κακό ή καλό για τους Αμερικανούς, δεν έχω ειδικές οικονομικές γνώσεις)!

Πάνο, συμφωνώ μαζί σου με την θετική αξιολόγηση της ταινίας. Συμφωνώ βασικά με όλα όσα λες. Ως προς το ότι ο Μπους την έβγαλε σχετικά "χαλαρά" από τον Στόουν, και σίγουρα περιμέναμε μεγαλύτερη κατάδειξη ευθυνών, πιστεύω ότι δεν οφείλεται σε αφέλεια του Στόουν, αλλά σε δραματουργική-καλλιτεχνική του επιλογή.

Δηλαδή, αν και πολλοί Αμερικάνοι και Έλληνες κ.ά. μπορεί να έχουν αυτήν την αφέλεια, να λένε φταίνε οι κακοί συγκυβερνήτες/σύμβουλοι,όχι ο οιακιστής πρόεδρος, δεν νομίζω ότι ένας άνθρωπος (ο Στόουν) που έκανε αυτήν την ταινία με ειδικό στόχο την κατάρρευση των Ρεπουμπλικανών, βγάζοντάς την στις αίθουσες λίγο πριν τις εκλογές, δεν νομίζω να μην συνειδητοποιούσε τις προσωπικές ευθύνες του απερχόμενου Προέδρου.

Νομίζω απλά, ήθελε να δείξει ότι δεν δαιμονοποιεί τον Μπους. Το θέμα του ήταν εξαιρετικά δύσκολο. όλοι μας ξέρουμε πόσο χάλια ήταν ο Μπους, και για μια ταινία και με κάποιες καλλιτεχνικές αξιώσεις είναι ας πούμε αναξιοπρεπές και βαρετό να κάνεις κάποιον σάκκο του μποξ. Ο Στόουν έπαιξε το χαρτί: "Δεν λιθοβολώ, απλώς κάνω να καταλάβουμε", κι εδώ επικέντρωσε στις οικογενειακές, τις θρησκευτικές προυποθέσεις, τις συνήθειες. Λίγο το απομάκρυνε απ' την πολιτική και το πήγε στο δράμα το οικογενειακό-θρησκευτικό και την ψυχογράφηση-χαρακτηρολογία με εκτεταμένη αναφορά στο μπακγκράουντ της μέσα Αμερικανικής ενδοχώρας.

Πέτυχε να φωτίσει κάτι που δεν ξέρουμε ήδη;

Πολύ αμφιβάλλω...

Αν παρόλα αυτά υπάρχουν Αμερικανοί που ξέρουν για τον Μπους λιγότερα από μας, (που δεν μ' αρέσει καθόλου να το λέω αυτό, γιατί με κάνει να φαίνομαι "Εληνάρας") τότε η ταινία μπορεί και να άξιζε τον κόπο...

europanos είπε...

Lafkadio, ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου, αλλά δε συμφωνώ. Σε κάποια σημεία, ιδιαίτερα στο διάλογο για την απόφαση περί έναρξης του πολέμου στο Ιράκ, εκεί νομίζω ότι έχει λάθος ο Stone, ο Bush δεν παρασύρθηκε, δεν πίστεψε στα όπλα μαζικής καταστροφής ποτέ, όπως λέει η ταινία! ήξερε τι έκανε, ήξερε ότι έλεγε ψέμματα στον αμερικανικό λαό και τα κίνητρά του κάθε άλλο παρά αθώα ήταν για το ξεκίνημα του πολέμου. It was all about oil!

In other words, ναι ο Bush είναι ηλίθιος αλλά όχι τόσο όσο θέλουμε να πιστεύουμε και εμείς και ο Stone!

lafkadio είπε...

You have a point there!

Τελικά, είναι πρόβλημα αυτό με τέτοιες ταινίες ιστορικο-πολιτικές, που σου λένε με ελαφρά καρδιά τι συζητείται κεκλεισμένων των θυρών, για θέματα, που νομίζω δεν υπάρχουν και ντοκουμέντα... Ναι, έχεις δίκιο, ο Μπους δεν είναι τόσο ηλίθιος...

Κωνσταντίνος Χ.Β. είπε...

Και επειδή τώρα θα βάλω τις φωνές,
εξήγησέ μου αγαπητέ μου europano ακριβώς το 8 στα 10 που βάζεις για αυτή την ύποπτη κουλαμάρα.
Θέλεις να μας πεις ότι τελικά το πρόβλημα με τον Μπους ήταν το πως ήταν το καταπιεσμένο παιδάκι ενός σπουδαίου πατέρα ? Και ο κ. Στόουν γιατί δεν μας δείχνει με πιο τρόπο αυτό το άχρηστο και ανίκανο πλάσμα έγινε δυο φορές Πρόεδρος των ΗΠΑ ?

Εσύ αγαπητέ μου europano κατακεραύνωσες το , όντως ατελές αλλά τίμιο, ''ΚΥΜΑ '', διότι ήταν θολό πολιτικά. Τούτο το πόνημα του Στόουν τί ήταν; Οικογενειακό δράμα;
Κάποια φίλη έγραψε πως περιείχε όση κριτική μπορούσε να αντέξει ένας μέσος επαρχιώτης αμερικάνος. Και πράγματι έτσι είναι. Ο πάντοτε δημαγωγός Στόουν βλέποντας ότι ο Μπους καταρρέει έφτιαξε μια ταινία που τον παρουσιάζει θύμα της οικογένειας και της ...ιστορίας (!) για να τον κάνει συμπαθή και να φύγει με τα λιγότερα δυνατά τραύματα. Μέχρι κι εγώ βγήκα από την αίθουσα νοιώθοντας συμπάθεια γι αυτό το ανθρωπάριο που κατάστρεψε την Υφήλιο. Κι εσείς τώρα κάθεστε δήθεν και ψάχνετε τις ανύπαρκτες καλλιτεχνικές αρετές αυτής της απροκάλυπτης δεξιάς προπαγάνδας. Εύγε νέοι μου.

Φίλτατοι νεαροί μου europano και lafkadio όταν θέλετε να το παίζετε ανεξάρτητοι καλλιτεχνικοί αναλυτές πρέπει να κρύβετε κάπως τις πολιτικές προτιμήσεις σας, εκτός κι αν δεν έχετε, γεγονός που είναι ακόμη χειρότερο...

Κωνσταντίνος Χ.Β. είπε...

Την ίδια τρομακτική γοητεία ασκεί προφανώς πάνω σας και η διαδρομή και του δικού μας μοιραίου πολιτικού που κατέβηκε ως φτωχός κι απολίτιστος καράβλαχος, γιος δασκαλάκου από χωριό των Σερρών, ασέλγησε πάνω στην μεταπολεμική Ελλάδα, έστειλε καραβάνια από την κοινωνική τάξη από την οποία ποερχότανε, είτε στις εξορίες, είτε στις φάμπρικες της Δ. Ευρώπης, πλούτισε με ανεξιχνίαστο τρόπο, γεγονός που του επέτρεψε να ζήσει 10 χρόνια σαν grand bourgois στο Παρίσι για να γυρίσει και να πεθάνει βαθύπλουτος και δοξασμένος στην Πολιτεία. Ηταν τόσος δε ο πλούτος που μάζεψε που κανείς από την οικογένειά του δεν χρειάστηκε να ξαναδουλέψει.
Άσε δε που κληροδότησε και παχύδερμους κλώνους του για να καταστρέψουν ό,τι έμεινε όρθιο...

Σαν κοινωνικό φαινόμενο ακούγεται ενδιαφέρον , κάτι σαν the greek dream. Σαν πολιτικό φαινόμενο όμως κάνει το "Il Divo" να μοιάζει σαν παραμυθάκι για μικρά παιδιά.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν έχει θαυμαστές και στη γενηά σας. Άτομα που κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θαυμάζουν τις αρετές μιας ταινίας σαν το W. διότι δείχνει, λέτε , το πως ζει και σκέφτεται η αμερικανική ενδοχώρα... Το ότι ο Στόουν με αυτή την ταινία έφτιαξε, όσο μπορούσε, την υστρεροφημία του Μπους δεν σας πέρασε καθόλου από το μυαλό ? Δεν σας ενόχλησε καθόλου ? Το βρήκατε μάλιστα και αστείο ... Όπως φαντάζομαι θα βρίστετε αστεία και την βλάχικη προφορά του Θείου Καραμανλή και τα ελληνικά του Παπαδόπουλου... Αν ζούσατε στην εποχή τους δεν θα τα βρίσκατε καθόλου αστεία παιδάκια μου...

Τελικά το να έχεις μάθει τη ζωή ή την ιστορία μόνο μέσα από τα βιβλία ή τις ταινίες, δηλαδή από απόσταση, σε κάνει κάτι σαν ...Ελβετό τουρίστα. ΜΑΛΑΚΟ.

europanos είπε...

Cool Κωνσταντίνε, gia na sto pw kai amerikanika! Ηalara!

Αντιπαρέρχομαι τα σχόλιά σου περί των πολιτικών μου πεποιθήσεων, σε παραπέμπω στο κείμενο της κριτικής μου την οποία αν την είχες διαβάσει προσεχτικά δε θα έγραφες αυτά που έγραφες για το πρόσωπό μου.

Τώρα για την ταινία, επειδή με καλείς να απολογηθώ γιατί μου άρεσε, πρέπει να σου πω, ότι στα τεχνικά στοιχεία της η ταινία είναι άψογη. Εκεί συνήθως κρίνω μια ταινία! Σφιχτό σενάριο, εξαιρετικός ρυθμός, άνω του μετρίου ερμηνείες, πολύ πετυχημένα flash back, άριστα (όπως πάντα) σκηνοθετημένη από το Stone.

Ως προς την ουσία της, αυτό που κατάλαβα εγώ, Κων/νε είναι ότι για να πάρουν την κριτική και προπαγάνδα σου σοβαρά (γιατί το Moore δεν τον παίρνουν στα σοβαρά) πρέπει να κάνεις έμμεση προπαγάνδα και όσο μπορείς περισσότερο εμπεριστατωμένη. Ο Stone είναι αμείλικτος απέναντι στον Bush. Τον παρουσιάζει ανίκανο για την οποιοδήποτε δουλειά, τον παρουσιάζει κομπλεξικο με τον πατέρα και τον αδερφό του, τον παρουσιάζει επηρεαζόμενο από κάθε τυχάρπαστο, τον παρουσιάζει θρησκευτικά φανατισμένο, και πάνω από όλα τον παρουσιάζει ως ηλίθιο ανδρείκελο!

Ταυτόχρονα όμως ο Stone γοητεύεται από το γεγονός πως ένας άνθρωπος με τόσα αρνητικά "προσόντα" έγινε τόσο δημοφιλής. Και η απορία του είναι και δική μας! Για αυτό είδα αυτή την ταινία! Για να καταλάβω κι εγώ! Και δικαιώθηκα. Αν θες την προσωπική μου άποψη πάντα θεωρούσα το Bush ως μια έντονα χαρισματική προσωπικότητα, που γίνεται συμπαθής σε προσωπικό επίπεδο, είναι αυθόρμητος και παρορμητικός, έχει πολύ ζεστό χαμόγελο, και ξέρει να κολακεύει τα ένστικτα των συμπολιτών του. Και έχει και κάτι άλλο που λίγοι το έχουν, θεωρείται ότι οι δεξιές/ακροδεξιές αρλούμπες που λέει πηγάζουν κατευθείαν από τη ψυχή και το μυαλό του, είναι αυθεντικός σε ο,τι σκέφτεται και λέει. Ο Σημίτης κάποτε είχε πει ότι άρχιζε και τέλειωνε τις τηλ. συνομιλίες του μαζί του με επίκληση του Θεού!!! Δηλ. ο Bush ήταν ακριβώς αυτό που πούλαγε, δεν ήταν κάτι άλλο, δεν ήταν προϊόν μάνατζμεντ.

Βέβαια όπως έγραψα και στην κριτική μου μοναδική ένστασή μου με την ταινία ήταν ότι παρουσίαζε το Bush ως υπερβολικά αφελή, ενώ δεν ήταν άμοιρος ευθυνών όταν αποφάσιζε τον πόλεμο, δεν τον κορόιδευσαν κι αυτον, αλλά αυτός κορόιδευσε εμάς!

Πάντως το να ισχυρίζεσαι ότι στόχος του Stone είναι να φροντίσει την υστεροφημία του Bush, είναι ένα καλό ανέκδοτο.

Αντίθετα ο Stone ορθώς τον παρουσίασε ανθρώπινο έτσι ώστε να προκαλέσει στους θεατές τον οίκτο για την ηλιθιότητα του προέδρου τους (ή του "πλανητάρχη" για εμάς) και ταυτόχρονα την απορία για το πως μπόρεσαν και παγιδεύτηκαν από αυτόν και τον ψήφιζαν για πρόεδρό τους!

Συνοψίζοντας: πολύ πετυχημένη ταινία και άριστο πορτρέτο για ένα επικοινωνιακό φαινόμενο, ένα αυθεντικά ακροδεξιό άνθρωπο. Ο Bush θα μελετηθεί πολύ στο μέλλον και θα θεωρηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος ως ο χειρότερος πρόεδρος των ΗΠΑ, οπότε όλοι θα έχουν την απορία πως αυτός ο ηλιθιοανίκανος επανεκλέχτηκε το 2004 με ρεκόρ ψήφων! Για αυτό ένα μεγάλο μπράβο στο Stone για τη διορατικότητά του.

lafkadio είπε...

Κωνσταντίνε, έχεις διαβάσει προσεκτικά το ποστ του Πάνου; Του αποδίδεις απόψεις, που δεν υπάρχουν καθόλου στο κείμενό του, αλλά μάλλον οι αντίθετες!

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μεταξύ πολλών, είναι ότι εντάσσεις εμένα και τον Πάνο στην ίδια ακριβώς κατηγορία, ενώ ο Πάνος δηλώνει ρητά στην απάντησή του: "Lafkadio, ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου, αλλά δε συμφωνώ".

Επί της ουσίας τώρα, ο Στόουν επέλεξε η ταινία να παιχτεί ακριβώς πριν από τις αμερικάνικες εκλογές, ελπίζοντας ότι θα βάλει με την τέχνη του ένα μικρό λιθαράκι στην διαμόρφωση ενός εκλογικού αποτελέσματος. Αν πρέπει να σε πιστέψουμε Κωνσταντίνε, μήπως ο Στόουν το έκανε, για να νικήσουν οι Ρεπουμπλικάνοι, ενθουσιασμένοι από το πόσο επαινετικά και κολακευτικά δείχνει ο Στόουν την διακυβέρνηση Μπους; Ασφαλώς το αντίθετο! Ο Στόουν επιθυμούσε διακαώς την εκλογή Ομπάμα!

Πάντως, επειδή είναι απίθανο πόσο διαφορετικά βλέπει ο καθένας από το ελληνικό κοινό μια πολιτική ταινία, κι αυτό το είδαμε και στο W. και στο Baader-Meinhof Komplex, έβαλα από περιέργεια στο μπλογκ μου 2 ψηφοφορίες για το πώς εισπράττει/εκλαμβάνει ο καθένας τις 2 ταινίες. Τα αποτελέσματα ως τὠρα δείχνουν τεράστια ποικιλία!...

lafkadio είπε...

Δεύτερον, Πάνο χαίρομαι που λες

"Δηλ. ο Bush ήταν ακριβώς αυτό που πούλαγε, δεν ήταν κάτι άλλο, δεν ήταν προϊόν μάνατζμεντ".

Αυτό επίσης ήθελα να πω. Νομίζω ότι ο Στόουν ακόμη κι αν είναι "χλιαρός" στην κριτική του προς Μπους, και τον έχει κάπως στα πούπουλα, τελικά όμως ασκεί κριτική στο σύστημα. Εκεί που ασκεί κριτική είναι γενικά σην ρεπουμπλικάνικη κλίκα, και στο πώς ευρύτερα συμφέροντα χρησιμοποιούν έναν άνθρωπο σαν τον Μπους. Θα μου πεις ότι ο Μπους δεν είναι τόσο ηλίθιος όσο θέλουμε να πιστεύουμε, και ότι ήξερε τι γινόταν, δεν ήταν δα κι ο Φὀρεστ Γκαμπ.

Ναι, αλλά από την άλλη είναι και εκπληκτικό το πώς "μεγαλουργούν" στους Ρεπουμπλικάνους πολιτικοί, όπως ο Μπους, ο καουμπόης Ρήγκαν, και ο Σβαρτσενέγκερ! Τέτοιο επίπεδο βλακείας σε τέτοιες θέσεις είναι εκπληκτικό! Και νομίζω ότι ο Στόουν κάνει κριτική γενικά σε αυτό το ειδικά ρεπουμπλικάνικο χούι, να προωθούνται ανίκανοι άνθρωποι, που είναι πιο ευάλωτοι σε χειραγωγήσεις...

Ανώνυμος είπε...

Lafkadio says : ...." Μπους είναι ότι επί της οκταετίας του το Ευρώ υπερκέρασε το δολλάριο και καθιερώθηκε ευρύτερα στις διεθνείς συναλλαγές....''
φίλε LAFKADIO,
απ' όσο γνωρίζω, δεν συμφέρει τους Αμερικάνους η εκτόπιση του δολλαρίου απ' το διεθνές εμπόριο.Εκτός άν έχουν αποκτήσει τεράστια διαθέσιμα σε Ευρώ... Διάβασα πως ο Σαντάμ Χουσείν ήταν απ' τους λίγους που τόλμησε κι ήθελε να πληρώνεται το Ιρακινό πετρέλαιο σ' άλλο νόμισμα, πλήν του δολλαρίου.Κι ηταν τούτο ένας απ' τους λόγους της Αμερικάνικης εισβολής.
KOSTAS TRENT

Ανώνυμος είπε...

Lafkadio says : ...." πόσο χάλια ήταν ο Μπους, και για μια ταινία και με κάποιες καλλιτεχνικές αξιώσεις είναι ας πούμε αναξιοπρεπές και βαρετό να κάνεις κάποιον σάκκο του μποξ..."

O Θεατρολόγος ΜΑΡΤΙΝ ΕΝΣΛΙΝ ("Τό Θέατρο του Παραλόγου" θαυμάσια καλλιτεχνο-κοινωνική κριτική μτφρ. στα ελληνικά) γράφει πως οι Ηγέτες των αυταρχικών αυτοκρατοριών δ ε ν είναι τ ρ α γ ι κ ά πρόσωπα. ΄Τραγικά ήσαν λχ ο Σαλβαδόρ Αλλιέντε-(θυμίζω Χιλή 1970-..-Χούντα Πινοτσέτ), ο Ντισραέλι, ο Βοναπάρτης, ο Περικλής, ο
Δαντών, ο Τρότσκυ, ...
Τουτέστιν δεν προσφέρονται ως ήρωες Καλλιτεχνικού δράματος -φίλμ, θεατρ. έργου...-.Ακριβώς γιατί τέτοιοι ηγέτες ως ο Μπούς, ή παλιότερα ο Χίτλερ, ο Ντέ Γκώλ, ο Κλεμανσώ, ήσαν στην ουσία Υπάλληλοι.Όχι ελεύθεροι ηγέτες.Δέν είχαν την πελώρια ελευθερία ν' αποφασίσουν για σημαντικά ζητήματα, ν' απελευθερώσουν τους πενομένους.Νά πάνε κόντρα στη σκοταδιστική εκκλησίαΚαθολικισμό, κόντρα στους άγριους Αριστοκράτες ή Καπιταλιστές που δυνάστευαν τον κόσμο και άπλωναν ένανν σκοταδισμό στην ελεύθερη πολιτική και καλλιτεχνική σκέψη.Ήσανν φανατικοί διεκπεραιωτές ενός συστήματος μιάς παγιωμένης άρχουσας τάξης...

Τό να περιμένουμε να βασανίζεται ο φανατίλας συντηρητικός Ευαγγελικός Αναγεννημένος Βush, με το δίλημμα άν θα δώσει ....κάποια ψίχουλα εκατομμύρια δολλάρια για την άνοδο της μόρφωσης των 40 εκ/ρίων φτωχών Ισπανόφωνων των ΗΠΑ, αποσύροντας αντίστοιχα δισεκατομμ. δολλάρια απ' τη χρηματοδότηση πολέμου κι αμερικάνικου εκστρατευτικού σώματος ΙΡΑΚ/1991-2003-...) για να το δώσει σε Κοινωνικά εργα(!) λχ υποδομής στην Νέα Ορλεάνη για ν' αποφευχθούν τα μυριάδες τραγικά έγχρωμα -κι όχι λευκοί προνομιούχοι- θύματα - πνιγμένοι στις πρόσφατες άγριες πλημμύρες της Λουιζιάννα,

το να περιμένεις απ' τον BUSH να μάχεται κατά των πελώριωνν τράστ και του δικαστικοΠολιτικού κατεστημένου για τα δικαιώματα των Ισπανόφωνων - καθώς έκανε ο Κέννεντυ με την κατάργηση του κατάπτυστου απαρτχάιντ στα ...καθίσματα των λεωφορείων/εισαγωγή στα σχολεία κολλέγια παν/μια των λευκών κατά των μαύρων αμερικάνων κλπ στα 1961-,
το να περιμένεις απ' τον Κλεμανσώ να σπλαγχνιστεί στο θρίαμβο του 1918 την συντριμμένη Γερμανία, τον εργαζόμενο γερμανικό λαό που περιέπεσε σε έσχατη ένδεια (όχι φυσικα τους βιομήχανους Κρούπ και Τύσσεν και ....κτλ) και σ' εθνική ατίμωση με ακρωτηριασμό ανατολ. εδαφών-Ρηνανίας κτλ, που θα γονάτιζαν απ τις Συμμαχικές επανορθώσεις κτλ,

είναι μάταιο.Ό,τι τους διάταζαν οι Τραπεζίτες κι οι βιομήχανοι κι οι Αρχιεπίσκοποι, αυτά κι έκανανν οι ...πανίσχυροι φαινομενικά Ηγέτες. Άρα εφόσον ήσαν προδιαγεγραμμένα ρομπότ, δεν μπορούν ν' αποτελέσουν ένα Ηρωα Στην Τέχνη : οι ήρωες τύπου Σαίξπηρ και Σοφοκλή είναι βαρειά ελεύθεροι.Κουβαλούν σαν άτλαντες βαριά ελευθερία επιλογής κι η όποια αποφασή τους θα μετρήσει για ζωή ή για εξαθλίωση εκατομμυρίων άλλων υπάρξεων : η σοβαρή Τέχνη είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την Πολιτική ελευθερία : υψηλή Τέχνη και Υψηλή Πολιτική, συναποτελούν το απόλυτο Ο ξ υ γ ό ν ο , η μία για την άλλη.Αλλοιώς πεθαίνουν...
Ωστε ο θεοκρατοκινούμενος και καπιταλιστοντρεσσαρισμένος και με ''ΠατριςΘρησκείαΠροτεσταντισμοΟικογένεια'' Μπούς, ήταν ένα ε ν ε ρ γ ο ύ μ ε ν ο, νευρόσπαστο, της αμερικάνικης ελίτ.Ως και των από δεκαετίες καθιερωμένων πελώριων συμφερόντων της...Παρά ένα 'άτομο- πυρσός', φωτεινό κι ίσως τραγικό παράδειγμα.Που θα ώρθωνε ένα αιρετικό, επαναστατικό αιφνίδιοΠροσωπικό ΄"ΌΧΙ" (ρισκάροντας τη ζωή του ως ο κάποιος Κέννεντυ κάπως) στα κατεστημένα "συφέροντα δισεκατομμυρίων δολλαρίων και ΗθικοΚοινωνικής ταξικής εξουσίας"...
KOSTAS TRENT

Ανώνυμος είπε...

KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χ. Β. says :
".. Την ίδια τρομακτική γοητεία ασκεί προφανώς πάνω σας και η διαδρομή και του δικού μας μοιραίου πολιτικού που κατέβηκε ως φτωχός κι απολίτιστος καράβλαχος, γιος δασκαλάκου από χωριό των Σερρών, ασέλγησε πάνω στην μεταπολεμική Ελλάδα, έστειλε καραβάνια από την κοινωνική τάξη από την οποία ποερχότανε, είτε στις εξορίες, είτε στις φάμπρικες της Δ. Ευρώπης, πλούτισε με ανεξιχνίαστο τρόπο, γεγονός που του επέτρεψε να ζήσει 10 χρόνια σαν grand bourgois ..."

Πολύ κ α λ ή κριτική στο αποκρουστικά συντηρητικό πρόσωπο του ''κελεπουριού'' αυτού των στραταρχών και της Ελληνικής δεξιάς του Εμφυλίου, που θεωρήθηκε (-λιβανίσθηκε επι το ορθότερον- ιδέ δεξιό δημ/φο Γιαν. Μαλούχο στο Ρ/Φ ΣΤΘΜ. SKY) ...''Εθνάρχης'' ! !
Για κληρονομιά στους αμαθείς και έρμαια του πολιτ. πελατειακού συστήματος Έλληνες άφησε την πανάθλια Αθήνα της ...αντιπαροχής ! Νά ζούν και να φτύνουν στον τάφο του.
KOSTAS TRENT

lafkadio είπε...

Κώστα, θίγεις σημαντικότατα θέματα! Για αυτό που λες για το Ευρώ και τον Σαντάμ, έχω διαβάσει κι εγώ τα σχετικά, και τα αναφέρω εκτενώς σε σχετικό ποστ περί Μπους στο μπλογκ μου. Και χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου, καθώς παραμένω ερασιτέχνης στον χώρο της πολιτικής και οικονομικής σκέψης, επαφιόμενος αποκλειστικά στην λεγόμενη "δευτερεύουσα βιβλιογραφία". (Με άλλα λόγια, "Ελβετός τουρίστας" κατά Κωνσταντίνο). (Εκτός αν θεωρήσουμε ως πρωτεύουσα εμπειρική "πηγή" το άδειο πορτοφόλι μου...).

Το θέμα που είναι περισσότερο της ειδικότητάς μου είναι αυτό του "τραγικού ήρωα", αλλά καθώς πόσταρες τα ίδια και στο Αθηνόραμα, σου έχω απαντήσει εκεί, που τα αντιλήφθηκα πρώτα...

Όσο για το genre των Καραμανλήδων, του μεν πρεσβυτέρου θα το έλεγα "βουκολικό δράμα", του δε νεωτέρου "θρησκευτική τραγικωμωδία"... Τα λέει όλα το γνωστό ανέκδοτο, ότι ο Καραμανλής (πρεσβύτερος), γυρίζοντας απ' την Γαλλία, είπε εμφαντικά "Θα κάνω την Αθήνα Chamonix", με την βαρειά σερραίικη προφορά του, οπότε καταλαβαίνετε τι εννόησε η λανθάνουσα γλώσσα του... Όπερ και εγένετο! Ο Καραμανλής νεώτερος πάλι, έκανε όλη την Ελλάδα ... "σα μονή"...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ CINEPARMENE, ομολογώ, θα σου κάνω μια ...παγαποντιά.
Δέν είδα το φίλμ.
Προτίμησα να δώ την ταινία '' Α Ν Τ Α Λ Λ Α Γ Η '' του ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ (Φυσικά θα καταλάβω άν την κριτική σου ...διαγράψεις):

Ταινία κατώτερη των προσδοκιών μου. Από έναν Η σ τ γ ο υ ν τ ( 'Γέφυρες Μάντεσον", 'ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΩΝ', MYSTIC RIVER,των δραματικων Σπιλμπεργκικών -σε πιστότητα συναισθημάτων, 'ιστορικότητας', αναπαράστασης μαχών- 'ΙΒΟΖΙΜΑ Ι '' ('Σημαίες των προγόνων μας')και ΙΒΟΖ. ΙΙ-), περίμενα μιάν ε ξ έ λ ι ξ η .
Εδώ όμως μιά γραμμική σειρά γεγονότων.Iδιότυπη ιστορία, πρωτοφανής στα χρονικά, αλλά χωρίς την μ ο ν α δ ι κ ό τ η τ α κι ένταση άλλων ταινιών του. Απλά, μιά καλή ταινία.
Ο Ηστγουντ έχει καθιερώσει στην αντίληψή μας την σταθερή πιά ικανότητά του, να επιλέγει δραματικά γεγονότα απ' τα χρονικά μιάς κοινωνίας, την ιστορία της, και να τα μετατρέπει σε φιλμική υποβλητικότητα. Χώρια την έμπειρη λιτότητά του στην αφήγηση-σενάριο : αφαιρούσε ως τώρα κάθε περιττή φλυαρία, δεν τέντωνε τη διάρκεια μιάς δράσης του πρωταγωνιστη του. Καί δώ παρενθέτει την ποικιλία των άλλων, παράλληλα διεκτυλισσόμενων γεγονότων, και δεν κάνει κοιλιά η αφήγηση. Τό μοντάζ παραμένει κοφτό και το ενδιαφέρον τό ίδιο. Απ' την κυνηγημένη απ' τον αστυνομικό μηχανισμό μά-να, παρεμβάλλει τα αποτρόπαια εγκλήματα, απ' τους δολοφόνους, σε ρίχνει χωρίς σωσίβιο στον αστυνομικό ντέτεκτιβ με τη σφαγή, απ' τον Ιατρικό διευθυντή του φοβερού ...''Καταστήματος΄΄στον Αιδεσιμώτατο κτλ (να μην φανερώνουμε την υπόθεση...)_

Η Αντζελίνα Τζολί είναι σχεδόν αγνώριστη στο ρόλο μιάς τραγικής αλλά πάντα κομψής -άρα όχι τόσο λαικής,- μητέρας και γυναίκας, ακόμα και μέσ' στην κόλαση του ...''Επανορθωτικού Καταστήματος" (να μήν αποκαλύψουμε την ταινία).

Ωστόσο λείπει η βαρειά υποβλητική ένταση, η σκληρή δράση. Η ηρωίδα, απλώς μιά καλή ηρωίδα, καρτερική, που περιμένει μιά μακρυνή σωτηρία. Δεν είναι ρόλος που θα ''σήκωνε'' πιο ψηλά μια Μέρυλ Στρήπ, Τζ. Μούρ,Καίητ Μπλάνσετ, Παλτρόου... Ή που αυτή θα τον άλλαζε, υποχρεώνοντας τον Ήστγουντ να τον βελτιώσει στα μέτρα της.

Ο Ηστγουντ υστερεί εδώ :
- Χ λ ι α ρ ή η αφήγηση της εξαφάνισης.
- Απλά σοβαρή η σκηνοθέτηση της Αστυνομικής καταδολίευσης {: λχ το σενάριο του ''Λός 'Αντζε-λες εμπιστευτικόν"-1997, το πρόσφατο αστυν. σενάριο της αστυνομικής εγκληματικής διαφθοράς-/''Ζήτημα Τιμής»-Pride and Glory'' Κ. Φάρελ-Εντ. Νόρτον- Γ. Βόιτ , ήταν σαφώς πιο δυνατά απ' το σενάριο-Ιστορ. συμβάν που, καλώς ή κακώς, διάλεξε ο Ήστγουντ}.
- Ανεξήγητη κι εγκαταλειμμένη δραματικά (φόβοι να συγκρουστεί με την Αστυνομία και το Ομσπ Κράτος, διλήμματα, αγωνία από εκβιασμοούς πιέσεις Αστυνομίας ή ..) η παρέμβαση του 'Ιερέα' Μάλκοβιτς. Σαν μόνιμος κι άνετος ( ! ) από μηχανής θεός, (σχεδόν ...παιδικά αφελώς, πολύ εύκολα -μ' ανώριμο σεναριογραφικά τρόπο), όλο ...σώζει την Τζολί.

Όλα τα σώζει.Όλα τα σφάζει ! Ο, τι νά κάνουμε ...ηρωοποιητικός ρόλος . Έτσι εξαφανίζει την απόγνωση, τις αιφνίδιες άτυχες ανατροπές, τις πράγματι δυνατές καταστάσεις.Η δυστυχία κοινή μοίρα στα εκατομμύρια πλειοψηφίας των πλασμάτων και στους αιώνες, εδώ νικιέται συντριπτικά. Ο Ηστγουντ, από εντιμότητα ή αδιαφορία, ή επειδή δεν του πήγαινε, ή..., δεν τροποποίησε την πραγματική Ιστορία του Λ. 'Αντζελες. Θα μπορούσε ν' αλλάξει τα γεγονότα, (θεμιτό απ΄άποψη 7ης Τέχνης, δεν κάνουμε αυστηρή Ιστοριογραφία εδώ), με σοβαρότερη, εντονώτερη περιγραφή του αγώνα του ...Αντικαθεστωτικού ιερέα . Έτσι απλά, τόσο εύκολα, τα βάζεις μ' ολόκληρο κρατικοαστυνομικό κατεστημένο ; Και νικάς ; Εδώ ο Ήστγουντ σαφώς υστερεί, και το σενάριο του καταλήγει χαλαρό, εύπεπτο, συνηθισμένο. Υπάρχουν και πιο δυνατά Χρονικά ή Ιστορίες από μια ολόκληρη Κοινωνία δύο αιώνων όπως το τεράστιο Λός 'Αντζελες να διαλέξει ο Ήστγουντ.
- Ο Ήστγουντ λοιπόν έπεσε θύμα της μ έ τ ρ ι α ς και βολικής σεναριακής του επιλογής. Κι εφόσον έτσι γράφουν οι εφ/δες του 1927 ότι συνέβησαν τα ''σεναριακά γεγονότα'', ο Ήστγουντ δεν 'δ ι ο ρ θ ώ ν ε ι' επί το δραματικώτερο : αμελεί να δώσει την αγωνία του Ιερέα, ή του Μεγαλοδικηγόρου, να επαναστατήσουν για μια ταπεινή, μη προσφερόμενη για πολιτικοθρησκευτικά οφέλη, ταπεινή.
Γυναίκα του λ α ο ύ ! την Τζολί. Αντίθετα ο Κλίντ εστιάζει στον...πιτσιρικά. Κι εστιάζει φ λ ύ α ρ α λχ στον ψιλοερωτευμένοΠροιστάμενο της τηλεφων. Εταιρίας, επαναλαμβάνει ανώφελα την Ιερά Εξέταση - για να την...καταλάβουμε επιτέλους ! - με τον Ιατρό Διευθυντή, με τις λαθροεισόδους απ' τον Καναδά (λάθος , δεν διαφωτίζουν σε τίποτα αυτές), με τις ε υ κ ό λ ω ς ε ν ν ο ο ύ μ ε ν ε ς σκηνές όπως τις συνεχείς τηλεφ. κλήσεις της Τζολί στην Υπηρεσ. Αναζητήσεων, τις καταθέσεις του Χημικού πραγμ/γνώμονα, τα εύκολα κορδώματα του Αστυνομ. Δ/ντή στους Δημ/φους.

Αυτά τα ξέρουμε από δεκάδες άλλες ταινίες, αγαπητότατέ μου, (είμαι-παραμένω....φάν του), κ. Ήστγουντ.
-ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΞΟΧΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡ. ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗΣ ΠΟΡΝΗΣ : απ' τους λίγους που διασώζουν το έργο απ' τη μετριότητα του σεναρίου, μ ε τ ρ ι ό τ η τα μόνο της '' Ο ι κ ο ν ο μ ί α ς του Σεναρίου ' , επαναλαμβάνουμε.-
Τό ίδιο άχρηστα επαναλαμβανόμενη, η επικέντρωση στον παράφρονα φονιά.Δεν εξηγούνται απ' τον Κλίντ ( συνηθισμένη φιλοσοφία του) καθόλου οι πελώριοι Κοινωνικοί παράγοντες, που συντρίβουν το άτομο, όσο ηρωικό και νάναι, όσο δίκαιο και νάχει με το μέρος του. Ο Ήστγουντ δεν είναι Αριστερός ταξικός αναλυτής, Αιζενστάιν, Κέν Λόουτς.

Το σενάριο π ά σ χ ε ι κι εδώ : το άτομο γίνεται Υπερτυχερός, με θεία υπερεύνοια, ήρωας του λαχνού της κληρωτίδας, παντοδύναμος ( ! ) που μπορεί να ανατρέψει σχεδόν ολομόναχό του (γυναίκα !), ένα πολυπλόκαμο Κρατικό μηχανισμό μ' αποπνικτικές για επαναστατημένη γυναίκα -(σε μια εποχή αντρικής παντοκρατορίας και λοιδωρίας-υποτίμησης για τις γυναικες), μ' αποπνικτικές επαναλαμβάνουμε, πολιτικές, αστυν/κές, Ιατρικές, Ιδρυματικές, δημοσ/φικές και χίλιες εξουσίες : δηλ. μιά απάνθρωπη, ανδροκρατική κοινωνική τάξη . Η Τζολί έχει με το μέρος της το δεξί χέρι όλων των Θεών της ...Τύχης !
Ο Ηστγουντ αντί ποιοτική έρευνα σε λιγότερα γεγονότα κι ήρωες, ήθελε πολλά περισσότερα πεπόνια απ' όσα χώραγαν στη μασχάλη του : όλη η δικαστική διαδικασία ; όλη η προετοιμασία της ποινής όλη η εκτέλεση της τελευταίας ;
Ο Ήστγουντ χάθηκε στην λεπτομέρεια, στη Χρονογραφία, το άπλωμα σε γεγονότα. Έχασε την οικονομία του φίλμ, την ποιότητα.
Ανεξάρτητα απ' τα παραπάνω, η εκπληκτική σκηνοθετική επένδυση (τραίνα του ...1920, ''Φόρντ -Τ''- αντίκες, εκπληκτικής χρονικής πιστότητας, Τράμ εποχής-1920, ενδυματολογία, μαντώ-γυναικεία καπελλάκια μεσοπολέμου ''μπέλ επόκ'', άψογα ταιριαστά στ' όμορφο πρόσωπο της Τζολί, Τηλε-φωνικοί μεταλλάκτες προπολεμικοί-πίνακες, βύσματα, τηλεδιακόπτες κττ, με θέσεις εργασίας Αμερι-κανίδων Τηλεφωνητριών πιστότατα αναπαραχθείσες, στολές-επίπλωση-δικαστ. αίθουσες και ''Λευ-κά κελλιά τύπου 'Σταμχάιμ'' -Ψυχ/τρείων....όλα ε π ο χ ή ς, ακριβοδίκαια κι εξαιρετικά προσεχτικά φροντισμένα, σε μεταφέρουν κυριολεκτικά καβαλλητό σε ...χρονομηχανή στα 1927-28...
ΚOSTAS TRENT