Φεβρουαρίου 08, 2008

Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2007) (10 στα 10)


Υπόθεση
Ένα πλοίο προσαράζει στον Τάμεση και ένας ναύτης ταλαιπωρημένος πλην αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει παλαιούς λογαριασμούς επιστρέφει στο Λονδίνο. Είναι ο Sweeney Todd και τα δεκαπέντε χρόνια παραμονής του σε εξορία-φυλακή καταδικασμένος για έγκλημα που δε διέπραξε τον άλλαξαν και τον μετέτρεψαν σε κυνικό και αμείλικτο εκδικητή για αυτούς που του στέρησαν τη γυναίκα και την κόρη του.

Αξιολόγηση
Πάντα δύσκολα βρίσκω λόγια αρκετά για να περιγράψω τη μαγεία που νιώθει κάποιος όταν αφήνεται να ταξιδέψει στο υπέροχο σύμπαν του παραμυθά Tim Burton. Το μόνο, που μπορώ να πω είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη στιγμή του Αμερικανού σκηνοθέτη, την επιτομή του μαύρου χιούμορ των ταινιών του, της καρτουνίστικης αισθητικής τους και φυσικά της τρομαχτικής και ταυτόχρονα παραμυθένιας ατμόσφαιρας που τόσο μοναδικά δημιουργεί σε κάθε ταινία του ο Tim Burton!

Με εξαιρετικό χιούμορ, πότε λεπτό, πότε ανατριχιαστικό, πότε κυνικό έως τελείως μαύρο και με μουσική επιμέλεια τόσο ζωηρή και δυνατή να τεντώνει τα νεύρα σου σα χορδές και πάνω από όλα με ένα καταπληκτικό όσο ποτέ Johnny Depp, το Sweeny Todd δεν είναι απλά άλλη μια (υπέροχη δε λέω!) ταινία του μεγάλου δημιουργού, αλλά ένα υπερθέαμα που δεν έχετε ξαναδεί! Τίποτα στο καλοκουρδισμένο αυτό gothic μιούζικαλ του Τιμ Μπάρτον δεν υπάρχει, δεν κινείται, δεν αναπνέει τυχαία, αλλά είναι μέρος μιας αρμονικής συμφωνίας που συνειδητά πότε ενθουσιάζει τους θεατές και πότε τους απωθεί με τη φρίκη του κυνισμού και της απουσίας κάθε ηθικής αναστολής των ηρώων-αντιηρώων που επιλέγει να φωτίσει ο Tim Burton!


Ετοιμαστείτε για το πιο βαθύ ξύρισμα της ζωής σας!

Τρομαχτική οπερέτα (μεταφορά του βραβευμένου θεατρικού μιούζικαλ του Stephen Sondheim), πολιτική αλληγορία (όπου οι φτωχοί και καταφρονεμένοι ενστερνίζονται το νιχιλιστικό κυνισμό των πλουσίων), μαύρη κωμωδία (διόλου χαριτωμένη σαν το Σκαθαροζούμη όμως!), σπλάτερ μιούζικαλ με αισθητική από κόμικ (μακριά από την αθωότητα της Νεκρής Νύφης), όπως κι αν χαρακτηρίσετε το Sweeney Todd, μη φοβηθείτε να βυθιστείτε στο κάθισμα του κινηματογράφου σας απέναντι στο θέαμα των πελατών του Λονδρέζου μπαρμέρη να "ξυρίζονται"!

10 σχόλια:

dunno είπε...

με αυτην την ταινια του o Burton με χανει μαλλον οριστικα.ποτε δεν με καλυψε με καποιο δημιουργημα του στον καλλιτεχνικο βαθμο που περιμενω μια ταινια να με καλυψει και με την συγκεκριμενη συνεβη παλι το ιδιο.

μονο που περαν του καλλιτεχνικου η συγκεκριμενη για μενα ηταν ανισα μοιρασμενη με δανεισμενο ελλιπες τελος και απιστευτα προβλεψιμη στο ξεδιπλωμα των χαρακτηρων.

δεν νομιζω οτι θα καλυπτε καποιον που δεν ειναι φαν του σκηνοθετη σε οποιοδηποτε τομεα

europanos είπε...

Ουάου, εκπληκτικό πόσο μπορεί ένα ερέθισμα τέχνης να προξενήσει τόσο διαφορετικές αντιδράσεις! Dunno, φίλε μου, δεν έχω διαβάσει σχόλιο σε αυτό το blog με το οποίο να διαφωνώ τόσο πολύ! Ελλιπές τέλος λες; Αγαπητέ, η ταινία είχε ένα εκπληκτικό φινάλε, οι τίτλοι τέλους έπεσαν όταν κορύφωση και κάθαρση συναντήθηκαν! Προβλέψιμοι χαρακτήρες; Μα πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει χωρίς να έχεις ένα βαρύ κι ασήκωτο μιούζικαλ ή η αισθηση ότι βλέπεις ένα ιδιότυπο κόμικ να μη χαθεί;!
Μια χαρά ήταν δοσμένοι οι χαρακτήρες, τραβηγμένοι από τα μαλλιά φυσικά αλλά μιλάμε για μεταφορά μιας πραγματικής ιστορίας (που συνέβη το 19ο αιώνα) στο θέατο και στον κινηματογράφο!

Τέλος πάντων τι να πω; Για μένα η ταινία ήταν επιτομή και τελείωση των ταινιών του Burton!

dunno είπε...

Oυαου, είναι εκπληκτικό πόσο δύσκολο σου είναι να ακούσεις έστω μια διαφορετική γνώμη από την δική σου.

1)για μένα το τέλος είναι ελλιπές, γιατί σ' όλη την ταινία ο todd προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να σώσει την κόρη του και να πάρει εκδίκηση.στο 1/2 των προθέσεων του τα καταφέρνει,με το άλλο μισό είμαστε μετέωροι όμως.

2)θα προτιμούσα ένα βαρύ κι ασήκωτο μιούζικαλ, αν ερχόμουν πιο κοντά στους χαρακτήρες και δεν είχα χειραγωγηθεί τόσο πολύ για να τους συμπαθήσω όταν από την αρχή πολύ καθαρά όλα μου δόθηκαν στο πιάτο, και ήξερα ότι στο τέλος όλοι αξίζουν να πεθάνουν.τα τραγούδια θα έπρεπε να αποκαλύπτουν λιγότερα, εκτός κι αν ο Burton μας θεωρεί τόσο χαζούς,ή ακόμα αφελείς που θα νοιώσουμε ακριβώς ο,τι θέλει ο ιδίος να νοιώσουμε. για ιδιότυπα κόμικ και τους χαρακτήρες τους σε παραπέμπω στο Sin City,ενώ για βαρύ κι ασήκωτο μιούζικαλ σε παραπέμπω στο Dancer in the dark.νομίζω ότι όσον αφορά τους ήρωες το ξεδίπλωμα τους είναι πολύ πιο δεξιοτεχνικά πλήρες, και η καθοδήγηση τουλάχιστον στην πρώτη είναι σχεδόν ανύπαρκτη, κι εκεί περνά πιο εύκολα το ίδιο μήνυμα του ήρωα-αντιήρωα που ήθελε ο Burton για τον Todd χωρίς να μας "ανοίγουν" τους λαιμούς και να προσπαθούν να μας το "χώσουν" για να το "καταπιούμε".

χαίρομαι που αναφέρεις στο τέλος το "για μένα", αλλά δέξου ότι υπάρχει και το "για άλλους"

europanos είπε...

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να ακούσω άλλη άποψη, για αυτό είναι τα σχόλια, για αυτο και ο διάλογος που κάνουμε εδώ σε αυτο το ιστολόγιο. Το επιφώνημα ουάου και όσα τα συνόδευε είναι δηλωτικό έκπληξης και δε γράφτηκε ειρωνικά!

europanos είπε...

ΥΓ. Παρεπιπτόντως (και τελείως άσχετο με το θέμα μας) το Bachelorette είναι το αγαπημένο μου τραγούδι!

dunno είπε...

συγγνώμη κι από μένα τότε, αλλά λίγο τα επιφωνήματα λίγο τα "αγαπητέ" δεν ήταν δύσκολο να το παρεξηγήσω.πάντως θα ήθελα να ακούσω αν μπορείς να καταλάβεις μετά την εξήγηση μου, που είναι οι αντιρρήσεις μου με την ταινία.

όσο για το bachelorette, είναι από τα κορυφαία αγαπημένα μου, αν και από Bjork ο απόλυτος ύμνος για μένα είναι το Pagan Poetry

Rea είπε...

εχμ
μονο που οι χαραχτηρες κ τα τραγουδια δεν ειναι του Μπαρτον
το μιουζικαλ αυτο ειναι πολυβραβευμενο κ εχει μεγαλη επιτυχια απο το 1973 που ξεκινησε εως σημερα.
εγω παντως τα θεωρω πολυ καλα κομματια
κ οσο για τον Μπαρτον...ειμαι δηλωμενη φαν των ταινιων του οποτε δεν θα σχολιασω καν το αν μου αρεσε η οχι η σκηνοθεσια :ρ

Γιώτα Παπαδημακοπούλου είπε...

...Πολλά θα μπορούσαν να πάνε στραβά σε μια παραγωγή σαν κι αυτή. Ωστόσο ο Burton εστίασε εκεί που έπρεπε και το αποτέλεσμα συναρπάζει. Ένα μαύρο μιούζικαλ που μπορεί να συγκλονίσει ακόμα κι αυτούς που δεν είναι λάτρεις του είδους. Μια απόλυτη ταινία για τον σύγχρονο κινηματογράφο, που συγκινεί, τρομάζει, ανατριχιάζει, προβληματίζει. Όμορφα παράξενο κι ιδιόμορφο, μοιάζει αιρετικό εν συγκρίσει με άλλα του είδους, αποτελώντας όμως ένα απ’ τα πιο όμορφα θεάματα που θα μπορούσαν ν’ αντικρίσουν τα μάτια μας. Παρά τη βιαιότητα των ηρώων, τους φόνους και το χάος, το έργο μιλάει για αγάπη. Άλλωστε πολλές φορές οι πιο βίαιες παρορμήσεις μας, έχουν σαν εναρκτήρια βάση τα πιο αγνά και τρυφερά μας αισθήματα. Δείτε το σινεμά, γιατί μια τέτοια εμπειρία είναι κρίμα να μην τη ζήσετε στη μεγάλη οθόνη.

europanos είπε...

Έτσι ακριβώς, Γιώτα, ένιωσα κι εγώ! Ειδικά στη σκηνή που αποφασίζει η ηρωίδα πως πρέπει να εξαφανίσει τα πτώματα και λέει εκείνο το απίστευτο τραγούδι (έσκασα στα γέλια στην αναφορά για τους δικηγόρους!)όπως και στην αρχική σκηνή που ο ήρωας φτανει στο Λονδίνο, θεώρησα ότι αυτό ακριβώς σημαίνει σινεμά ταξιδιάρικο, αναχωρητικό!

Rea είπε...

το A little Priest λες....τελειο τραγουδι
εμενα μου αρεσε πολυ και η σκηνη που τραγουδαγε η Carter το by the sea. ταιριαζε πολυ σε εκεινο το σημειο γιατι ηταν αρκετα χαρουμενη κ ερχοταν σε πληρη αντιθεση με τις σκηνες πριν κ μετα απο αυτη. την βρηκα πολυ ευχαριστω διαλειμμα αναμεσα στους φονους