Εισαγωγή
Χωρίς να ξέρω τι πάω να δω, χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για την υπόθεση ή την ταινία εκτός από το ότι είναι ρουμάνικη και πήρε το φετινό χρυσό φοίνικα στις Κάννες, κάτι που λίγο έως πολύ είναι εγγύηση για την ποιότητα της ταινίας, πήγα Σαββατόβραδο και ιδιαίτερα κουρασμένος μετά από ταξίδι για να τη δω! Ενώ ήταν σαφώς η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσε κάποιος να κάνει για τη σαββατιάτικη έξοδό του (χάθηκε να δω κάτι σαν το Αστερόσκονη!) σαφώς όμως και δεν περίμενα να με στοιχειώσει τόσο ακόμα και μετά από μέρες που γράφω αυτές τις γραμμές και να την ανασύρω με τόση ένταση από τη μνήμη μου.
Υπόθεση
Νεαρή φοιτήτρια στην Ρουμανία των τελευταίων χρόνων της κομουνιστικής δικτατορίας του Τσαουσέσκου μένει έγκυος και με τη βοήθεια της φίλης της ζητά από τον κύριο Μπέμπε (υποθέτω αθώα η σύμπτωση στο όνομα) να τη βοηθήσει να κάνει έκτρωση.
Αξιολόγηση
Με κάμερα στο χέρι να αποτυπώνει εικόνες ωμές, ανεπιτήδευτες. Με δύσκολα διλήμματα στη φαρέτρα, διλήμματα, που καλούν το θεατή να πάρει διαρκώς θέση, ο Cristian Mungiu, σκηνοθέτης της ταινίας, πραγματεύεται το θέμα του τόσο πετυχημένα όσο κανείς άλλος! Η κάμερά του επικεντρώνει σε βλέμματα, πόνο, απόγνωση, φόβο και κυρίως κατατρέχει συνειδήσεις.
Το πολιτικό σκηνικό που επέλεξε ως υπόβαθρο της ταινίας του διόλου τυχαίο: το απάνθρωπο καθεστώς του Τσαουσέσκου δεν το βλέπεις πουθενά αλλά έχει δηλητηριάσει τα πάντα! Έχει επιλεγεί για να αναδείξει την ανθρωπιά της σχέσης συμπαράστασης και βοήθειας μεταξύ των δύο νεαρών κοριτσιών και ταυτόχρονα για να εξηγήσει τη σχέση του συστήματος με τους ανθρώπους με την καχυποψία διάχυτη μεταξύ τους και την ανάγκη για επιβίωση να φέρνει στην επιφάνεια τα πιο τραχιά ένστικτά τους.
Η ερμηνεία της Anamaria Marinca, της κοπέλας που βοηθά τη φίλη της να κάνει έκτρωση, είναι πραγματικά συγκλονιστική! Παίρνει τις πιο δύσκολες αποφάσεις με ανέκφραστη συχνά αγωνία, εκφράζει απολύτως πειστικά όλο αυτό το σύνθετο παζλ των σκέψεων που –υποθέτει ο θεατής ότι– κάνει ο οποιοσδήποτε ευρισκόμενος στην κατάσταση που βρίσκεται η νεαρή κοπέλα. Ενσαρκώνει τη δύναμη, τη θέληση, την αντίσταση, παρότι περιστασιακά λυγίζει, διστάζει και υποτάσσεται. Η ερμηνεία της μαζί με αυτή της Marion Cotillard στη βιογραφία της Edith Piaf συγκαταλέγεται στις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς!
Το 4 μήνες, 3 βδομάδες, 2 μέρες είναι μια ταινία που δε τη συστήνεις εύκολα στους άλλους, γιατί είναι μια ταινία δυσάρεστη! Δεν ξέρω πραγματικά πόσοι αντέχουν να βλέπουν σκηνή τριτοκοσμικής έκτρωσης στη μεγάλη οθόνη, εγώ δυσκολεύτηκα πάντως. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να διαχειριστούν το δίλημμα του «είναι η έκτρωση φόνος ή είναι το αναγκαίο μικρότερο κακό;». Κυρίως όμως είναι δυσάρεστη επειδή είναι άκρως ρεαλιστική, νιώθεις ότι αυτά που βλέπεις έχουν συμβεί στην πραγματικότητα και σε διαπερνά, σε βασανίζει αυτή η σκέψη. Αυτά που την κάνουν όμως τόσο δυσάρεστη, αυτά ακριβώς είναι και η δύναμή της!
Χωρίς να ξέρω τι πάω να δω, χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για την υπόθεση ή την ταινία εκτός από το ότι είναι ρουμάνικη και πήρε το φετινό χρυσό φοίνικα στις Κάννες, κάτι που λίγο έως πολύ είναι εγγύηση για την ποιότητα της ταινίας, πήγα Σαββατόβραδο και ιδιαίτερα κουρασμένος μετά από ταξίδι για να τη δω! Ενώ ήταν σαφώς η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσε κάποιος να κάνει για τη σαββατιάτικη έξοδό του (χάθηκε να δω κάτι σαν το Αστερόσκονη!) σαφώς όμως και δεν περίμενα να με στοιχειώσει τόσο ακόμα και μετά από μέρες που γράφω αυτές τις γραμμές και να την ανασύρω με τόση ένταση από τη μνήμη μου.
Υπόθεση
Νεαρή φοιτήτρια στην Ρουμανία των τελευταίων χρόνων της κομουνιστικής δικτατορίας του Τσαουσέσκου μένει έγκυος και με τη βοήθεια της φίλης της ζητά από τον κύριο Μπέμπε (υποθέτω αθώα η σύμπτωση στο όνομα) να τη βοηθήσει να κάνει έκτρωση.
Αξιολόγηση
Με κάμερα στο χέρι να αποτυπώνει εικόνες ωμές, ανεπιτήδευτες. Με δύσκολα διλήμματα στη φαρέτρα, διλήμματα, που καλούν το θεατή να πάρει διαρκώς θέση, ο Cristian Mungiu, σκηνοθέτης της ταινίας, πραγματεύεται το θέμα του τόσο πετυχημένα όσο κανείς άλλος! Η κάμερά του επικεντρώνει σε βλέμματα, πόνο, απόγνωση, φόβο και κυρίως κατατρέχει συνειδήσεις.
Το πολιτικό σκηνικό που επέλεξε ως υπόβαθρο της ταινίας του διόλου τυχαίο: το απάνθρωπο καθεστώς του Τσαουσέσκου δεν το βλέπεις πουθενά αλλά έχει δηλητηριάσει τα πάντα! Έχει επιλεγεί για να αναδείξει την ανθρωπιά της σχέσης συμπαράστασης και βοήθειας μεταξύ των δύο νεαρών κοριτσιών και ταυτόχρονα για να εξηγήσει τη σχέση του συστήματος με τους ανθρώπους με την καχυποψία διάχυτη μεταξύ τους και την ανάγκη για επιβίωση να φέρνει στην επιφάνεια τα πιο τραχιά ένστικτά τους.
Η ερμηνεία της Anamaria Marinca, της κοπέλας που βοηθά τη φίλη της να κάνει έκτρωση, είναι πραγματικά συγκλονιστική! Παίρνει τις πιο δύσκολες αποφάσεις με ανέκφραστη συχνά αγωνία, εκφράζει απολύτως πειστικά όλο αυτό το σύνθετο παζλ των σκέψεων που –υποθέτει ο θεατής ότι– κάνει ο οποιοσδήποτε ευρισκόμενος στην κατάσταση που βρίσκεται η νεαρή κοπέλα. Ενσαρκώνει τη δύναμη, τη θέληση, την αντίσταση, παρότι περιστασιακά λυγίζει, διστάζει και υποτάσσεται. Η ερμηνεία της μαζί με αυτή της Marion Cotillard στη βιογραφία της Edith Piaf συγκαταλέγεται στις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς!
Το 4 μήνες, 3 βδομάδες, 2 μέρες είναι μια ταινία που δε τη συστήνεις εύκολα στους άλλους, γιατί είναι μια ταινία δυσάρεστη! Δεν ξέρω πραγματικά πόσοι αντέχουν να βλέπουν σκηνή τριτοκοσμικής έκτρωσης στη μεγάλη οθόνη, εγώ δυσκολεύτηκα πάντως. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να διαχειριστούν το δίλημμα του «είναι η έκτρωση φόνος ή είναι το αναγκαίο μικρότερο κακό;». Κυρίως όμως είναι δυσάρεστη επειδή είναι άκρως ρεαλιστική, νιώθεις ότι αυτά που βλέπεις έχουν συμβεί στην πραγματικότητα και σε διαπερνά, σε βασανίζει αυτή η σκέψη. Αυτά που την κάνουν όμως τόσο δυσάρεστη, αυτά ακριβώς είναι και η δύναμή της!
2 σχόλια:
Poly kali tainia, wmi oso eprepe kai opws eprepe, me poly kala domimenous xaraktires kai skinothesia. Mou arese poly kai mporw na pw oti tha ti thymamai gia polla xronia afou eixe kapoies skines pou me afisan afwno.
μενα μου αρεσε αρκετα αλλα δε την βρηκα τοσο αριστουργηματικη οσο λετε εσεις ρε παιδια
Δημοσίευση σχολίου