Μαΐου 09, 2015

Still Alice (2014) (8 στα 10)


Υπόθεση
Η Alice είναι επιτυχημένη γλωσσολόγος ακαδημαϊκός, ευτυχισμένη στο γάμο της και μητέρα τριών ενήλικων παιδιών. Τα πάνω κάτω έρχονται όμως στη ζωή της όταν διαγιγνώσκεται με μια σπάνια μορφή Alzheimer. 

Αξιολόγηση
Η δραματική ταινία του Richard Glatzer αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος της Lisa Genova. Στο Still Alice ο Αμερικανός δημιουργός μιλάει με τόλμη για το Alzheimer και παίρνει σαφή θέση εναντίον της απομόνωσης και του στιγματισμού των πασχόντων αυτής της αρρώστιας. Ο ίδιος ο δημιουργός άλλωστε γνώριζε πολύ καλά το θέμα καθώς έπασχε από την εκφυλιστική νόσο "Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση" και πρόσφατα (το Μάρτιο του 2015) έφυγε από επιπλοκές της ασθένειας αυτής.



Η ταινία θα μπορούσε πολύ εύκολα να πέσει στην παγίδα του μελοδράματος δείχνοντας στους θεατές την πρωταγωνίστρια να καταρρέει συναισθηματικά, τους γύρω της να κλαίνε για εκείνη, εστιάζοντας στον οίκτο και τη συμπόνιά τους. Αυτό τον σκόπελο τον αποφεύγει ο Glatzer, χωρίς η ταινία του να γίνεται ψυχρή ή λιγότερο συγκινητική.

Το Still Alice δείχνει όλα τα στάδια της αρρώστιας, εστιάζοντας στα σημάδια που αφήνει στο σώμα αλλά και στην ψυχή τόσο των ασθενών όσο και των οικείων τους. Η βαθμιαία απώλεια μνήμης και συνείδησης της κεντρικής ηρωίδας, που την εγκαταλείπει σιγά-σιγά ο παλιός της εαυτός, αναδεικνύεται σε αόρατο πρωταγωνιστή της ταινίας. Και ο σκηνοθέτης ορθώς αναδεικνύει την αγωνία της ηρωίδας του να μη φτάσει εκείνη η στιγμή που να μην υπάρχει τίποτα που να της θυμίζει την πρότερη ζωή της. Και άντε να πείσει τον εαυτό της ότι πρέπει να ζήσει με αυτή την αγωνία, να ζήσει με αξιοπρέπεια! 



Η  μας χαρίζει εδώ άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία στην πλούσια καριέρα της. Για αυτή την ερμηνεία δικαίως τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Καιρός ήταν, θα πρόσθετα, μετά από τόσες συγκλονιστικές ερμηνείες (θυμίζω ενδεικτικά τα Single Man, ChloeThe kids are alright, Blindness αλλά και το πιο πρόσφατο Maps to the stars). Ομολογώ ότι η σκηνή που η πρωταγωνίστρια απευθύνεται στο κοινό και με ειλικρίνεια μιλάει για την αρρώστια της και τις αναμνήσεις που είχε και ξέρει ότι θα χάσει και παράλληλα δεν χάνει το χιούμορ της όταν της πέφτουν κάτω τα χαρτιά της ομιλίας της και αυτή λέει ότι νομίζει ότι θα ξεχάσει αυτό που μόλις συνέβη... με συγκλόνισε.  

Μπορεί, φίλες και φίλοι, η θέαση της ταινίας να μην είναι ευχάριστη αλλά τα μηνύματα που περνά στους θεατές είναι σημαντικά και η διαχείριση του θέματός της αξιομνημόνευτη για την ειλικρίνειά της.

Δεν υπάρχουν σχόλια: