Υπόθεση
Η Justine παντρεύεται, αλλά δεν είναι ακριβώς πεπεισμένη ότι αυτό θέλει να κάνει στη ζωή της, άσε που δεν της έμεινε και πολλή ζωή, γιατί επίκειται η σύγκρουση του πλανήτη Melancholia με τη Γη σε λίγες μέρες!
Αξιολόγηση
Ο Lars von Trier είναι από τους πλέον εκκεντρικούς (και αμφιλεγόμενους) σύγχρονους σκηνοθέτες και κάθε νέα του ταινία προκαλεί συζητήσεις, είτε για την καλλιτεχνική της αξία είτε … για τις προβοκατόρικες δηλώσεις του δημιουργού της! Έτσι και στην παρουσίαση της Melancholia στις Κάνννες ο δανός σκηνοθέτης έκλεψε την παράσταση από το δημιούργημα του με τις περίεργες δηλώσεις του περί ναζισμού. Σε κάθε περίπτωση η νέα ταινία του Von Trier δεν ενοχλεί ή κραυγάζει τα μηνύματά της, όπως πχ. έκανε ο Αντίχριστος, αντίθετα κινείται σε σαφώς πιο χαμηλούς τόνους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το μήνυμά της δεν ακούγεται εξίσου δυνατά με τις άλλες ταινίες του.
Ο Lars Von Trier κρατά από τους κανόνες του Dogma 95, που ο ίδιος συνδημιούργησε, την κάμερα στο χέρι, αλλά (ευτυχώς) προσθέτει στην κινηματογράφησή του ειδικά εφέ, τεχνητό φωτισμό και μουσική! Δανειζόμενος στοιχεία από αρκετές ταινίες άλλων δημιουργών (βλ. πχ. It's all about love του Thomas Vinterberg), επιστρέφοντας στο σχολιασμό του γάμου όπως έκανε στο αριστουργηματικό Breaking the Waves, ο δανός σκηνοθέτης σχολιάζει την ασημαντικότητα του ανθρώπου απέναντι στη συμπαντική απεραντοσύνη και τη μελαγχολία που φέρνει στον ανθρώπινο νου η συνειδητοποίση της ματαιότητας της ζωής.
Αν και δεν πείστηκα ότι ο Von Trier σε αυτή την ταινία είχε εντέλει πολλά περισσότερα πράγματα να πει από όσα λέει ήδη στο πρώτο εικοσάλεπτο αναφορικά με την ψυχολογική κατάσταση της πρωταγωνίστριάς του (ουσιαστικά μιλά για την κατάθλιψη από την οποία ο ίδιος πάσχει), εντούτοις απόλαυσα την κινηματογράφησή του και κυρίως το πως αφηγήθηκε την ιστορία του. Βρήκα για παράδειγμα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι αποκαλύπτει στους θεατές το τέλος της ταινίας στα πρώτα λεπτά της, καθώς και ότι δόμησε την ιστορία του πάνω σε ένα διμερές αντιθετικό πλάνο, σε δίπολο που στο πρώτο μέρος του σχολίαζε τη ματαιότητα και την απάθεια απέναντι στη ζωή και στο δεύτερο την αγωνία μπροστά στο θάνατο!
Μια "έντιμη", όπως τη χαρακτήρισε ένας φίλος, ταινία από έναν ομολογουμένως ταλαντούχο σκηνοθέτη, μια ενδιαφέρουσα (αν και μάλλον υπερβολικά στυλιζαρισμένη) ματιά απέναντι στο δέος και την αγωνία που προκαλεί ο θάνατος στους ανθρώπους, μια ταινία που αν και δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες του σκηνοθέτη, εντούτοις δεν περνά κι απαρατήρητη!
Η Justine παντρεύεται, αλλά δεν είναι ακριβώς πεπεισμένη ότι αυτό θέλει να κάνει στη ζωή της, άσε που δεν της έμεινε και πολλή ζωή, γιατί επίκειται η σύγκρουση του πλανήτη Melancholia με τη Γη σε λίγες μέρες!
Αξιολόγηση
Ο Lars von Trier είναι από τους πλέον εκκεντρικούς (και αμφιλεγόμενους) σύγχρονους σκηνοθέτες και κάθε νέα του ταινία προκαλεί συζητήσεις, είτε για την καλλιτεχνική της αξία είτε … για τις προβοκατόρικες δηλώσεις του δημιουργού της! Έτσι και στην παρουσίαση της Melancholia στις Κάνννες ο δανός σκηνοθέτης έκλεψε την παράσταση από το δημιούργημα του με τις περίεργες δηλώσεις του περί ναζισμού. Σε κάθε περίπτωση η νέα ταινία του Von Trier δεν ενοχλεί ή κραυγάζει τα μηνύματά της, όπως πχ. έκανε ο Αντίχριστος, αντίθετα κινείται σε σαφώς πιο χαμηλούς τόνους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το μήνυμά της δεν ακούγεται εξίσου δυνατά με τις άλλες ταινίες του.
Ο Lars Von Trier κρατά από τους κανόνες του Dogma 95, που ο ίδιος συνδημιούργησε, την κάμερα στο χέρι, αλλά (ευτυχώς) προσθέτει στην κινηματογράφησή του ειδικά εφέ, τεχνητό φωτισμό και μουσική! Δανειζόμενος στοιχεία από αρκετές ταινίες άλλων δημιουργών (βλ. πχ. It's all about love του Thomas Vinterberg), επιστρέφοντας στο σχολιασμό του γάμου όπως έκανε στο αριστουργηματικό Breaking the Waves, ο δανός σκηνοθέτης σχολιάζει την ασημαντικότητα του ανθρώπου απέναντι στη συμπαντική απεραντοσύνη και τη μελαγχολία που φέρνει στον ανθρώπινο νου η συνειδητοποίση της ματαιότητας της ζωής.
Αν και δεν πείστηκα ότι ο Von Trier σε αυτή την ταινία είχε εντέλει πολλά περισσότερα πράγματα να πει από όσα λέει ήδη στο πρώτο εικοσάλεπτο αναφορικά με την ψυχολογική κατάσταση της πρωταγωνίστριάς του (ουσιαστικά μιλά για την κατάθλιψη από την οποία ο ίδιος πάσχει), εντούτοις απόλαυσα την κινηματογράφησή του και κυρίως το πως αφηγήθηκε την ιστορία του. Βρήκα για παράδειγμα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι αποκαλύπτει στους θεατές το τέλος της ταινίας στα πρώτα λεπτά της, καθώς και ότι δόμησε την ιστορία του πάνω σε ένα διμερές αντιθετικό πλάνο, σε δίπολο που στο πρώτο μέρος του σχολίαζε τη ματαιότητα και την απάθεια απέναντι στη ζωή και στο δεύτερο την αγωνία μπροστά στο θάνατο!
Μια "έντιμη", όπως τη χαρακτήρισε ένας φίλος, ταινία από έναν ομολογουμένως ταλαντούχο σκηνοθέτη, μια ενδιαφέρουσα (αν και μάλλον υπερβολικά στυλιζαρισμένη) ματιά απέναντι στο δέος και την αγωνία που προκαλεί ο θάνατος στους ανθρώπους, μια ταινία που αν και δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες του σκηνοθέτη, εντούτοις δεν περνά κι απαρατήρητη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου