Υπόθεση
Σε μια μεσοαστική οικογένεια της Αμερικής της δεκαετίας του 50, ο αυστηρός πατέρας και η υποχωρητική μητέρα δοκιμάζονται όταν μαθαίνουν τον ξαφνικό θάνατο ενός από τους τρεις γιους της οικογένειας.
Αξιολόγηση
Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, όπως τα φύλλα και τα κλαδιά ενός δέντρου με τις ρίζες του! Η ύπαρξή μας σε αυτό το σύμπαν μοιάζει αποσπασματική, αλλά δεν είναι, υπακούει σε κανόνες που εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά η άγνοια ή η μη κατανόηση του συνόλου δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι ανήκουμε σε ένα αδιαίρετο συμπαντικό σύνολο, που κάποιοι θεωρούν ότι ελέγχεται από κάποιον Θεό, που κάποιοι άλλοι ονομάζουν Φύση, άλλοι Ενέργεια κλπ. Η ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, αλλά αυτό δεν την καθιστά σημαντικό κομμάτι του, γιατί είμαστε περαστικοί και τόσο μικροί, σα μόρια κόκκου άμμου σε μια ατέλειωτη έρημο.
Αυτή είναι η φιλοσοφία της ποιητικής ταινίας του Terrence Malick, the Tree of Life, το οποίο τιμήθηκε πρόσφατα με το Χρυσό Φοίνικο στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών. Είναι μια ταινία η οποία δεν ακολουθεί κανένα συμβατικό κανόνα αφήγησης, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, σε σημεία χάνεσαι προσπαθώντας να καταλάβεις λεπτομέρειες της πλοκής της, αλλά παρόλα αυτά ως σύνολο η ταινία αξίζει την προσοχή του σινεφιλικού κοινού, κυρίως γιατί στο αισθητικό κομμάτι της παίρνει άριστα!
Άψογη φωτογραφία, εξαιρετική μουσική υπόκρουση, σκηνοθετική μαεστρία, που κινείται όμως στα όρια της επίδειξης, η ταινία του τεξανού δημιουργού παίρνει ερέθισμα από το θάνατο και τη διαχείριση της απώλειας αγαπημένου προσώπου (του γιου και αδερφού εν προκειμένου) και φιλοσοφεί πάνω στη σχέση του θανάτου με τη φύση (οι άνθρωποι είναι περαστικοί, η φύση αρέσκεται να "περνάει το δικό της"), στην αξία της ζωής και σε όλες τις μικρές (καλές και δύσκολες) στιγμές της, στη σημασία των αναμνήσεών μας ως απαραίτητο στοιχείο της ταυτότητάς μας και στη σχέση πατέρα-γιου.
Σαφώς η ταινία δεν απευθύνεται σε αυτούς που περιμένουν να δουν το Brad Pitt σε mainstream χολυγουντιανή παραγωγή, ούτε και σε αυτούς που περιμένουν να δουν μια στρωτή ιστορία με σαφή συμπεράσματα και κάποια κατάληξη (είπαμε η ταινία δεν έχει αρχή, μέση και τέλος). Απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς που τους cine-παίρνουν οι ποιητικές εικόνες, που αρέσκονται στα ερεθίσματα της τέχνης ως τροφή για σκέψη και δε δυσανασχετούν με το σινεμά που δίνει περισσότερο βάρος στη φιλοσοφία από τη δραματουργική ανάπτυξη της ταινίας.
Σε μια μεσοαστική οικογένεια της Αμερικής της δεκαετίας του 50, ο αυστηρός πατέρας και η υποχωρητική μητέρα δοκιμάζονται όταν μαθαίνουν τον ξαφνικό θάνατο ενός από τους τρεις γιους της οικογένειας.
Αξιολόγηση
Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, όπως τα φύλλα και τα κλαδιά ενός δέντρου με τις ρίζες του! Η ύπαρξή μας σε αυτό το σύμπαν μοιάζει αποσπασματική, αλλά δεν είναι, υπακούει σε κανόνες που εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά η άγνοια ή η μη κατανόηση του συνόλου δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι ανήκουμε σε ένα αδιαίρετο συμπαντικό σύνολο, που κάποιοι θεωρούν ότι ελέγχεται από κάποιον Θεό, που κάποιοι άλλοι ονομάζουν Φύση, άλλοι Ενέργεια κλπ. Η ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, αλλά αυτό δεν την καθιστά σημαντικό κομμάτι του, γιατί είμαστε περαστικοί και τόσο μικροί, σα μόρια κόκκου άμμου σε μια ατέλειωτη έρημο.
Αυτή είναι η φιλοσοφία της ποιητικής ταινίας του Terrence Malick, the Tree of Life, το οποίο τιμήθηκε πρόσφατα με το Χρυσό Φοίνικο στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών. Είναι μια ταινία η οποία δεν ακολουθεί κανένα συμβατικό κανόνα αφήγησης, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, σε σημεία χάνεσαι προσπαθώντας να καταλάβεις λεπτομέρειες της πλοκής της, αλλά παρόλα αυτά ως σύνολο η ταινία αξίζει την προσοχή του σινεφιλικού κοινού, κυρίως γιατί στο αισθητικό κομμάτι της παίρνει άριστα!
Άψογη φωτογραφία, εξαιρετική μουσική υπόκρουση, σκηνοθετική μαεστρία, που κινείται όμως στα όρια της επίδειξης, η ταινία του τεξανού δημιουργού παίρνει ερέθισμα από το θάνατο και τη διαχείριση της απώλειας αγαπημένου προσώπου (του γιου και αδερφού εν προκειμένου) και φιλοσοφεί πάνω στη σχέση του θανάτου με τη φύση (οι άνθρωποι είναι περαστικοί, η φύση αρέσκεται να "περνάει το δικό της"), στην αξία της ζωής και σε όλες τις μικρές (καλές και δύσκολες) στιγμές της, στη σημασία των αναμνήσεών μας ως απαραίτητο στοιχείο της ταυτότητάς μας και στη σχέση πατέρα-γιου.
Σαφώς η ταινία δεν απευθύνεται σε αυτούς που περιμένουν να δουν το Brad Pitt σε mainstream χολυγουντιανή παραγωγή, ούτε και σε αυτούς που περιμένουν να δουν μια στρωτή ιστορία με σαφή συμπεράσματα και κάποια κατάληξη (είπαμε η ταινία δεν έχει αρχή, μέση και τέλος). Απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς που τους cine-παίρνουν οι ποιητικές εικόνες, που αρέσκονται στα ερεθίσματα της τέχνης ως τροφή για σκέψη και δε δυσανασχετούν με το σινεμά που δίνει περισσότερο βάρος στη φιλοσοφία από τη δραματουργική ανάπτυξη της ταινίας.
3 σχόλια:
Ο Τέρενς Μάλικ σκηνοθετεί μια ταινία , η οποία σίγουρα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ταινίες που προβάλλονται.Δημιουργεί ένα δράμα,το οποίο παρουσιάζει,σχολιάζει και σκιαγραφεί θεμάτα όπως η γέννηση , ο θάνατος,η απώλεια , η οικογένεια και γενικότερα κινείται γύρω από την ανάλυση του νοήματος της ζωής.Τα πρώτα 20 λεπτά είναι φανταστικα ,περιέχεουν εξαιρετική εικόνα και απίστευτες λήψεις από τη φύση,οι οποίες θυμίζουν συχνά ντοκυμαντέρ.Σε αυτό τον τομέα η ταινία ήταν κάτι περισσότερο από εκπληκτική,όμως η συνέχεια με απογοήτευσε απότομα και ένιωσα μεγάλη διαφορά σε σχέση με την φιλόδοξη αρχή.Πρώτα από όλα υπάρχει μια σοβαρή σεναριακή έλειψη,η οποία φαίνεται έντονα.Επίσης έχουμε έναν αδύναμο ερμηνευτικά Μπραντ Πιτ σε έναν ρόλο δύσκολο.Πλοκή:Το ταξίδι προς την ωριμότητα, κατά μεσίς της δεκαετίας των 1950. Ο Τζακ είναι 11 ετών, ο μικρότερος από τρία αδέλφια, και ζει σε κεντροδυτική πολιτεία των ΗΠΑ. Η αθώα του συνείδηση θα περιπλεχτεί από τα διδάγματα της καλοσυνάτης μητέρας του και τα ρεαλιστικά του πατέρα του. Η αθωότητα θα γίνει μακρινό όνειρο, αφού σύντομα ο Τζακ θα γίνει μάρτυρας αρρώστιας, πόνου και θανάτου. Ο κάποτε ευχάριστος κόσμος είναι πλέον ένας λαβύρινθος και η έξοδος απρόσιτη… Τελικά λοιπόν όλος αυτός ο διδακτισμός παρουσιάζεται με αφέλεια και με μεγάλη δόση υπερβολής και υπεραισιοδοξίας.Συγκεκριμένα έχουμε πολλές περύπλοκες νοηματικά φιλοσοφίες ,οι οποίες όμως δεν έχουν προορισμό και εκφράζουν μηνύματα αισιόδοξα.Αυτή η αισιοδοξία είναι χαρακτηριστικό του Αμερικάνικου κινηματογράφου και παρά τις Ευρωπαικές καταβολές του Μάλικ το συμπέρασμα είναι κοινότυπο και απλοΪκό σε σχέση με τη δομή της ταινίας.Δεν ξέρω τι προβλήθηκε στις Κάννες ,αλλά θεωρώ ότι θα κέρδιζε βραβείο φωτογραφίας κι όχι καλύτερης ταινίας.Σίγουρα όμως είναι μια διαφορετική επιλογή και πιο πρωτότυπη..σε κάποιους θα αρέσει και άλλους θα απογοητεύσει!
2/5 http://kritikhcin.blogspot.com/
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ Η ΤΑΙΝΙΑ ...ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ...ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΧΕ ΩΡΑΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ...βασιλεια
Πόσο τυχεροί είμαστε που ο Μάλικ κάνει ταινίες παράλληλα με τις ζωές μας...
Δημοσίευση σχολίου