Υπόθεση
Η ζωή του Elias, ενός δωδεκάχρονου εφήβου, που πέφτει θύμα εκφοβισμού και κακοποίησης από συμμαθητές του σε σχολείο μιας μικρής πόλης στη Δανία, αλλάζει ριζικά όταν γνωρίζει τον Christian, που πρόσφατα μετακόμισε στην πόλη εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του από καρκίνο.
Αξιολόγηση
Πώς αντιδράς απέναντι σε κάποιον που σου προκαλεί κακό; Αδιαφορείς; Προσπαθείς να ανταποδώσεις; Εκδικείσαι προκαλώντας μεγαλύτερο κακό; Το αντιμετωπίζεις στωικά; Ψάχνεις τα αίτια της βλαπτικής συμπεριφοράς και θέτεις το ζήτημα σε ορθολογική βάση; Γύρω απ’ αυτή τη θεματική της αντίληψης και αντίδρασης απέναντι στο κακό χτίζει τη νέα της ταινία η Susanne Bier και αυτή τη φορά πετυχαίνει διάνα, καθώς βραβεύεται με όσκαρ (στην κατηγορία καλύτερη ξενόγλωσση ταινία, η ταινία ήταν συνυποψήφια του Κυνόδοντα).
Η κάμερα της Bier εστιάζει στα πρόσωπα και αγαπάει τα κοντινά πλάνα δίνοντας έμφαση στα μάτια, στις σιωπές και στη γλώσσα του σώματος. Σε όλες τις ταινίες της, έτσι κι εδώ η δανή σκηνοθέτης επικεντρώνει κατεξοχήν στα συναισθήματα και στις εναλλαγές τους, στις συμπεριφορές και στις αντιδράσεις των ηρώων της στα συναισθήματα του πόνου, της απώλειας και του θυμού. Κι ενώ ίσως (λόγω σκανδιναβίας) θα περίμενε κάποιος το κινηματογραφικό σύμπαν της Μπίερ να είναι σκοτεινό και οι ήρωες της ανέκφραστοι (κάτι αντίστοιχο ίσως με το σύμπαν του Roy Andersson), εκείνη συστηματικά κινηματογραφεί ανοιχτούς εξωτερικούς χώρους στους οποίους κυριαρχεί το φως του ήλιου και οι ανάλογοι χρωματισμοί του τοπίου, ενώ οι ήρωές της είναι λαλίστατοι και εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους.
Ευτυχώς αυτή τη φορά η Μπίερ αποφεύγει τους εύκολους μελοδραματισμούς, που προσωπικά βρήκα εξαιρετικά απωθητικούς στην προηγούμενη ταινία της, το Μετά το Γάμο (περιέργως άρεσε αρκετά στο ελληνικό κοινό), αλλά δεν αποφεύγει (ούτε εδώ) έναν απλοϊκό διδακτισμό και ενδεχομένως να κουράζει κάποιους με τα κηρύγματά της υπέρ του καλού και της μη άσκησης βίας. Παρόλα αυτά, οφείλει κάποιος να παραδεκτεί ότι η Bier κατέχει άριστα την τέχνη να θέτει διλήμματα και να τα μεταδίδει στους θεατές με εύληπτο τρόπο καλώντας τους διαρκώς να πάρουν θέση, ενώ τα μηνύματα της είναι κρυστάλλινα καθαρά και κοφτερά.
Συνολικά το Hævnen (in a better world) είναι μια δυνατή δραματική ταινία, με καλές ερμηνείες, εσωτερική ένταση, καλογραμμένο σενάριο, ωραία φωτογραφία και σταθερό ρυθμό. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά αν ήταν θα βραβεύοταν με όσκαρ;
Πώς αντιδράς απέναντι σε κάποιον που σου προκαλεί κακό; Αδιαφορείς; Προσπαθείς να ανταποδώσεις; Εκδικείσαι προκαλώντας μεγαλύτερο κακό; Το αντιμετωπίζεις στωικά; Ψάχνεις τα αίτια της βλαπτικής συμπεριφοράς και θέτεις το ζήτημα σε ορθολογική βάση; Γύρω απ’ αυτή τη θεματική της αντίληψης και αντίδρασης απέναντι στο κακό χτίζει τη νέα της ταινία η Susanne Bier και αυτή τη φορά πετυχαίνει διάνα, καθώς βραβεύεται με όσκαρ (στην κατηγορία καλύτερη ξενόγλωσση ταινία, η ταινία ήταν συνυποψήφια του Κυνόδοντα).
Η κάμερα της Bier εστιάζει στα πρόσωπα και αγαπάει τα κοντινά πλάνα δίνοντας έμφαση στα μάτια, στις σιωπές και στη γλώσσα του σώματος. Σε όλες τις ταινίες της, έτσι κι εδώ η δανή σκηνοθέτης επικεντρώνει κατεξοχήν στα συναισθήματα και στις εναλλαγές τους, στις συμπεριφορές και στις αντιδράσεις των ηρώων της στα συναισθήματα του πόνου, της απώλειας και του θυμού. Κι ενώ ίσως (λόγω σκανδιναβίας) θα περίμενε κάποιος το κινηματογραφικό σύμπαν της Μπίερ να είναι σκοτεινό και οι ήρωες της ανέκφραστοι (κάτι αντίστοιχο ίσως με το σύμπαν του Roy Andersson), εκείνη συστηματικά κινηματογραφεί ανοιχτούς εξωτερικούς χώρους στους οποίους κυριαρχεί το φως του ήλιου και οι ανάλογοι χρωματισμοί του τοπίου, ενώ οι ήρωές της είναι λαλίστατοι και εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους.
Ευτυχώς αυτή τη φορά η Μπίερ αποφεύγει τους εύκολους μελοδραματισμούς, που προσωπικά βρήκα εξαιρετικά απωθητικούς στην προηγούμενη ταινία της, το Μετά το Γάμο (περιέργως άρεσε αρκετά στο ελληνικό κοινό), αλλά δεν αποφεύγει (ούτε εδώ) έναν απλοϊκό διδακτισμό και ενδεχομένως να κουράζει κάποιους με τα κηρύγματά της υπέρ του καλού και της μη άσκησης βίας. Παρόλα αυτά, οφείλει κάποιος να παραδεκτεί ότι η Bier κατέχει άριστα την τέχνη να θέτει διλήμματα και να τα μεταδίδει στους θεατές με εύληπτο τρόπο καλώντας τους διαρκώς να πάρουν θέση, ενώ τα μηνύματα της είναι κρυστάλλινα καθαρά και κοφτερά.
Συνολικά το Hævnen (in a better world) είναι μια δυνατή δραματική ταινία, με καλές ερμηνείες, εσωτερική ένταση, καλογραμμένο σενάριο, ωραία φωτογραφία και σταθερό ρυθμό. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά αν ήταν θα βραβεύοταν με όσκαρ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου