Υπόθεση
Η ζωή δύο οικογενειών των προαστίων της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του 70, οι ματαιοδοξίες τους, οι έρωτες τους, τα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά τους προβλήματα...
Αξιολόγηση
Διαλυμένες οικογένειες, ανικανοποίητοι άνδρες που βαρέθηκαν τις γυναίκες τους και συμπεριφέρονται σα μεγάλοι έφηβοι, γυναίκες, που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και δεν αντέχουν τη συμβίωση πλέον με τους άνδρες τους, το αμερικανικό όνειρο κομμάτια, παιδιά που ερωτοτροπούν αμήχανα και τα αδιέξοδα των γονιών τους προβάλλονται κατευθείαν στη συμπεριφορά τους. Νομίζετε ότι μιλάω για το American Beauty; Όχι για τον κλώνο του μιλάω, το Lymelife του πρωτοεμφανιζόμενου Derick Martini. Και ομολογώ ότι ενώ όλα στην ταινία του κυλούσαν αρκετά καλά, όλα θύμιζαν κάτι άλλο, όλα τα είχαμε κάπου ξαναδεί.
Το lymelife παρότι διηγείται καλά την ιστορία του, διαθέτει ικανοποιητικό ρυθμό και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών του ήταν πολύ καλές (εξαιρετικός ο Alec Baldwin, πολύ καλός και ο Kieran Culkin στο ρόλο του μεγάλου αδερφού που λείπει στο στρατό και αποτελεί πρότυπο για το μικρό αδερφό του) νιώθεις εντούτοις ότι απουσιάζουν από την ταινία εκείνα τα στοιχεία που θα την απογειώσουν. Δεν ξέρω αν φταίει η σκηνοθεσία που είναι από απλά διεκπεραιωτική έως τελείως αδιάφορη, δεν ξέρω αν φταίει η μουντάδα της χρωματικής παλέτας, δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη δραματουργικής κλιμάκωσης στο σενάριο, πάντως κάτι φταίει και εντέλει η ταινία δεν καταφέρνει να κάνει αίσθηση, παρότι κακή ταινία πάλι δεν την λες! ...Βλέπεις άλλο Martini, άλλο Mendes!
ΥΓ. Αν για κάτι αξίζει πάντως αυτή η ταινία, αυτό είναι για τη βλάσφημη σκηνή της στο εξομολογητήριο μιας καθολικής εκκλησίας!
Η ζωή δύο οικογενειών των προαστίων της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του 70, οι ματαιοδοξίες τους, οι έρωτες τους, τα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά τους προβλήματα...
Αξιολόγηση
Διαλυμένες οικογένειες, ανικανοποίητοι άνδρες που βαρέθηκαν τις γυναίκες τους και συμπεριφέρονται σα μεγάλοι έφηβοι, γυναίκες, που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και δεν αντέχουν τη συμβίωση πλέον με τους άνδρες τους, το αμερικανικό όνειρο κομμάτια, παιδιά που ερωτοτροπούν αμήχανα και τα αδιέξοδα των γονιών τους προβάλλονται κατευθείαν στη συμπεριφορά τους. Νομίζετε ότι μιλάω για το American Beauty; Όχι για τον κλώνο του μιλάω, το Lymelife του πρωτοεμφανιζόμενου Derick Martini. Και ομολογώ ότι ενώ όλα στην ταινία του κυλούσαν αρκετά καλά, όλα θύμιζαν κάτι άλλο, όλα τα είχαμε κάπου ξαναδεί.
Το lymelife παρότι διηγείται καλά την ιστορία του, διαθέτει ικανοποιητικό ρυθμό και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών του ήταν πολύ καλές (εξαιρετικός ο Alec Baldwin, πολύ καλός και ο Kieran Culkin στο ρόλο του μεγάλου αδερφού που λείπει στο στρατό και αποτελεί πρότυπο για το μικρό αδερφό του) νιώθεις εντούτοις ότι απουσιάζουν από την ταινία εκείνα τα στοιχεία που θα την απογειώσουν. Δεν ξέρω αν φταίει η σκηνοθεσία που είναι από απλά διεκπεραιωτική έως τελείως αδιάφορη, δεν ξέρω αν φταίει η μουντάδα της χρωματικής παλέτας, δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη δραματουργικής κλιμάκωσης στο σενάριο, πάντως κάτι φταίει και εντέλει η ταινία δεν καταφέρνει να κάνει αίσθηση, παρότι κακή ταινία πάλι δεν την λες! ...Βλέπεις άλλο Martini, άλλο Mendes!
ΥΓ. Αν για κάτι αξίζει πάντως αυτή η ταινία, αυτό είναι για τη βλάσφημη σκηνή της στο εξομολογητήριο μιας καθολικής εκκλησίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου