A single man (2009) (7 στα 10)

Υπόθεση

Όταν ο σύντροφός του πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η ζωή χάνει το νόημά της για τον καθηγητή φιλολογίας George Falconer.

Αξιολόγηση

Τι δουλειά έχει ο πρώην κορυφαίος σχεδιαστής της Gucci με τη σκηνοθεσία και το άκρως απαιτητικό κινηματογραφικό είδος της δραματικής ταινίας;! Ο Tom Ford τολμά και στον κινηματογράφο και σκηνοθετεί την ανθρώπινη θλίψη της ξαφνικής απώλειας της αληθινής αγάπης και τη συνεπακόλουθη απώλεια κάθε ενδιαφέροντος για τη ζωή και ομολογουμένως η προσέγγισή του παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον.

Το σύμπαν του A Single Man είναι άκρως μελαγχολικό, γεμάτο απαισιοδοξία και κυνισμό! Όλα μοιάζουν μάταια στη ζωή του πρωταγωνιστή του Ford και από τη στιγμή που του έγινε κτήμα η συνείδηση της ματαιότητας των πάντων σχηματίστηκε εντός του και η πεποίθηση ότι η ζωή δεν αξίζει και ιδιαίτερα. Από την άλλη όμως τελικά τι νόημα έχεις να επισπεύσεις το θάνατο αφού όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή. Έτσι επειδή όλοι θα πεθάνουμε αργά ή γρήγορα, τουλάχιστον ας ζήσουμε τη ζωή μας με στυλ, με ωραία αυτοκίνητα, ντυμένοι με ακριβά πουκάμισα, σε σπίτια όλο γούστο και περιτριγυρισμένοι με μπόλικα καταναλωτικά αγαθά! Αυτή είναι, νομίζω, η φιλοσοφική ουσία της ταινίας του Tom Ford. Μια ουσία, που ενώ έχει βάση και εμπεριέχει επώδυνες αλήθειες για τη ζωή μας, η δραματουργική της δύναμη σκηνοθετικά αποδυναμώνεται διαρκώς από την αβάσταχτη ελαφρότητα της ίδιας της επιφάνειάς στην οποία επιμένει ο σκηνοθέτης.



Η ταινία διασώζεται από τα ωραία πλάνα της, την άψογη φωτογραφία, την πολύ καλή μουσική επένδυσή της καθώς και τη δύναμη της ίδιας της ιστορίας που διηγείται, ενώ σαφώς το Ford βοηθάει σημαντικά η επιλογή των δύο πρωταγωνιστών του, του Colin Firth και της Julianne Moore, οι οποίοι πραγματικά είναι στα καλύτερά τους εδώ! Χαντακώνεται όμως ταυτόχρονα το κινηματογραφικό αυτό πόνημά του από την αποτυχημένη επιλογή του μοντέλου Jon Kartajarena και του Nicholas Hoult στους δεύτερους ρόλους (αμφότεροι γράφουν στο φακό, αλλά δυστυχώς αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι ερμηνείες τους είναι τόσο επίπεδες!).

Επίσης θεωρώ "παιδική ασθένεια" του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη την ιδέα του να γεμίζει με χρώμα την οθόνη στις σκηνές που ο πρωταγωνιστής αποκτά ένα κάποιο ενδιαφέρον για τη ζωή (γιατί άραγε πρέπει να μου υποδείξει με αυτόν τον τρόπο ο σκηνοθέτης τις στιγμές που ο πρωταγωνιστής είναι χαρούμενος ή ερεθίζεται όταν συναντά ωραία αγοράκια;). Καλύτερα σαφώς θα ήταν η ένταση των συναισθημάτων να υπονοείται κι όχι ο σκηνοθέτης να δίνει έτοιμο φαί στο πιάτο των θεατών του (κάτι αντίστοιχο με το ενοχλητικό voice over σε αμερικάνικες ταινίες).


Συνολικά η ταινία βλέπεται ευχάριστα, παρουσιάζει ικανοποιητικά τα διλήμματα που βασανίζουν τη ζωή του πρωταγωνιστή της, ενώ αποτελεί έναν ύμνο στην αληθινή αγάπη όπου κι αν αυτή συναντάται, αλλά θα μπορούσε σαφώς να τα καταφέρει καλύτερα στις λεπτομέρειές της. Ενδιαφέρον σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Tom Ford και αναμένεται με αγωνία το κατά πόσο αυτό θα βρει μια αντάξια δημιουργική συνέχεια!