Ρεσιτάλ ερμηνείας από το Philip Seymour HoffmanΥπόθεση
O Caden Cotard είναι καταξιωμένος Αμερικανός θεατρικός δημιουργός παντρεμένος με μια επίσης καταξιωμένο ζωγράφο. Όταν εκείνη παίρνει το παιδί τους και φεύγει για την Ευρώπη εκείνος αποκτά παράξενες ασθένειες, ξαναπαντρεύεται και ασχολείται αποκλειστικά με τη δημιουργία ενός μεγαλόπνοου έργου που προσπαθεί να μεταφέρει τη ζωή της Νέας Υόρκης σε μικρογραφία μέσα σε μια αποθήκη.
Αξιολόγηση
Στη συνεκδοχή της Νέας Υόρκης η ζωή όλων μας παρουσιάζεται σα μια θεατρική παράσταση χωρίς κεντρικό κορμό της οποίας οι μπερδεμένοι ήρωες, σκηνοθέτες και ως επί το πλείστον σεναριογράφοι είμαστε εμείς οι ίδιοι! Μια θεατρική παράσταση που το νήμα του νοήματός της είναι σκέτο κουβάρι, μια θεατρική παράσταση της οποίας το τέλος δε θα μάθουμε ποτέ γιατί απλά δε θα είμαστε εκεί για να το δούμε! Αλλά και να χάσουμε το φινάλε τι πειράζει, σάμπως μάταια δεν είναι όλα, αναρωτιέται ο εγκέφαλος πίσω από την ταινία, Charlie Kaufman, κλείνοντας μας την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι τέλους πονηρά το μάτι!
Σε μια από τις πιο υπαρξιακές και ψυχεδελικά φιλοσοφικές, θα έλεγα, στιγμές του Αμερικανικού κινηματογράφου με εσκεμμένα μπερδεμένη αφήγηση (που υποθέτω ότι θα κουράσει τους περισσότερους θεατές κι αυτό είναι σημαντικό μειονέκτημα της ταινίας) ο Κάουφμαν μας βάζει στο μυαλό του και στις δικές του αγωνίες και προσπαθεί να μας κάνει να σκεφτούμε αυτό που όσο και να σκεφτούμε ποτέ δε θα βρούμε: ποιο είναι το νόημα αυτής της ζωής τελικά! Σα ταντάλιο μαρτύριο το νόημα της ύπαρξης μας αυτή τη στιγμή σε αυτό τον κόσμο απομακρύνεται κάθε φορά που επιχειρούμε να το προσεγγίσουμε! Τα θέλω μας μπερδεύονται με τις χαμένες στιγμές του παρελθόντος μας και αυτά που ποθούσαμε να ζήσουμε μαζί με τις ευτυχισμένες μας στιγμές χορεύουν (αν τα αφήσουμε) διαβολεμένο χορό στο παρόν μας.
Αλλά, φίλοι μου, όσο κι αν όλα φαίνονται ή είναι τελικά μάταια, η ζωή που δε ζήσαμε δεν υπάρχει, όσο (ή επειδή) υπάρχει η ζωή που θα ζήσουμε! Γιατί με άλλα λόγια, ζωντανός είναι αυτός που το παλεύει μέχρι την τελευταία στιγμή, αυτός που σχεδιάζει και ονειρεύεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτό του σε αυτή τη γη και ευτυχία δεν υπάρχει άλλη από αυτή την τελευταία όμορφη στιγμή που έζησες και αυτή την άλλη στιγμή που θα έρθει αύριο στο διάβα σου!
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και εναλλακτική ταινία, ομολογουμένως δύσπεπτη για το ευρύ κοινό που καλώς ή κακώς πάει σινεμά για να δει μια υπόθεση με αρχή μέση και τέλος κι όχι να μπερδευτεί στο λαβύρινθο των σκέψεων του δημιουργού της, αλλά και ταυτόχρονα μαγική, πρωτότυπη, απόλυτα προσωπική και εντέλει ιδιοφυής!
O Caden Cotard είναι καταξιωμένος Αμερικανός θεατρικός δημιουργός παντρεμένος με μια επίσης καταξιωμένο ζωγράφο. Όταν εκείνη παίρνει το παιδί τους και φεύγει για την Ευρώπη εκείνος αποκτά παράξενες ασθένειες, ξαναπαντρεύεται και ασχολείται αποκλειστικά με τη δημιουργία ενός μεγαλόπνοου έργου που προσπαθεί να μεταφέρει τη ζωή της Νέας Υόρκης σε μικρογραφία μέσα σε μια αποθήκη.
Αξιολόγηση
Στη συνεκδοχή της Νέας Υόρκης η ζωή όλων μας παρουσιάζεται σα μια θεατρική παράσταση χωρίς κεντρικό κορμό της οποίας οι μπερδεμένοι ήρωες, σκηνοθέτες και ως επί το πλείστον σεναριογράφοι είμαστε εμείς οι ίδιοι! Μια θεατρική παράσταση που το νήμα του νοήματός της είναι σκέτο κουβάρι, μια θεατρική παράσταση της οποίας το τέλος δε θα μάθουμε ποτέ γιατί απλά δε θα είμαστε εκεί για να το δούμε! Αλλά και να χάσουμε το φινάλε τι πειράζει, σάμπως μάταια δεν είναι όλα, αναρωτιέται ο εγκέφαλος πίσω από την ταινία, Charlie Kaufman, κλείνοντας μας την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι τέλους πονηρά το μάτι!
Σε μια από τις πιο υπαρξιακές και ψυχεδελικά φιλοσοφικές, θα έλεγα, στιγμές του Αμερικανικού κινηματογράφου με εσκεμμένα μπερδεμένη αφήγηση (που υποθέτω ότι θα κουράσει τους περισσότερους θεατές κι αυτό είναι σημαντικό μειονέκτημα της ταινίας) ο Κάουφμαν μας βάζει στο μυαλό του και στις δικές του αγωνίες και προσπαθεί να μας κάνει να σκεφτούμε αυτό που όσο και να σκεφτούμε ποτέ δε θα βρούμε: ποιο είναι το νόημα αυτής της ζωής τελικά! Σα ταντάλιο μαρτύριο το νόημα της ύπαρξης μας αυτή τη στιγμή σε αυτό τον κόσμο απομακρύνεται κάθε φορά που επιχειρούμε να το προσεγγίσουμε! Τα θέλω μας μπερδεύονται με τις χαμένες στιγμές του παρελθόντος μας και αυτά που ποθούσαμε να ζήσουμε μαζί με τις ευτυχισμένες μας στιγμές χορεύουν (αν τα αφήσουμε) διαβολεμένο χορό στο παρόν μας.
Αλλά, φίλοι μου, όσο κι αν όλα φαίνονται ή είναι τελικά μάταια, η ζωή που δε ζήσαμε δεν υπάρχει, όσο (ή επειδή) υπάρχει η ζωή που θα ζήσουμε! Γιατί με άλλα λόγια, ζωντανός είναι αυτός που το παλεύει μέχρι την τελευταία στιγμή, αυτός που σχεδιάζει και ονειρεύεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτό του σε αυτή τη γη και ευτυχία δεν υπάρχει άλλη από αυτή την τελευταία όμορφη στιγμή που έζησες και αυτή την άλλη στιγμή που θα έρθει αύριο στο διάβα σου!
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και εναλλακτική ταινία, ομολογουμένως δύσπεπτη για το ευρύ κοινό που καλώς ή κακώς πάει σινεμά για να δει μια υπόθεση με αρχή μέση και τέλος κι όχι να μπερδευτεί στο λαβύρινθο των σκέψεων του δημιουργού της, αλλά και ταυτόχρονα μαγική, πρωτότυπη, απόλυτα προσωπική και εντέλει ιδιοφυής!
3 σχόλια:
Καλησπέρα φίλε μου!
Εύχομαι δριμύτατη επάνοδο! Πολύ καλά τα λες για την ταινία... Βαθιά φιλοσοφημένη ταινία, με υπαρξιακή προβληματική.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω (το χρησιμοποιούν πολλοί), είναι το γιατί να κατηγορείται ο Kauffman ως ότι κάνει ένα σινεμά απαιτητικό. Γιατί να κατηγορείται πως η ταινία είναι ακαταλβίστική, πως δεν είναι εύκολη για το κοινό, πως κουράζει κλπ; Αν ήταν έτσι, τότε ο καλλιτέχνης θα έπρεπε αποκλειστικά να είναι ένας εργολάβος, με αυστηρό σκοπό ύπαρξης την ικανοποίηση των πιθηκίζοντων θεατών!
υγ. Εκφράζω όλα τα παραπάνω όχι ειδικα στο κειμενό σου. Αλλα στη γενικότερη αντιμετώπιση του μπερδεμένου πυρήνα της ταινίας. (Πρόχειρο παρόμοιο παράδειγμα είναι κατά τη γνώμη μου και το No Country For Old Men, σε άλλη βάση βέβαια)
De tha mpw stin diadikasia na sxoliasw tin kritiki sou gi'ayti tin tainia, giati itan apla APARADEKTH! Flyari ki anousia! Krima giati eixe potential me toso kalo cast!
πολυ χουβαρντας στη βαθμολογια σου..
Δημοσίευση σχολίου