Υπόθεση
Ο Randy Robinson, γνωστός και ως "Κριός" ήταν διάσημος παλαιστής τη δεκαετία του 80. Όμως σήμερα είναι άνεργος και δεν μπορεί καλά καλά να πληρώσει το ενοίκιο στο τροχόσπιτο που μένει. Για να καλύψει τα προς το ζην τα σαββατοκύριακα συμμετέχει σε στημένους αγώνες πάλης.
Αξιολόγηση
Συγγραφέας που μεγαλώνοντας χάνει την έμπνευσή του, πρώην σέξι είδωλο μετρά τις ρυτίδες του, τενόρος που χάνει τη φωνή του, ολυμπιονίκης του στίβου που δεν μπορεί να τρέξει άλλο…! Πόσες και πόσες ταινίες μας έχουν διηγηθεί ιστορίες με ανθρώπους και τις ανασφάλειες με τις οποίες έχουν να αναμετρηθούν όταν δεν περνά πλέον η μπογιά τους, όταν τα φώτα της δημοσιότητας παύουν να τους λούζουν άπλετα! Είχα λοιπόν την ελπίδα ότι ο Darren Aronofsky, αυτός ο τόσο διεισδυτικός σκηνοθέτης θα δώσει κάτι καινούριο, θα υιοθετήσει μια απαλλαγμένη από κλισέ προσέγγιση στο θέμα. Μάταια! Ο Παλαιστής είναι φτιαγμένος από τα ίδια πολυφορεμένα υλικά και τα ίδια μελοδραματικά στερεότυπα!
Τι κι αν η ταινία αξιοποιεί στο έπακρο το εντυπωσιακό come-back του Μίκι Ρουρκ (ο οποίος μεταμορφωμένος, με εμφανή τα σημάδια των πλαστικών εγχειρήσεων, δεν υποδύεται απλά, αλλά με μια σπαραχτική ερμηνεία κυριολεκτικά γίνεται ο παλαιστής της ιστορίας)! Τι κι αν οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι πολύ καλές, τι κι αν το soundtrack είναι εξαιρετικό! Όλα τα νοήματα μοιάζουν χιλιοειπωμένα, τα αδιέξοδα του πρωταγωνιστή και η διαχείρισή τους είναι άκρως προβλέψιμα, η ταινία συνολικά παρουσιάζει ελάχιστο ενδιαφέρον (εκτός του ότι έχει και ένα αργόσυρτο ρυθμό), και ξεχνιέται κατευθείαν με την έξοδο των θεατών από την αίθουσα! Συνολικά μοιάζει να είναι ένα project-διάλειμμα στην πολύ καλή σκηνοθετική πορεία του Αρονόφσκι (το χρυσό λιοντάρι στη Βενετία αν μη τι άλλο μοιάζει αξιοπερίεργο!)
Ο Randy Robinson, γνωστός και ως "Κριός" ήταν διάσημος παλαιστής τη δεκαετία του 80. Όμως σήμερα είναι άνεργος και δεν μπορεί καλά καλά να πληρώσει το ενοίκιο στο τροχόσπιτο που μένει. Για να καλύψει τα προς το ζην τα σαββατοκύριακα συμμετέχει σε στημένους αγώνες πάλης.
Αξιολόγηση
Συγγραφέας που μεγαλώνοντας χάνει την έμπνευσή του, πρώην σέξι είδωλο μετρά τις ρυτίδες του, τενόρος που χάνει τη φωνή του, ολυμπιονίκης του στίβου που δεν μπορεί να τρέξει άλλο…! Πόσες και πόσες ταινίες μας έχουν διηγηθεί ιστορίες με ανθρώπους και τις ανασφάλειες με τις οποίες έχουν να αναμετρηθούν όταν δεν περνά πλέον η μπογιά τους, όταν τα φώτα της δημοσιότητας παύουν να τους λούζουν άπλετα! Είχα λοιπόν την ελπίδα ότι ο Darren Aronofsky, αυτός ο τόσο διεισδυτικός σκηνοθέτης θα δώσει κάτι καινούριο, θα υιοθετήσει μια απαλλαγμένη από κλισέ προσέγγιση στο θέμα. Μάταια! Ο Παλαιστής είναι φτιαγμένος από τα ίδια πολυφορεμένα υλικά και τα ίδια μελοδραματικά στερεότυπα!
Τι κι αν η ταινία αξιοποιεί στο έπακρο το εντυπωσιακό come-back του Μίκι Ρουρκ (ο οποίος μεταμορφωμένος, με εμφανή τα σημάδια των πλαστικών εγχειρήσεων, δεν υποδύεται απλά, αλλά με μια σπαραχτική ερμηνεία κυριολεκτικά γίνεται ο παλαιστής της ιστορίας)! Τι κι αν οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι πολύ καλές, τι κι αν το soundtrack είναι εξαιρετικό! Όλα τα νοήματα μοιάζουν χιλιοειπωμένα, τα αδιέξοδα του πρωταγωνιστή και η διαχείρισή τους είναι άκρως προβλέψιμα, η ταινία συνολικά παρουσιάζει ελάχιστο ενδιαφέρον (εκτός του ότι έχει και ένα αργόσυρτο ρυθμό), και ξεχνιέται κατευθείαν με την έξοδο των θεατών από την αίθουσα! Συνολικά μοιάζει να είναι ένα project-διάλειμμα στην πολύ καλή σκηνοθετική πορεία του Αρονόφσκι (το χρυσό λιοντάρι στη Βενετία αν μη τι άλλο μοιάζει αξιοπερίεργο!)
13 σχόλια:
A, μάλιστα. Το "Πεθαίνω για Σένα" είναι καλύτερο από τον "Παλαιστή' (Αφού επιμένεις να βαθμολογείς..)
Επιμένω να βαθμολογώ; Μήπως δε θα έπρεπε να το κάνω;! Πως αλλιώς τότε άτομα που βαριούνται να διαβάσουν το κείμενο των κριτικών μου θα έχουν μια γρήγορη άποψη για το τι πιστεύω για μια ταινία!
Εννοείται πως το Πεθαίνω για σένα είναι καλύτερο από την αδιάφορη χιλιοειπωμένη και αργόσυρτη ιστοριούλα με την οποία καταπιάνεται ο Αρονόφσκι. Υποθέτω (αν και δεν το διευκρινίζεις) ότι δε σου άρεσε το Πεθαίνω για σένα, κόβω το κεφάλι μου δε ότι δεν πήγες καν να το δεις γιατί άκουσες ότι είναι ελληνική κωμωδία και φοβήθηκες! Δε σε αδικώ, φίλε μου, αλλά επέτρεψέ μου να έχω άλλη άποψη, ειδικά μάλιστα όταν την τεκμηριώνω.
Φίλε κ. EUROPANO,
πιστεύω στα λεγόμενά σου. Δέ θάναι τουλάχιστο ισάξιο με το "A MILLION DOLLAR BABY.".
Εχω δεί το "Πεθαίνω για σένα'' : έχει πολλά στοιχεία της νεοελληνικής ζωής, πολλών ηλικιών, θίγει πολλά τρελλά του σήμερα, παρά τις μελό αδυναμίες του.Αλλά ανήκει σ' άλλο είδος.Μήλα με ...κουκουνάρια συγκρίνουμε ;
KOSTAS TRENT
Απλά τα πράγματα:
α) Αν όντως σε ενδιαφέρει κόσμος που μπαίνει, βλέπει τον αριθμό σου και βγαίνει, πάω πάσο.
β) Δεν είπα ποτέ ότι είδα την ταινία, απλώς έκανα ένα γρήγορο σχόλιο (χωρίς να έχω διαβάσει τα δυο κείμενα - αυτό με κάνει αναγνώστη σου;) βλέποντας τις αντίστοιχες βαθμολογίες. Δεν σνομπάρω, θα το δω.
γ) Ο Μαργαρίτης στο σάουντρακ -και εδώ συμφωνώ- τρώει τον Μανσέλ -χραπ!
δ) Η ασήμαντη ιστοριούλα του Παλαιστή ωχριά μπροστά στο ψυχολογικό και υπαρξιακό δράμα (όπως διαβαζουμε από το αθηνόραμα): "Η Ζωή, μια μητέρα, κόρη, σύζυγος και δασκάλα χορού στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αποφασίζει να γίνει πάνω απ' όλα... γυναίκα. Τα "σκάγια" θα πάρουν μια κουφή γιαγιά, έναν τροχονόμο κι ένα γιο σε αναζήτηση της ερωτικής του ταυτότητας." Εύχομαι και όσκαρ σεναρίου.
ε) Ευτυχώς που ο Παλαιστής έπιασε τη βάση και δεν έμεινε... μετεξεταστέος.
Κώστας ΤΡΕΝΤ, για να είμαστε και δίκαιοι τη σύγκριση την έκανα εγώ χονδροειδώς για να δείξω στον Πάνο το έγκλημά του και για πλάκα. Ο Πάνος απλώς την έκανε πραγματικότητα ("Εννοείται πως το Πεθαίνω για σένα είναι καλύτερο από την αδιάφορη χιλιοειπωμένη και αργόσυρτη ιστοριούλα με την οποία καταπιάνεται ο Αρονόφσκι.")
Και, ρε φίλε, με 7 στα 10 μια ταινία δεν "καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες!" αλλά είναι σχεδόν αριστούργημα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη. Απλώς αν μία ταινία δεν μας πει κάτι το ιδιαίτερο, καλό είναι να κρατάμε μια πισινή μήπως εμείς ευθυνόμαστε για αυτό και όχι η ίδια η ταινία. Το wrestler είναι μια βαθιά φιλοσοφημένη ταινία (μπορείς να βρεις αναλυτικά τη γνώμη μου). Αν σνομπάρεις την πάλη σαν θέμα, σε προτρέπω στο Mythologies του Barthes, όπου κατέχει πρωταρχική θέση.
Αχιλλέα, ωραία η κριτική σου στην ταινία και εύστοχη η παρατήρησή σου για τη σχέση του κατς με το στριπτίζ. Η δική μου άποψη παραμένει ότι η ταινία είναι αφόρητα κλισέ και δραματικά δε με άγγιξε καθόλου, άσε που κουράστηκα να προβλέπω κάθε σκηνή ως το τέλος. Το 6άρι μπήκε γιατί γενικά είμαι γενναιόδωρος άνθρωπος και επειδή σε επίπεδο ερμηνειών η ταινία έσκιζε. Μακάρι να πάρει το όσκαρ η Τομέι και θα έπρεπε να προταθεί και η Evan Rachel Wood (έπαιζε πέρσι και στο υπέροχο king of california)
Επίσης γενικότερα δε συνηθίζω όταν ξέρω για τι πράγμα γράφω και τεκμηριώνω την άποψή μου να κρατώ πισινές. Το ξέρω ότι αυτό κάνει η πλειοψηφία των κριτικών παπαγαλίζοντας θετικές ή αρνητικές κριτικές άλλων, συνήθως αμερικανών ή γάλλων, ενώ η άποψή τους είναι διαφορετική. Επίσης υπονοείς ότι δεν κατάλαβα την ταινία κλπ., δεν πειράζει, η γνώμη σου είναι σεβαστή.
Φίλε δεν υπονοώ ότι δεν κατάλαβες κάτι. Λεω ότι υπάρχουν πλευρές μιας ταινίας που μπορεί να μην μας άγγιξαν ή να μας έδωσαν το ερέθισμα να τις διερευνήσουμε. Έτσι, δε βλέπω γιατί είναι χιλιοειπωμένη η ιστορία του wrestler. Χρησιμοποιοεί χιλιοειπωμένα κλισέ, αλλά τα ανατρέπει ευφυώς. Αν θες, μπορείς να μου πεις πόσες παρόμοιες ταινίας θυμάσαι.
Αχιλλέα, with all due respect ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένεις να με πείσεις ότι η ταινια είναι αυτά που είδες εσύ (μια σύγχρονη τραγωδία γεμάτη συμβολισμούς, η πιο ευρωπαϊκή ταινία του αρονόφσκι κλπ) εντούτοις επειδή νομικά εγώ έχω το βάρος της απόδειξης για τον ισχυρισμό ότι η ταινία είναι ένα χιλιοειπωμένο κλισέ και τίποτα άλλο, επανέρχομαι. (Που να την είχα βαθμολογήσει και κάτω από τη βάση;!)
Φυσικά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε τις μισές ταινίες με αυτό το θέμα αλλά εξ όσων θυμάμαι το πρόβλημα της συμπλοκής της χαμένης έμπνευσης/νιότης/καλής φυσικής κατάστασης με τα προσωπικά προβλήματα κάποιου το έχουν διαχειριστεί πολύ πετυχημένα οι εξής ταινίες:
1. 8 1/2 του Φελλίνι. Αντιγράφω από Wikipedia (γιατί δε γράφω κριτική για παλιές ταινίες) την ουσία της ταινία:
"8½ is about the struggles involved in the creative process, both technical and personal, and the problems artists face when expected to deliver something personal and profound with intense public scrutiny, on a constricted schedule, while simultaneously having to deal with their own personal relationships. It is, in a larger sense, about finding true personal happiness in a difficult, fragmented life".
Είπε τίποτα παραπάνω από αυτό ο Αρονόφσκι; Μακάρι να έλεγε τουλάχιστον όλα αυτά! Αντίθετα μας επρηξε με τις σκηνές του κατς και του στριπτίζ (ακριβώς η μισή ταινία) και δεν μπορούσα να κρύψω τα χασμουρητά μου από την προβλεψιμότητα της ταινίας!
2. Ένα έργο που διαχειρίζεται παρόμοια συμπλοκή προβλημάτων είναι το Wonder Boys, που μου φάνηκε τόσο γλυκό και όσες φορές κι αν το δω δεν το βαριέμαι!
3. Τέλος αν και ελαφρά διαφορετικό με το θέμα του Παλαιστή σου συστήνω το πρόσφατο χαμηλόφωνο, εξίσου αργόσυρτο με τον Παλαιστή, αλλά (κατά τη γνώμη μου) σαφώς μεστότερο νοημάτων νορβηγικό O Horten (σε παραπέμπω στην κριτική μου).
4. Επίσης αν και είναι τελείως διαφορετικό το ύφος/ατμόσφαιρα είναι δυστυχώς πολύ ύποπτες οι ομοιότητες της υπόθεσης του Ρόκι 6 (2006) με αυτή του Παλαιστή (πάλαι ποτέ χαμένη δόξα, 20 χρόνια απουσίας από τα ρινγκ, οικογενειακά προβλήματα, απούσα γυναίκα, διλήμματα του πρωταγωνιστή να ξαναμπεί στον αγώνα κατς/πάλης, ισχυρό κίνητρο "ιστορικό comeback 2 αντιπάλων" για να το κάνει και τελικά η τόλμη για επιστροφή στην πάλη)! Πολλές ομοιότητες δε νομίζεις;
Όχι, δεν νομίζω. Με την εξαίρεση του 8 1/2 (για την μακρινή συγγένεια του οποίου με το wrestler με έπεισες ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το δεύτερο στην εκτίμησή μου), τα υπόλοιπα φιλμ χειρίζονται τα ίδια σχήματα με διαφορετικό τρόπο. Σκέψου μόνο αυτό: στο τέλος του Ρόκυ 6 δες που είναι η γκόμενα και ο γιος (στο πλάι του ήρωα) και δες τα αντίστοιχα στο wrestler.
Οι σκηνές του κατς και του στριπτήζ είχαν πολύ μεγάλο νόημα μέσα στο πλαίσιο αντιπαράθεσης των δύο κόσμων.
Τέλος, δεν προσπαθώ να σε πείσω για τίποτα, αν είναι άκαμπτες οι κριτικές σου τότε δεν υπάρχει λόγος να έχεις ανοιχτά τα σχόλια, σωστά;
Αγαπητοί europano και achilles,
καθένας σας έχει τα γερά επιχ/τά του.Δέν έχω δεί το Ρούρκ. Νά ρωτήσω, εν σχέσει με το πρό μερικών μηνών -Αμερικάνικο νομίζω,- φίλμ, με κάποιον ξεπεσμένο πιά πρωτοπυγμάχο της Αμερικής, που επίσης επανέκαμψε και τα έβαλε (1930-...)μ΄'έναν αδίστακτο ''Πρωταθλητή''(που είχε σκοτώσει αντίπαλο) ; Καί που στην ταινία, αναγκάστηκε, για τα παιδιά και τη σύζυγό του (αυτής την υποδυόμενη θυμάμαι, Ρενέ Ζελβεγκέρ)να δουλέψει εργάτης στο ντόκ του λιμανιού ; Πώς το λένε το έργο..πώς το λένε.... Σύγκριση ;
KOSTAS TRENT
Επίσης, συμβαίνει να εκφράζονται απόψεις εξ αντιθέτου δε,''αμετακίνητες''.Καμμιά διαλεκτική δεν υποχρεώνει τον ένα επιχειρηματολογούντα να προσχωρήσει ολικά ή μερικά στις του άλλου, ή να υποχωρήσει ως ένα σημείο. Είναι σωστό κι αποδεκτό.Αυτό δεν αναιρεί το ικανοποιητικό επίπεδο της συζήτησης και το ήθος των αντιλεγόντων.(Αμάν ...διαιτητοφιλόσοφος κατάντησα.)
KOSTAS TRENT
δεν γραφω κριτικη για παλιες ταινιες????????????
δεν εχω λογια!!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου