Ο Luke Shapiro είναι 18 χρόνων και μόλις αποφοίτησε από το σχολείο του στη Νέα Υόρκη. Περνά το καλοκαίρι του στους δρόμους της πόλης πουλώντας μαριχουάνα και κάνει παρέα με ένα μεσήλικα ψυχολόγο πληρώνοντας τις συνεδρίες μαζί του με χόρτο, ενώ ερωτεύεται τη θετή του κόρη.
Αξιολόγηση
Αν και η ιστορία που πραγματεύεται δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και παρότι ως κωμωδία δεν μπορείς να την πεις ακριβώς ξεκαρδιστική, εντούτοις το Wackness είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος της και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Με έναν αγνώριστο και γερασμένο αλλά τόσο συναρπαστικό να τον παρακολουθείς Ben Kingsley στο ρόλο του μπερδεμένου και άκρως αντισυμβατικού ψυχολόγου και με ένα πολύ συμπαθητικό και πειστικά χαμένο και εσωστρεφή νεαρό πρωταγωνιστή στο πλευρό του, η ταινία πετυχαίνει διάνα στο επίπεδο των ερμηνειών!
Αλλά δεν είναι μόνο οι ερμηνείες ο λόγος που κάνουν αυτή τη χαμηλών τόνων ταινία ενδιαφέρουσα να την ανακαλύψει κανείς. Είναι κυρίως το στυλ της και η ατμόσφαιρα που διαθέτει, η πολύ όμορφη κινηματογράφηση της Νέας Υόρκης με καλοκαιρινή περιβολή και διάθεση χιπ χοπ, η ανθρωπιά που εκπέμπουν οι διάλογοι και η συνάντηση των ηρώων και η επίδραση αυτής στους θεατές, είναι η γλυκύτητα της ενηλικίωσης του 18χρονου πρωταγωνιστή με την αθωότητα και το ρομαντισμό που τη συνοδεύουν που αγγίζουν κάποιες χορδές.
Θα αρέσει σίγουρα σε όσους τελειώνουν ή μόλις έχουν τελειώσει το σχολείο, ή σε όσους νοσταλγούν αυτό το αγχωτικό πλην άκρως δημιουργικό μπέρδεμα που οι περισσότεροι νιώσαμε στην τρίτη Λυκείου (ή λίγο πριν ή λίγο μετά), τότε που συνειδητοποιούσαμε ότι ήμασταν σε μεταβατικό στάδιο και η ζωή μας μόλις τότε ξεκινούσε! Τίποτα συγκλονιστικό, τίποτα αμελητέο! Αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος σε μια από τις καλές του στιγμές, φίλες και φίλοι!
Αν και η ιστορία που πραγματεύεται δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και παρότι ως κωμωδία δεν μπορείς να την πεις ακριβώς ξεκαρδιστική, εντούτοις το Wackness είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος της και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Με έναν αγνώριστο και γερασμένο αλλά τόσο συναρπαστικό να τον παρακολουθείς Ben Kingsley στο ρόλο του μπερδεμένου και άκρως αντισυμβατικού ψυχολόγου και με ένα πολύ συμπαθητικό και πειστικά χαμένο και εσωστρεφή νεαρό πρωταγωνιστή στο πλευρό του, η ταινία πετυχαίνει διάνα στο επίπεδο των ερμηνειών!
Αλλά δεν είναι μόνο οι ερμηνείες ο λόγος που κάνουν αυτή τη χαμηλών τόνων ταινία ενδιαφέρουσα να την ανακαλύψει κανείς. Είναι κυρίως το στυλ της και η ατμόσφαιρα που διαθέτει, η πολύ όμορφη κινηματογράφηση της Νέας Υόρκης με καλοκαιρινή περιβολή και διάθεση χιπ χοπ, η ανθρωπιά που εκπέμπουν οι διάλογοι και η συνάντηση των ηρώων και η επίδραση αυτής στους θεατές, είναι η γλυκύτητα της ενηλικίωσης του 18χρονου πρωταγωνιστή με την αθωότητα και το ρομαντισμό που τη συνοδεύουν που αγγίζουν κάποιες χορδές.
Θα αρέσει σίγουρα σε όσους τελειώνουν ή μόλις έχουν τελειώσει το σχολείο, ή σε όσους νοσταλγούν αυτό το αγχωτικό πλην άκρως δημιουργικό μπέρδεμα που οι περισσότεροι νιώσαμε στην τρίτη Λυκείου (ή λίγο πριν ή λίγο μετά), τότε που συνειδητοποιούσαμε ότι ήμασταν σε μεταβατικό στάδιο και η ζωή μας μόλις τότε ξεκινούσε! Τίποτα συγκλονιστικό, τίποτα αμελητέο! Αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος σε μια από τις καλές του στιγμές, φίλες και φίλοι!
3 σχόλια:
Να πω την αλήθεια δεν την ευχαριστήθηκα τόσο την ταινία...
Αν και με τα ίδια μέσα, μ άρεσε ο τρόπος, σαφώς ρεαλισιτκότερος, παρουσίασης της κοινωνίας. Σε σύγκριση με τις hollywoodianes καπιταλόπροσεγγίσεις!
Όμως έχω την αίσθηση πως ποτέ δεν τολμάει το κάτι παραπάνω...
Kioy, ούτε εγώ ξετρελάθηκα, αλλά την είδα ευχάριστα την ταινία και μου άρεσε το σκηνοθετικό της στυλ, όπως και το γεγονός ότι το 1994 ήμουν κι εγώ ακριβώς στην ηλικία του νεαρού πρωταγωνιστή με παρόμοιες ανησυχίες αν και λιγότερα χαμένος (ή έτσι νόμιζα τότε τέλος πάντων!).
Επειδή κι εγώ ακριβώς ήμουνα στη φάση του νεαρού στη δεκαετία 90, η ταινία με άγγιξε. Η βιντεοκλιπίστικη -σε πολλά σημεία-αισθητική, ο πικρός ρεαλισμός, και ταυτόχρονα η τρυφερότητα της, με έκαναν να βγω με αισθήματα ικανοποίησης από το σινεμά.
Σίγουρα δεν πρόκειται για αριστούργημα. Πρόκειται όμως για καλό ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά, όπου οι διάλογοι και οι ερμηνείες διεγείρουν την πιο ευάλωτη σφαίρα του ανθρώπου. Το συναίσθημα.
spoiler
εκπληκτική η σκηνή που ο νεαρός λέει στην κοπέλα να μη μιλήσει καθόλου για να συγκρατήσει τη στιγμή. Τη στιγμή που του ράγισε για πρώτη φορά η καρδιά του.
Καλή θέαση
Δημοσίευση σχολίου