Zodiac (2007) (7 1/2 στα 10)

Είναι γεγονός... ο Σεπτέμβριος της επιστροφής στις σκοτεινές αίθουσες έφτασε (εν μέσω εκλογών και ... αδημονίας για τις Νύχτες Πρεμιέρας) και ο David Fincher, ο σκηνοθέτης του Se7en, του Panic Room και του αριστουργηματικού Fight Club, επέστρεψε με μια πολύ καλή ταινία για ανεξιχνίαστα μυστήρια και καταδύσεις στα άγνωστα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Zodiac: ό,τι πρέπει για καλό ποδαρικό στη νέα κινηματογραφική σεζόν 2007 - 2008.

Η υπόθεση, λίγο-πολύ γνωστή στους γονείς μας, που θυμούνται πολύ καλά την ιστορία του κατά συρροήν δολοφόνου, γνωστού με το ψευδώνυμο Zodiac, που έκανε την Αμερική της δεκαετίας του 70 να χάσει τον ύπνο της. Εδώ η ιστορία του Zodiac διαδραματίζεται στα παρασκήνια, δίδεται υπό την οπτική γωνία των προσπαθειών εξιχνίασης των εγκλημάτων, της διαδρομής της έρευνας και των απογοητεύσεων των ανθρώπων που ασχολήθηκαν να αποκαλύψουν τον Zodiac. Ο φιλόδοξος ρεπόρτερ, ο "διαφορετικός" καρτουνίστας που αρέσκεται στη λύση των puzzles, ο νεαρός αστυνομικός όλοι φωτίζονται μοναδικά από τον Fincher στην προσπάθεια τους να αποκρυπτογραφήσουν τον Zodiac και να προλάβουν τα νέα του εγκλήματα.

Το βροχερό σκηνικό πανταχού παρόν σκηνοθετικά στο Se7en χρησιμοποείται και εδώ

Αντίθετα με το Se7en και τη φιγούρα κακού, του John Doe, που μοναδικά απέδωσε εκεί ο Kevin Spacey, εδώ ο Zodiac και η αναζήτηση των κινήτρων των δολοφονιών του δεν είναι στο επίκεντρο. Στο επίκεντρο είναι ο Robert Graysmith, ο καρτουνίστικος ήρωας που χτίζει ο Gyllenhaal ώστε να ισορροπεί ανάμεσα σε βαρεμένο παρείσακτο στις έρευνες των "μεγάλων" και προικισμένο και επίμονο "κηπουρό". Στο επίκεντρο επίσης ο δημοσιογράφος Paul Avery που έφτασε μια ανάσα από το δολοφόνο αλλά νικήθηκε από τις δικές του "αμαρτίες" (κλέβει την παράσταση ο Robert Downey Jr. που τον υποδύεται). Τέλος ο αστυνόμος David Toschi δεν είναι -ως συνήθως στις χολυγουντιανές παραγωγές- ο άνθρωπος που ξυπνά και κοιμάται με την εμμονή να βρει το δολοφόνο, αλλά είναι άνθρωπος της διπλανής πόρτας, μακρυά από δογματικά σχήματα του καλού ή διεφθαρμένου μπάτσου που στο επίκεντρο είναι -ω έκπληξη!- η οικογενειακή του γαλήνη αλλά κάνει και τη δουλειά του πολύ καλά.

Όταν κυνηγάς κάτι πολύ, στο τέλος δικαιώνεσαι

Το Zodiac είναι μια ταινία με εξαιρετικό cast, χωρίς όμως τον ένα πρωταγωνιστή που θα τραβήξει πάνω του όλα τα βλέμματα. Μοναδικό ελάττωμά της η ίδια η ιστορία του Zodiac, όπως την είδε ο καρτουνίστας Robert Graysmith στο best seller του οποίου βασίστηκε η ταινία, η οποία όμως δεν έχει δραματουργικό βάθος και δεν προσφέρει κάθαρση στο θεατή. Είναι μια ταινία με γραμμική αφήγηση αλλά παρά ταύτα ουδόλως βαρετή. Διαχειρίζεται ένα πολύ ευρύ υλικό πληροφοριών χωρίς να μας μπερδεύει, όπως δεν απέφυγε ο Πληροφοριοδότης του Σκορτσέζε για παράδειγμα. Διατηρεί καλό ρυθμό από την αρχή ως το τέλος και παρά τη μεγάλη διάρκειά της δε χάνει το δρόμο της ούτε κάνει το θεατή να αγανακτεί για την έλλειψη μοντάζ. Αντίθετα σε στιγμές δημιουργεί μεγάλη εσωτερική ένταση και όπως και στο Se7en μας χαρίζει μερικές πολύ δυνατές σκηνές δολοφονίας που χαράσσονται στη μνήμη.