Το Νεκρό Κορίτσι (2006) (8 στα 10)

Τη βδομάδα που ο Spiderman πιάνει για τρίτη φορά τους θεατές μαζικά στον ιστό του και λίγο πριν ο Σάκης κάνει τα κορίτσια να ουρλιάξουν αποκαλύπτοντας το Alter Ego του, έσκασε άλλο ένα ταινιάκι του ανεξάρτητου αμερικανικού που είναι σίγουρο ότι ελάχιστοι θα προσέξουν: το Νεκρό Κορίτσι. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος δε βοηθά την ταινία καθότι παραπέμπει σε θρίλερ με ζόμπι με σάπιες γλώσσες και μάτια τίγκα στο eyeliner, σαν του Κοργιαλά ένα πράγμα... μόνο που δεν πρόκειται για θρίλερ!

Το Dead Girl είναι μια σπονδυλωτή δραματική ταινία χαμηλών τόνων με εξαιρετικούς διαλόγους και πλήρως αναπτυγμένους χαρακτήρες. Οι ήρωες του είναι αγέλαστοι, τραγικοί, παγιδευμένοι σε ζωή χωρίς φως (παρόλο που το φως είναι πανταχού παρόν στην ταινία για να τονίζονται οι αντιθέσεις), χαραγμένοι από τα προβλήματα και τα σκληρά διλήμματα...
Η μπερδεμένη γυναίκα που φοβάται να δοθεί και να γιατρευτεί (εξαιρετική η Toni Collette), το κορίτσι που δε βρίσκει το πτώμα για να θάψει ό,τι την κρατά στο παρελθόν και την κατάθλιψη, η σύζυγος αντιμέτωπη με σκληρά διλήμματα, η μητέρα που δεν μπορεί να διορθώσει και να αποδεχτεί τα λάθη της και στη μέση ένα νεκρό κορίτσι εύκολο θύμα κακών επιλογών της ζωής, της δικής της και αυτής των άλλων.

Νομίζω ότι το εξαιρετικό σε αυτή την ταινία είναι η αφήγησή της. Βάζει άλλους να μιλάνε για το κεντρικό πρόσωπο, ο θεατής συλλέγει στοιχεία από την υπόθεση, καλείται διαρκώς να σκεφτεί και να πάρει θέση στα διλήμματα που το δράμα του κάθε ήρωα του θέτει και μόλις σχηματιστεί το παζλ εμφανίζεται το κεντρικό πρόσωπο ως φυσικό επακόλουθο της βαθμιαίας κορύφωσης της τραγωδίας. Από την αρχή ξέρεις το τέλος και δε σε ενδιαφέρει που το έργο δεν έχει σασπένς, τα διλήμματα και τα δράματα είναι που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον σου.

Μια εξαιρετική ταινία, με ανεπιτήδευτη απαισιοδοξία, που δεν είναι να τη δεις μετά από μια άσχημη μέρα ή σε καταθλιπτική φάση της ζωής σου. Αντίθετα με το Βαβέλ, όπου οι παράλληλες ιστορίες δε συνδέονταν παρά μόνο τεχνικά και το δράμα των ηρώων του Ινιαρίτου δε διαπερνά το πετσί σου, εδώ οι ιστορίες της Karen Moncrieff συνδέονται με ηλεκτροφόρα καλώδια που τα δένουν καταπληκτικά όλα, χωρίς ωραιοποίηση, σα φωνές που ενώνονται σε κοινό σπαραγμό.

Θέλω να θάψω το παρελθόν, που δε με αφήνει να φύγω μπροστά!

Θέλω να ζήσω, να διεκδικήσω και να με διεκδικήσουν!