Μαΐου 05, 2007

Το Νεκρό Κορίτσι (2006) (8 στα 10)


Τη βδομάδα που ο Spiderman πιάνει για τρίτη φορά τους θεατές μαζικά στον ιστό του και λίγο πριν ο Σάκης κάνει τα κορίτσια να ουρλιάξουν αποκαλύπτοντας το Alter Ego του, έσκασε άλλο ένα ταινιάκι του ανεξάρτητου αμερικανικού που είναι σίγουρο ότι ελάχιστοι θα προσέξουν: το Νεκρό Κορίτσι. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος δε βοηθά την ταινία καθότι παραπέμπει σε θρίλερ με ζόμπι με σάπιες γλώσσες και μάτια τίγκα στο eyeliner, σαν του Κοργιαλά ένα πράγμα... μόνο που δεν πρόκειται για θρίλερ!

Το Dead Girl είναι μια σπονδυλωτή δραματική ταινία χαμηλών τόνων με εξαιρετικούς διαλόγους και πλήρως αναπτυγμένους χαρακτήρες. Οι ήρωες του είναι αγέλαστοι, τραγικοί, παγιδευμένοι σε ζωή χωρίς φως (παρόλο που το φως είναι πανταχού παρόν στην ταινία για να τονίζονται οι αντιθέσεις), χαραγμένοι από τα προβλήματα και τα σκληρά διλήμματα...
Η μπερδεμένη γυναίκα που φοβάται να δοθεί και να γιατρευτεί (εξαιρετική η Toni Collette), το κορίτσι που δε βρίσκει το πτώμα για να θάψει ό,τι την κρατά στο παρελθόν και την κατάθλιψη, η σύζυγος αντιμέτωπη με σκληρά διλήμματα, η μητέρα που δεν μπορεί να διορθώσει και να αποδεχτεί τα λάθη της και στη μέση ένα νεκρό κορίτσι εύκολο θύμα κακών επιλογών της ζωής, της δικής της και αυτής των άλλων.

Νομίζω ότι το εξαιρετικό σε αυτή την ταινία είναι η αφήγησή της. Βάζει άλλους να μιλάνε για το κεντρικό πρόσωπο, ο θεατής συλλέγει στοιχεία από την υπόθεση, καλείται διαρκώς να σκεφτεί και να πάρει θέση στα διλήμματα που το δράμα του κάθε ήρωα του θέτει και μόλις σχηματιστεί το παζλ εμφανίζεται το κεντρικό πρόσωπο ως φυσικό επακόλουθο της βαθμιαίας κορύφωσης της τραγωδίας. Από την αρχή ξέρεις το τέλος και δε σε ενδιαφέρει που το έργο δεν έχει σασπένς, τα διλήμματα και τα δράματα είναι που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον σου.

Μια εξαιρετική ταινία, με ανεπιτήδευτη απαισιοδοξία, που δεν είναι να τη δεις μετά από μια άσχημη μέρα ή σε καταθλιπτική φάση της ζωής σου. Αντίθετα με το Βαβέλ, όπου οι παράλληλες ιστορίες δε συνδέονταν παρά μόνο τεχνικά και το δράμα των ηρώων του Ινιαρίτου δε διαπερνά το πετσί σου, εδώ οι ιστορίες της Karen Moncrieff συνδέονται με ηλεκτροφόρα καλώδια που τα δένουν καταπληκτικά όλα, χωρίς ωραιοποίηση, σα φωνές που ενώνονται σε κοινό σπαραγμό.


Θέλω να θάψω το παρελθόν, που δε με αφήνει να φύγω μπροστά!



Θέλω να ζήσω, να διεκδικήσω και να με διεκδικήσουν!


10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Meraaaaaaaaa
Gia alli mia fora symfwnoume se tainia, ti ginete? Cinepairnomaste mazi?:-)
Mou arese ki emena i afigisi poly, alla kiriws to poly petyximeno psyxografima pou egine stous gynaikeious xaraktires tou ergou. Poly entoni tainia, me polles tragikes eirwnies kai "sklires" katastaseis.

Ανώνυμος είπε...

Piga na pw "OK, auti einai i epomeni tainia pou tha dw", mexri pou diabasa tin teleutaia paragrafo...:)) Mallon omws tha tin dw anyway-elpizw na epanelthw me "apopsi" syntoma.
KALHMERA me ilio, glyko kai apalo aeraki (diladi mallon etsi ypothetw oti einai, kathoti den exw bgei eksw) kai ena ligo pio platy xamogelo...at least let's give it a try!!:))

Εν Πλω είπε...

Πολύ εύστοχη και πλήρης η κριτική σου. Τα είπαμε, βέβαια, και στο "Αθηνόραμα".

Παρεμπιπτόντως, πράγματι κάθεσαι πάντα μπροστά στο σινεμά;
Εγώ οπωσδήποτε πίσω! Από την έβδομη σειρά και κάτω είναι για μένα... Εφιάλτης! :)

europanos είπε...

Χμμμ... έχει πολύ πλάκα που μετά από δύο μήνες blogging με αυτό το μότο είσαι ο πρώτος που με ρωτάς γιατί και πως! Ναι λοιπόν... όταν πάω μόνος στο σινεμά κάθομαι πάντα στην 7η αλλιώς με παρέα 8-10, ποτέ πιο πίσω! Αν κάτσω πιο πίσω η ταινία ξεκινάει με αρνητική προδιάθεση - πολλάκις δοκιμασμένο!

Αλλά η ατάκα που χρησιμοποιώ είναι μια παραλλαγή από μια κινηματογραφική ατάκα που ακουσα χρόνια πριν και που -για όνομα του θεού- έχω ξεχάσει από ποια ταινία την πήρα...

Όποιος γνωρίζει ας με βοηθήσει να θυμηθώ!

Ανώνυμος είπε...

Mmmm...Egw sto cinema kathomai panta apo ti mesi kai pisw...Thelw na exw mia "apostasi" apo ta tektainomena tis tainias gia na eimai antikeimeniki..!:))
Loipon, sto thema mas...Me sygglonise i pali twn irwidwn tis tainias na ksefygoun apo ton idio tous ton eauto, idiws auti twn dyo prwtwn gynaikwn.Auto to me elaxistes eksarseis alla bathytato drama tous... Malista, nomizw oti i prwti itan ligo "mystiria" giati den mathame polla gia tin proigoumeni zwi tis kai ws ek toutou gia ta akribi "desma" pou tin kratousan aixamalwtsimeni. Telika...Den kserw an to minima itan h oxi aisiodokso.Isws auti i maxi na einai apo tin arxi xameni (xaraktiristika paradeigmata to Nekro koritsi kai h filh tis), isws kai na yparxei kapoia elpida opws stis dyo prwtes istories...I
sws se teleutaia analysi i tainia na einai kai mia protropi pros olous na anazitisoun ti diki tous proswpiki lytrwsi!
"Synadelfikous" xairetismous se olous tous cineparmenous!!

europanos είπε...

Γεια χαρά από τον πανέμορφο πλην παγωμένο βορρά της ευρώπης, όπου βρίσκομαι αυτές τις μέρες!

@ge: συμφωνώ με όσα λες για την ταινία, εμμέσως λειτουργεί όντως ως προτροπή για ατομική λύτρωση η ταινία, αλλά παραμένει και εξαιρετικά απαισιόδοξη!

Ανώνυμος είπε...

Χα! "cine-παρμένος"! Καλό!

Μου αρέσει αυτό το (8 στα 10) που βάζεις σε κάθε ταινία. Μπαμ και κάτω!

Βασικά ξέρεις τι έχω παρατηρήσει στους περισσότερους σινεφιλ?
Ότι επειδή έχουν δει τρισεκατομμύρια ταινίες, δυσκολεύονται πάρα πολύ να σου απαντήσουν ποια είναι η αγαπημένη τους.

Θα σου πούνε "Αυτή είχε καλή σκηνοθεσία, αλλά όχι τόσο καλό σενάριο", "Η άλλη είχε καλούς ηθοποιούς, αλλά η παραγωγή..." Σπαστικό δεν είναι? Ενώ αν ρωτήσεις έναν άσχετο, θα σου πει αμέσως. Κι ας είναι και το Scary Movie!

Γεια!

ΠΑΝΟΣ είπε...

Πάνο, νομίζω ότι η φράση έπαιζε και στους Ονειροπόλους του Μπερτολούτσι. Σωστά;
Το Νεκρό Κορίτσι δεν το έχω δει ακόμα, αν και το έχω εδώ και καιρό. Ακούω και διαβάζω πολύ καλά λόγια, θα το κάνω σύντομα και θα επιστρέψω. Καλή συνέχεια.
Πάνος

europanos είπε...

Γαμώτο!!! Έχεις δίκιο! Και στο Dreamers του Μπερτολούτσι το άκουσα αλλά νομίζω και κάπου αλλού. Πάντως τη βρήκα την ατάκα στο Dreamers και σε ευχαριστώ πολύ! Την παραθέτω αυτούσια και την προσυπογράφω τόσο:

"I was one of the insatiables. The ones you'd always find sitting closest to the screen. Why do we sit so close? Maybe it was because we wanted to receive the images first. When they were still new, still fresh. Before they cleared the hurdles of the rows behind us. Before they'd been relayed back from row to row, spectator to spectator; until worn out, secondhand, the size of a postage stamp, it returned to the projectionist's cabin. Maybe, too, the screen was really a screen. It screened us... from the world"

Ανώνυμος είπε...

Geia se olous tous cineparmenous! Epanerxomai gia na sas pw ena anekdoto. Molis xthes etyxe na diabasw tin kritikh tou agapimenou mou Timogiannakh gia to Nekro Koritsi. Lew "agapimenou mou", giati synithws diabazw tis kritikes tou gia na kanw akribws to antitheto (opoia tainia "katadikazei" einai sigouro oti tha mou aresei, kai to antistrofo. Bebaia auti ti fora piga na dw to Nekro Koritsi logw tis thetikis kritikis tou Panou. Anyway). Elege, loipon, o sofos autos ktirikos, oti to thema tis tainias einai i metensarkwsi...........................................................(mporei kaneis na mou pei, what the hell...)
Kalh mera se olous!!!