Υπόθεση
Στο ξέσπασμα της Ιρανικής επανάστασης το 1979 η Αμερικανική πρεσβεία καταλαμβάνεται και όλοι οι υπάλληλοι και το διπλωματικό προσωπικό κρατούνται όμηροι εκτός από έξι που δραπετεύουν ζητώντας προστασία στην κατοικία του καναδού πρέσβη στην Τεχεράνη. Πως όμως θα μπορέσουν να δραπετεύσουν από τη χώρα;
Αξιολόγηση
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα εμπλουτισμένα όμως με αρκετή μυθοπλασία απαραίτητη για να τονιστεί ο ηρωισμός του κεντρικού ήρωα και να ενισχυθεί το σασπένς, η ταινία του καλύτερα-να-σκηνοθετεί-παρά-να-ερμηνεύει Ben Affleck φωτίζει τα δραματικά γεγονότα της εισβολής στην αμερικανική πρεσβεία στο Ιράν κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1979, επιλέγοντας να διηγηθεί την ιστορία της "ανορθόδοξης" και παρακινδυνευμένης επιχείρησης απόδρασης έξι διπλωματικών υπαλλήλων από τη χώρα με τη βοήθεια ενός πράκτορα της CIA (που δεν έχει καμία σχέση όμως με τους J.Β. πράκτορες - ήτοι James Bond και Jason Bourne!).
Η ταινία συνολικά βλέπεται με ζωηρό ενδιαφέρον και μάλιστα κλιμακούμενο, έχει αρκετές εμπνευσμένες στιγμές και κάποια ενδιαφέροντα κωμικά στοιχεία, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερη αν ο σκηνοθέτης απέφευγε τις σεναριακές συμβάσεις του τελευταίου δεκαλέπτου. Το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας παρουσιάζεται αρκετά αντικειμενικά (ή αυτή την αίσθηση απεκόμισα, τουλάχιστον), ενώ η σκηνή της εισβολής στην πρεσβεία και της κράτησης του προσωπικού της ως ομήρων είναι αρκετά πειστική. Το ίδιο πειστική και επιτυχημένη είναι και η αποτύπωση των συναισθημάτων των έξι αποδρασάντων (η κόπωση από τον εγκλεισμό τους στην κατοικία του Καναδού πρέσβη, το άγχος, ο φόβος κι η αγωνία για την τύχη τους).
Με την τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα ο Ben Affleck κατακτά δικαίως τη θέση του δίπλα στους Clooney και Eastwood και θέτει αρκετά ψηλά τον πήχη για την επόμενή του ταινία! Το Argo είναι φιλόδοξο, κόστισε αρκετά η παραγωγή του, αλλά έβγαλε και με το παραπάνω τα λεφτά του. Διασκεδάζει, έχει σασπένς αλλά είναι και διδακτικό ταυτόχρονα, καθώς αναπαραστά ιστορικά γεγονότα και σχολιάζει τις αμερικανοϊρανικές σχέσεις, ενώ παίρνει σαφώς θέση υπέρ της μη χρήσης βίας σε τέτοιες επιχειρήσεις (προσέξτε το voiceover με τον Πρόεδρο Carter) σε μια εποχή που το θέμα της επέμβασης στο Ιράν και της χρήσης προληπτικής βίας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Βέβαια η απεικόνιση των Ιρανών στην ταινία κάθε άλλο παρά κολακευτική είναι, παρουσιάζονται ως επιθετικοί και άβουλα πιόνια του συστήματος (με τη "λαμπρή" εξαίρεση της υπηρέτριας στην καναδική κατοικία), αποφεύγεται επιμελώς η ανάπτυξη ιρανών χαρακτήρων στην ταινία, ενώ αρκετές φορές όταν ακούγονται φαρσί στην ταινία δεν υπάρχει μετάφραση! Αλλά πόσο αντικειμενικότητα πια να περιμένεις από αμερικανική παραγωγή (έστω και με το George Clooney να έχει ανάμιξη στην παραγωγή);!
Η ταινία συνολικά βλέπεται με ζωηρό ενδιαφέρον και μάλιστα κλιμακούμενο, έχει αρκετές εμπνευσμένες στιγμές και κάποια ενδιαφέροντα κωμικά στοιχεία, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερη αν ο σκηνοθέτης απέφευγε τις σεναριακές συμβάσεις του τελευταίου δεκαλέπτου. Το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας παρουσιάζεται αρκετά αντικειμενικά (ή αυτή την αίσθηση απεκόμισα, τουλάχιστον), ενώ η σκηνή της εισβολής στην πρεσβεία και της κράτησης του προσωπικού της ως ομήρων είναι αρκετά πειστική. Το ίδιο πειστική και επιτυχημένη είναι και η αποτύπωση των συναισθημάτων των έξι αποδρασάντων (η κόπωση από τον εγκλεισμό τους στην κατοικία του Καναδού πρέσβη, το άγχος, ο φόβος κι η αγωνία για την τύχη τους).
Με την τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα ο Ben Affleck κατακτά δικαίως τη θέση του δίπλα στους Clooney και Eastwood και θέτει αρκετά ψηλά τον πήχη για την επόμενή του ταινία! Το Argo είναι φιλόδοξο, κόστισε αρκετά η παραγωγή του, αλλά έβγαλε και με το παραπάνω τα λεφτά του. Διασκεδάζει, έχει σασπένς αλλά είναι και διδακτικό ταυτόχρονα, καθώς αναπαραστά ιστορικά γεγονότα και σχολιάζει τις αμερικανοϊρανικές σχέσεις, ενώ παίρνει σαφώς θέση υπέρ της μη χρήσης βίας σε τέτοιες επιχειρήσεις (προσέξτε το voiceover με τον Πρόεδρο Carter) σε μια εποχή που το θέμα της επέμβασης στο Ιράν και της χρήσης προληπτικής βίας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Βέβαια η απεικόνιση των Ιρανών στην ταινία κάθε άλλο παρά κολακευτική είναι, παρουσιάζονται ως επιθετικοί και άβουλα πιόνια του συστήματος (με τη "λαμπρή" εξαίρεση της υπηρέτριας στην καναδική κατοικία), αποφεύγεται επιμελώς η ανάπτυξη ιρανών χαρακτήρων στην ταινία, ενώ αρκετές φορές όταν ακούγονται φαρσί στην ταινία δεν υπάρχει μετάφραση! Αλλά πόσο αντικειμενικότητα πια να περιμένεις από αμερικανική παραγωγή (έστω και με το George Clooney να έχει ανάμιξη στην παραγωγή);!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου