Υπόθεση
Η πραγματική ιστορία της Ida Dalser, που συνήψε μυστική ερωτική σχέση με το Μουσολίνι, αποκτώντας και παιδί μαζί του, αλλά όταν εκείνος άρχισε να ανέρχεται πολιτικά την ξέχασε.
Αξιολόγηση
Κρυφή ερωμένη, όπως ηλιθίως (για να μπορεί να απευθυνθεί σε νοικοκυρές της απογευματινής τηλεοπτική ζώνης;) μεταφράστηκε το Vincere του Marco Bellocchio. Αριστούργημα ή χαμένη ευκαιρία για κάτι πολύ μεγάλο; Μέσα μου δεν έχω καταλήξει. Μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα αυτή η ταινία! Για αυτό και μου είναι δύσκολο να τη βαθμολογήσω.
Από τη μια έμεινα με πάρα πολλές απορίες όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους! Δεν κατάλαβα τι έγινε και ο Μουσολίνι από κομμουνιστής έγινε φασίστας (μικρή η διαφορά αλλά δεν είναι και λεπτομέρεια!). Τι έκανε ακριβώς στον πόλεμο και πως αναδείχτηκε ηγέτης και εκφραστής μιας πλειοψηφίας (που ενδεχομένως ακόμα να παραμένει πλειοψηφία στην Ιταλία); Τι μετέστρεψε τη στάση του απέναντι στην πρωταγωνίστρια; Αυτά και άλλα πολλά αναπάντητα ερωτήματα μπερδεύουν το θεατή και κάνουν δυσχερή την παρακολούθηση της ταινίας. Έτσι ο θεατής νιώθει ότι βλέπει την ανθρώπινη πλευρά ενός ανθρώπου με πλείστα ελαττώματα και (φυσικά -για να γίνει αυτό που έγινε- και) αρετές, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να τον κατανοήσει/ερμηνεύσει γιατί ο σκηνοθέτης σκόπιμα ή άθελά του αποσιωπά σημαντικά στοιχεία που απαιτούνται για αυτό.
Από την άλλη μεριά όμως η σκηνοθεσία είναι τόσο αριστοτεχνική, τόσο ποιητική, που σε στιγμές νιώθεις να χάνεσαι, να μαγεύεσαι και να ρουφιέσαι σε μια άλλη εποχή! Είναι, τολμώ να πω, σκηνοθεσία εφάμιλλη των κορυφαίων στιγμών του ιταλικού σινεμά! Μουσική και φωτογραφία μάλιστα βοηθούν τα μάλα στην ενίσχυση του τελικού αισθητικού αποτελέσματος.
Η ιστορία που πραγματεύεται η ταινία πολύ γρήγορα απομακρύνεται από τον κομμουνιστή-φασίστα και μετέπειτα δικτάτορα Μουσολίνι και εστιάζει στην τραγωδία αυτής της χαρισματικής γυναίκας που αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτόν και δεν έπαψε να τον πιστεύει ως το τέλος! Ο σκηνοθέτης σκόπιμα (φρονώ) αφήνει αμφιβολίες για το αν αυτή η γυναίκα ήταν στην πραγματικότητα τρελή ή απλά αφελής (και εξαπατημένη) ερωτευμένη ως το μεδούλι της ύπαρξής της, γιατί μέσω αυτής της αμφισημίας εξυψώνεται το απόλυτο της αγάπης που συχνά συγχέεται με την παράνοια (το ίδιο είχε κάνει και ο Τριέρ στο Breaking the waves).
Εντέλει παραμένει δύσκολο να απαντηθεί (σε μένα) αν για μια τέτοια συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ταινία, οι επιμέρους σεναριακές της αδυναμίες (αν λάβουμε ως δεδομένο ότι τα κενά στην ιστορία δεν ήταν ηθελημένα) έχουν σημασία μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα και στην αξιοζήλευτη δύναμή της ταινίας να περνά εικόνες και μηνύματα στους θεατές.
Αξιολόγηση
Κρυφή ερωμένη, όπως ηλιθίως (για να μπορεί να απευθυνθεί σε νοικοκυρές της απογευματινής τηλεοπτική ζώνης;) μεταφράστηκε το Vincere του Marco Bellocchio. Αριστούργημα ή χαμένη ευκαιρία για κάτι πολύ μεγάλο; Μέσα μου δεν έχω καταλήξει. Μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα αυτή η ταινία! Για αυτό και μου είναι δύσκολο να τη βαθμολογήσω.
Από τη μια έμεινα με πάρα πολλές απορίες όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους! Δεν κατάλαβα τι έγινε και ο Μουσολίνι από κομμουνιστής έγινε φασίστας (μικρή η διαφορά αλλά δεν είναι και λεπτομέρεια!). Τι έκανε ακριβώς στον πόλεμο και πως αναδείχτηκε ηγέτης και εκφραστής μιας πλειοψηφίας (που ενδεχομένως ακόμα να παραμένει πλειοψηφία στην Ιταλία); Τι μετέστρεψε τη στάση του απέναντι στην πρωταγωνίστρια; Αυτά και άλλα πολλά αναπάντητα ερωτήματα μπερδεύουν το θεατή και κάνουν δυσχερή την παρακολούθηση της ταινίας. Έτσι ο θεατής νιώθει ότι βλέπει την ανθρώπινη πλευρά ενός ανθρώπου με πλείστα ελαττώματα και (φυσικά -για να γίνει αυτό που έγινε- και) αρετές, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να τον κατανοήσει/ερμηνεύσει γιατί ο σκηνοθέτης σκόπιμα ή άθελά του αποσιωπά σημαντικά στοιχεία που απαιτούνται για αυτό.
Από την άλλη μεριά όμως η σκηνοθεσία είναι τόσο αριστοτεχνική, τόσο ποιητική, που σε στιγμές νιώθεις να χάνεσαι, να μαγεύεσαι και να ρουφιέσαι σε μια άλλη εποχή! Είναι, τολμώ να πω, σκηνοθεσία εφάμιλλη των κορυφαίων στιγμών του ιταλικού σινεμά! Μουσική και φωτογραφία μάλιστα βοηθούν τα μάλα στην ενίσχυση του τελικού αισθητικού αποτελέσματος.
Η ιστορία που πραγματεύεται η ταινία πολύ γρήγορα απομακρύνεται από τον κομμουνιστή-φασίστα και μετέπειτα δικτάτορα Μουσολίνι και εστιάζει στην τραγωδία αυτής της χαρισματικής γυναίκας που αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτόν και δεν έπαψε να τον πιστεύει ως το τέλος! Ο σκηνοθέτης σκόπιμα (φρονώ) αφήνει αμφιβολίες για το αν αυτή η γυναίκα ήταν στην πραγματικότητα τρελή ή απλά αφελής (και εξαπατημένη) ερωτευμένη ως το μεδούλι της ύπαρξής της, γιατί μέσω αυτής της αμφισημίας εξυψώνεται το απόλυτο της αγάπης που συχνά συγχέεται με την παράνοια (το ίδιο είχε κάνει και ο Τριέρ στο Breaking the waves).
Εντέλει παραμένει δύσκολο να απαντηθεί (σε μένα) αν για μια τέτοια συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη ταινία, οι επιμέρους σεναριακές της αδυναμίες (αν λάβουμε ως δεδομένο ότι τα κενά στην ιστορία δεν ήταν ηθελημένα) έχουν σημασία μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα και στην αξιοζήλευτη δύναμή της ταινίας να περνά εικόνες και μηνύματα στους θεατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου